สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1105

"พี่สาวคนสวย คุณอยากกินเค้กไหมคะ?"

แรบบิทชูคัพเค้ก ขยับเข้ามาตรงหน้าเย่ซือซือราวกับมอบสิ่งล้ำค่า

เย่ซือซือมองเธอด้วยอารามตกใจ ใบหน้าเล็กตุ้ยนุ้ย นวลละเอียดราวหยกสลัก ดั่งเทพธิดาที่มีปีก

ช่างน่ารักระเบิดระเบ้อ

รู้ใจน่าเอ็นดูจนแทบอยากจะรอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนตัวเอง

"ฉันกินได้จริงๆ เหรอ?"

"หนูตั้งใจหยิบมาสามชิ้น เพราะจะเอามาให้คุณกินค่ะ พี่สาวคนสวย พี่กินสักชิ้นนึงนะ?"

ดวงตากลมโตของแรบบิทกะพริบ มองเย่ซือซือด้วยความคาดหวังอันเต็มเปี่ยม

นั่นคือความคิดอยากให้เย่ซือซือชิมคัพเค้กที่เธอนำมาจากใจจริง

เย่ซือซือไหนล่ะจะกล้าเอ่ยปฏิเสธ?

ช่างเป็นอะไรที่หาที่ไหนไม่ได้จริงๆ

เธอรับคัพเค้กมาทันที อยากจะยัดเข้าปากอย่างอดรนทนไม่ไหว

"นี่รสตรอว์เบอร์รีเหรอ?"

แรบบิทพยักหน้ารัวๆ "ใช่แล้วๆ เป็นรสสตรอว์เบอร์รีแหละค่ะ เป็นรสที่คุณแม่ชอบมากที่สุดด้วยนะ"

ทว่าเย่ซือซือกลับมีสีหน้าเก้อกระดากเล็กน้อย

เธอไม่ใจแข็งพอใจทำร้ายจิตใจของเด็กน้อย แต่ก็อับจนหนทางจริงๆ

เธอวางเค้กกลับไปไว้บนถาด "แรบบิทเด็กดี พี่สาวไม่ชอบกินรสสตรอว์เบอร์รีน่ะสิ เธอกินเถอะ"

ประโยคนี้ทำให้แรบบิทช็อกมากอย่างเห็นได้ชัด

เค้กรสสตรอว์เบอร์รีอร่อยขนาดนี้ ไม่นึกว่าจะมีคนไม่ชอบกินด้วย

โห้หลีเฉินที่เย็นชามาโดยตลอดราวกับยืนอยู่นอกโลกมนุษย์ เมื่อฟังคำ ก็มองเย่ซือซือด้วยแววตามืดครึ้มด้วยเช่นกัน

ไม่ชอบกินรสสตรอว์เบอร์รี?

เมื่อก่อนของหวานที่ที่เย้นหว่านรักมากที่สุดก็คือรสสตรอว์เบอร์รี

"เธอไม่ชอบกินของหวาน" เสิ่นเคอหานอธิบาย

ท่าทางน้ำเสียงที่ดูสนิทสนมทำให้โห้หลีเฉินรู้สึกไม่สบอารมณ์ไปขณะหนึ่ง

แรบบิทถือจานใบน้อยด้วยความห่อเหี่ยวใจอย่างมาก ดูซึมเซาไปหมด

เย่ซือซือไม่อาจแข็งใจมองได้เลย

แม่นมฉินชิวหลานเดินเข้ามา กล่าวด้วยดวงตาหยียิ้ม

"แรบบิท ไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบกินสตรอว์เบอร์รีนะคะ นี่เป็นเรื่องปกติมาก ทุกคนต่างก็มีรสชาติที่ชอบเป็นของตัวเอง หนูก็เอาเค้กรสอื่นมาด้วยไม่ใช่เหรอ? รสถั่วไม่หวาน หนูเอาอันนี้ให้คุณหมอเย่กินได้นะ"

ได้ฟัง ดวงในดวงตาของแรบบิทก็ส่องประกาย

"พี่สาวคนสวย คุณอยากกินเค้กถั่วหรือเปล่าคะ? อร่อยเหมือนกันนะ"

ถึงจะไม่อร่อยเท่ารสสตรอว์เบอร์รีที่คุณแม่ชอบก็เถอะ แรบบิทเอ่ยเสริมในใจ

เย่ซือซือที่เดิมทีคิดจะยอมแพ้แล้วปล่อยให้ติวเองหิวตาย เมื่อได้ยินคำนี้ ก็ราวกับได้เห็นความหวังในการต่อชีวิต

"เอาสิจ๊ะ อยู่ไหนเหรอ เอามาให้ฉันเถอะ"

เมื่อเห็นว่าเย่ซือซือดูจะชอบมาก หัวใจดวงน้อยของแรบบิทก็ได้รับการเยียวยาอีกครั้ง

เธอรีบเปิดกล่องที่ฉินชิวหลานนำมา หยิบคัพเค้กถั่วออกมาหนึ่งชิ้น ส่งมันให้เย่ซือซือ

เย่ซือซือมองคัพเค้กชิ้นนี้ ในที่สุดก็ยิ้มหน้าบาน

เธอรับมา แล้วก็กินไปคำใหญ่โดยไม่ลังเล กินไปพลางลูบผมแรบบิทไปพลาง

"ขอบคุณนะแรบบิท อร่อยมากจริงๆ ด้วย"

กระเพาะที่หิวไส้แทบขาดของเธอ ในที่สุดก็ได้รับการบรรเทา

รสชาติเค้กก็อร่อยมาก คล้ายว่าจะเป็นของอร่อยที่สุดที่ชีวิตนี้เธอได้กินมาเลย แล้วยังเป็นของที่เจ้าเพื่อนตัวน้อยให้มาด้วย

เย่ซือซือกินด้วยความรวดเร็ว เพียงสองคำก็หมดเกลี้ยง

"พี่สาว กินอีกชิ้นไหมคะ?"

แรบบิทนั้นได้ส่งคัพเค้กมาไว้ตรงหน้าเย่ซือซือแล้วเรียบร้อย

เย่ซือซือที่ยังกินได้ไม่ถึงครึ่งกระเพาะไหนเลยจะปฏิเสธได้ลง เธอรับมาแล้วทานต่ออย่างไม่ลังเล

กลิ่นหอมของเค้กอบอวลไปทั้งห้อง เป็นเหตุให้ทุกคนพากันชำเลืองตามอง

และ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนหิวท้องร้องกันแทบทุกคน