สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1095

แต่เจ้าเด็กน้อยกลับใช้ริมฝีปากแนบที่ริมฝีปากของเขา แล้วพูดบ่นพึมพำจากปากออกมาว่า "ปาปา"

การเคลื่อนไหวของโห้หลีเฉิน หยุดชะงัก

ปาปาเหรอ?

พ่องั้นเหรอ?

เด็กคนนี้ กำลังเรียกเขาอยู่งั้นเหรอ?

คำพูดสองคำนี้มันแปลกมาก ซึ่งแม้แต่เขาในตอนเด็กยังไม่เคยเรียกพ่อของตัวเองแบบนี้มาก่อนเลย

แต่ตอนนี้ จู่ๆ ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันอย่างนี้ และมันก็โผล่มาถึงตรงหน้าเขาจนรับมือไม่ทัน

ลูกสาวของเธอ กำลังเรียกเขาว่าพ่อ

คำสองคำนี้มีข้อผูกติดที่ลึกซึ้งที่สุดในโลก และเป็นความรู้สึกที่แน่นแฟ้นและแยกจากกันไม่ได้ ซึ่งมันสัมผัสกับหัวใจโดยตรง

หัวใจที่รกร้างว่างเปล่าของโห้หลีเฉิน ในชั่วพริบตาเดียวนั้น ก็เต้นแรงขึ้นมาในทันที และค่อยๆ ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง

ตรงหน้าเขา เป็นใบหน้าที่อวบอ้วนของเจ้าเด็กน้อย นัยน์ตาสีดำเหมือนไข่มุก สดใสและแวววาว ซึ่งรอยยิ้มของเธอนั้น เปรียบเสมือนกับสิ่งล้ำค่าจนหาที่สุดมิได้

ทำให้เขา...

อยากจะเฝ้าปกป้องรักษาไว้

----

หนึ่งปีต่อมา

"คุณหนูคะ คุณหนูวิ่งช้าๆ หน่อย ระวังล้มนะ คุณหนู ช้าๆ หน่อยค่ะ..."

ณ ระเบียงทางเดิน มีสาวใช้หลายคนกำลังวิ่งตามเด็กหญิงตัวน้อยที่ตื่นตกใจ และกำลังวิ่งอย่างบ้านแตกสาแหรกขาด

เด็กหญิงคนนั้นเพิ่งจะมีอายุได้แค่หนึ่งหรือสองปีเท่านั้น เธอตัวเล็ก และอวบอ้วน แต่ขาสั้นทั้งสองข้างกลับว่องไวอย่างมาก และวิ่งได้อย่างมั่นคงและเร็วมาก

เธอวิ่งไปที่ประตูห้องห้องหนึ่ง และผลักเปิดประตูด้วยทั้งสองมืออย่างชำนาญ

จากนั้นก็รีบโผเข้าไปหาชายที่นั่งอยู่ข้างใน

"ปาปา"

ร่างเล็กๆ ของเธอสูงกว่าเข่าของชายคนนั้นเพียงนิดเดียว เธอจึงโผเข้าไปกอดขาของชายคนนั้นไว้ แล้วเงยหน้าที่อวบอ้วนนั้นขึ้น จากนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มที่ดีอกดีใจและน่ารักมากนั้นออกมา

"ปาปา หนูอาบน้ำเสร็จ เราไปเดินเล่นกันเถอะ"

พอพูดจบ ดูเหมือนว่าเธอจะกลัวว่าชายคนนั้นจะเปลี่ยนใจไม่ไป เธอจึงพูดเสริมไปว่า "ปาปาสัญญากับหนูแล้วว่า วันนี้ปาปาจะไปเดินเล่นกับหนู ปาปาต้องพาหนูไปเดินเล่นนะ ปาปาต้องพาหนูไปเดินเล่น"

โห้หลีเฉินยื่นมือออกมา แล้วยกเธอขึ้นมา จากนั้นก็อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

จากนั้นเขาจึงพูดอย่างรักใคร่ว่า "ปาปาจำได้ แล้ววันนี้ลูกอยากไปเดินเล่นที่ไหนล่ะ?"

"สวนที่อยู่ทางซ้าย"

เจ้าเด็กน้อยตอบกลับอย่างฉับไวมาก

ดูเหมือนว่าจะคิดเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว

โห้หลีเฉินลูบผมของเธอ แล้วพูดอย่างร่าเริงไปว่า "ได้เลย เราจะไปที่สวนทางซ้ายกัน"

แม้ว่าแรบบิทจะอายุได้เพียงหนึ่งขวบเก้าเดือนเท่านั้น แต่เธอก็ฉลาดอย่างมาก และทั้งไอคิวและอีคิวของเธอก็มากพอที่จะเป็นเด็กโตแล้ว ซึ่งบางครั้งเธอก็รู้เรื่องเป็นอย่างมาก และยังฉลาดเฉียบแหลมมากด้วย

และเธอก็ใช้ทั้งสองภาษาได้อย่างคล่องแคล่วและได้มาตรฐาน แต่มีเพียงคำว่าพ่อเท่านั้น ที่เธอยังเรียกว่าปาปาตามสำเนียงของเจ้าเด็กน้อย

ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้

โห้หลีเฉินจึงตามใจเธอ

เพราะอย่างไรก็ตาม มันก็เป็นเพราะคำพูดนี้ ที่ทำให้เขาถูกดึงออกมาจากขุมนรกแห่งความสิ้นหวัง

และเป็นเพราะเธอ เขาจึงเดินจากการเป็นซากศพที่เดินได้ และค่อยๆ รู้สึกได้ถึงความเป็นมนุษย์มากขึ้น

และเริ่มดูแลเด็กคนนี้ด้วยตัวเอง

เพราะเธอเป็นลูกของเขากับเย้นหว่าน

แม้ว่าในอนาคตจะยากเย็นแสนเข็ญ และไม่มีที่สิ้นสุด แต่หัวใจของเขาจะไม่มืดมิดอีกต่อไป

เขาจะดูแลลูกที่เขาและเย้นหว่านมีด้วยกัน

สิ่งที่เขารอคอยนั้น บางทีอาจเป็นไปได้ในสักวัน และสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ระหว่างพวกเขานั้น อาจจะกลายเป็นการพบกันอีกครั้งก็เป็นได้

เพียงแค่อาจต้องใช้เวลาหน่อย อาจจะไม่กี่ปีข้างหน้า หรืออาจสิบกว่าปี หรืออาจหลายสิบปี...

แต่ในเมื่อมีคนที่มาเป็นความหวังให้แล้ว มันก็จะไม่สามารถพังทลายลงได้อย่างง่ายดายอีกต่อไป

ซึ่งแรบบิทเป็นรุ่งอรุณและเป็นที่ค้ำจุนในเส้นทางของเขา

โห้หลีเฉินเลื่อนรถเข็น และแรบบิทก็นั่งบนตักของเขา จากนั้นพ่อลูกคู่นั้นก็เดินเล่นสบายๆ ไปที่สวนหลังบ้าน

เว่ยชียืนมองพวกเขาค่อยๆ เดินออกไปไกล พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากอย่างชื่นใจ

แม้จะไม่ได้สมบูรณ์แบบขนาดนั้น แต่ไม่ว่าจะดีหรือร้ายยังไง คุณผู้ชายก็ยังมีชีวิตอยู่