สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1104

เสิ่นเคอหานก็มองโห้หลีเฉินด้วยอารามตกใจเช่นกัน คนคนนี้เป็นบ้าไปแล้วเหรอ?

พูดจาอะไรไม่สนเหตุผลจริงๆ

เสิ่นเคอหานแค้นเคือง ให้ใจเย็นแค่ไหน ก็แทบอดที่จะโกรธไม่ได้

แม้เว่ยชีจะเอ่ยค่อนขอดอยู่ในใจ แต่การปฏิบัติการกลับไร้ความลังเลใจใดๆ อย่างร้อยเปอร์เซ็นต์

เขาเดินไปข้างๆ เสิ่นเคอหาน เอ่ยโน้มน้าวเสียงเบา

"คุณหมอเสิ่น คุณอย่าโกรธเลย เห็นใจคนไข้เถอะจะว่าไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลาทำงานพวกคุณทำแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่นักจริงๆ นั่นแหละ"

พูดถึงเรื่องงาน ไฟโกรธของเสิ่นเคอหานที่เพิ่งพุ่งขึ้นมา ก็มอดลงไปเล็กน้อย

เขานั้นรู้ผิดรู้ชอบดี แต่ก็จริงที่เย่ซือซือไม่เต็มที่กับงานเลย รสนิยมเปิดเผยแทบทั้งหมด ไม่กระตือรือร้นกับการรักษาแม้แต่นิดเดียว

ถึงขั้นนอนในเวลาทำงานด้วย

แม้ว่าจากการที่เธออดนอนมาก็พอจะให้อภัยได้ก็เถอะ...

"เอาเถอะ" เสิ่นเคอหานฝืนตอบรับ เอ่ยเสียงคลุมเครือ "ชีวิตฉันหวานชื่นรื่นรมย์แล้ว จะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับผู้โดดเดี่ยวเดียวดายก็แล้วกัน"

ประโยคนี้ เขาไม่ได้ยับยั้งเสียงเลยสักนิด

โห้หลีเฉินย่อมได้ยินมัน

สีหน้าของเขาที่เดิมทีก็ไม่ได้ดีนักดำทะมึนไปชั่วขณะ จ้องเสิ่นเคอหานราวกับพายุที่กำลังพัดเข้ามา

เขาเม้มมุมปาก แม้แต่อุณหภูมิอากาศก็ลดลงหลายองศาไปตามกัน

"งั้นเหรอ?" โห้หลีเฉินยิ้มเยาะ น้ำเสียงราวกับเบียดออกมาจากช่องฟันที่ขบกัน มีความคล้ายขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่หลายส่วน "ไม่งั้นลองดูตอนสุดท้ายไหมล่ะ ว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้โดดเดี่ยวเดียวดาย"

พูดไปพลาง สายตาอันตรายของโห้หลีเฉินก็มองไปที่เย่ซือซือ ดวงตานั้นเต็มไปด้วยประกายรุกล้ำที่น่าตึงเครียด

พลันเสิ่นเคอหานรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบตั้งแต่ปลายเท้าไปยันเส้นผม

และยังรู้สักถึงภัยร้าย ไอ้เวรโห้หลีเฉินหมายถึงอะไร?!

เขางอนิ้วกำหมัดแน่น เส้นเลือดดำที่หลังมือแทบปริออก

เว่ยชีเช็ดเหงื่อเย็นไม่หยุด รีบเอ่ยโน้มน้าว

"คุณเสิ่น คุณเป็นแพทย์ อย่าคิดเล็กคิดน้อยกับคนไข้"

คนไข้ แล้วยังเป็นคนไข้ที่จิตใจบิดเบี้ยวเสียด้วย

คำที่กล่าวออกมาจะคิดจริงจังไม่ได้

เสิ่นเคอหานปลอบตัวเองในใจซ้ำๆ อย่างบ้าคลั่ง กว่าจะกดแรงโกรธที่กำลังเดือดปุดๆ กลับลงไปได้เล็กน้อยอย่างยากลำบาก

ดังนั้น ในห้องจึงยังคงเต็มไปด้วยแรงกดอากาศเย็นเฉียบที่ทำให้รู้สึกหนาวสะท้าน

ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูด แพทย์ทุกคนต่างรักษากันอย่างระแวดระวัง ก้มหน้าก้มตามุดหน้าอก ทำเรื่องของตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจ

ความขุ่นเคืองระหว่างโห้หลีเฉินและเสิ่นเคอหานนั้น แม้แต่จะเอาไปนินทาพวกเขายังไม่กล้า

จะได้ไม่ซวยหนักแล้วถูกฆ่าปิดปากทีหลัง

ใครๆ ล้วนมองออกว่าวันหนีโห้หลีเฉินอารมณ์ไม่ดี ทำเอาเหล่าแพทย์ทั้งหลายกังวลใจ ต่างก็อยากรีบรักษาให้เสร็จแล้วจากไปเสียที

แต่ที่ไม่คาดคิดคือ วันนี้ ในขณะเดียวกันที่โห้หลีเฉินทั้งให้ความร่วมมือ ทั้งมีปัญหาเล็กน้อยต่างๆ นานา สุดท้ายก็ทำให้รักษาไม่เสร็จเสียที ซ้ำเวลายังยืดยาวไปค่อนข้างมาก

แพทย์ทุกคนต่างยุ่งกันจนหัวหมุน

การนอนครั้งนี้เย่ซือซือหลับเต็มอิ่มอย่างมาก จนกระทั่งเวลาบ่าย 1 เธอถึงตื่นขึ้นเพราะความหิว

เช้านี้ยังไม่ทันได้กินข้าวเช้า ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน

เธอลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ แล้วก็รู้สึกว่าท้องที่กำลังว่างนั้นร้องโครกๆ

แต่สถานการณ์ในห้อง ก็ยังคงเหมือนตอนที่เธอยังไม่นอน แพทย์สิบคนยังล้อมเตียงทำสิ่งต่างๆ นานาอยู่

ยังไม่เสร็จอีกหรอกเหรอ?

เย่ซือซือหันหน้า มองผ่านโซฟาไปก็เห็นสีหน้าย่ำแย่ของเสิ่นเคอหาน

เขาเห็นเธอตื่นแล้ว ก็ทำเพียงส่งสายตา ทว่าไร้การกระทำอื่นๆ

แม้แต่รอยยิ้มเดียว คำพูดแสดงความห่วงใยสักประโยคยังไม่มี

เย่ซือซือมึนงงเล็กน้อย นึกว่าตนยังไม่ตื่น ไม่อย่างนั้นทำไมเธอตื่นมาแล้ว เสิ่นเคอหานถึงไม่สนใจเธอล่ะ?

ตอนนี้คนที่โกรธเป็นเธอต่างหากนะ

เย่ซือซือหลับตาลง แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ยังคงเป็นภาพแบบเดิม