สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1106

แพทย์ทุกท่านกินเค้กรองท้องกันแล้ว อารมณ์ก็ดีขึ้น

เมื่อมองแรบบิทแล้วยังรู้สึกว่าเธอน่ารักขึ้นมาหลายส่วน

สำหรับเด็กน้อยที่มอบคัพเค้กให้พวกเขาแล้ว พวกเขาก็เอ่ยชมเป็นมารยาทด้วยเช่นกัน

"แรบบิทน่ารักจริงๆ ยังอายุน้อยก็รู้เรื่องขนาดนี้แล้ว โตแล้วต้องเป็นแม่ทองพันชั่งผู้โด่งดังที่งดงามมากแน่ๆ เลย"

"ใช่ๆ นวลเนียนดุจหยกสลัก แค่มองก็ชอบตั้งแต่แรกเห็น แทบอยากจะกอบกุมไว้บนอุ้งมือแล้วถนอมรัก"

"น่าเสียดายที่เด็กน้อยไม่มีแม่คอยอยู่เคียงข้าง..."

พูดแล้วก็รู้สึกสงสารเด็กน้อย

แรบบิทได้ยินคำพูดนี้ พลันหันหน้ามา มองหมอทั้งหลาย เอ่ยกล่าวเสียงดัง

"หนูมีคุณแม่ค่ะ หนูอยากให้พี่เย่เป็นแม่ของหนู"

ขณะพูด แรบบิทก็จูงมือของเย่ซือซือ ร่างเล็กแอบอิงอยู่ในอ้อมอกของเธอ

ดวงตากลมโตของเธอที่มองเย่ซือซือเปล่งประกายด้วยความคาดหวัง "พี่เย่ คุณมาเป็นแม่ของหนูนะ โอเคไหม?"

คำพูดนี้ล้วนเป็นคำพูดพล่อยๆ ของเด็ก

แต่กลับทำให้บรรยากาศตรงนี้แปลกประหลาดขึ้นมา

ทุกคนล้วนมองสำรวจเย่ซือซือและแรบบิท ยังมีโห้หลีเฉิน รวมทั้งเสิ่นเคอหาน ด้วยสายตาซับซ้อน

รอยยิ้มมุมปากของเสิ่นเคอหาน ก็แข็งค้างตามไปด้วย ไม่สบายใจอีกต่อไปแล้ว

เย่ซือซือตกใจตัวโยน แก้มฝาดแดงขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม และสายตายังเห็นไปมองโห้หลีเฉินโดยไม่รู้ตัว

ในชั่วพริบตานั้น ก็สบเข้ากับสายตาลึกซึ้งดุจแสงของเขา

ดั่งน้ำวนในทะเลสาบลึกก็มิปาน ที่จะดูดเธอเข้าไป ในชั่วพริบตาเธอก็ไม่มีทางฟื้นอีกต่อไป

เย่ซือซือใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง ย้ายหลบสายตาด้วยความร้อนรน

เธอก้มหน้ามองแรบบิท อธิบายด้วยความอ่อนโยน

"แรบบิท แม่ต้องเป็นคนที่ให้กำเนิดหนูและเลี้ยงดูหนูนะ หนูมีแม่ ฉันไม่กล้าเป็นแม่ของหนูหรอก"

แรบบิทส่ายศีรษะ "ไม่ใช่ค่ะ ขอแค่คุณแต่งงานกับปาปาของหนู คุณก็เป็นแม่ของหนูได้แล้ว หนูมีแม่สองคนได้ค่ะ"

เย่ซือซือ "..."

หนูน้อย หนูเพิ่งหนึ่งขวบกว่า แม้แต่เรื่องแต่งงานยังไปรู้มาจากไหนกันล่ะเนี่ย?

เย่ซือซือทั้งกระอักกระอ่วนทั้งปวดหัว แต่ก็ยังคงมีความอดทนและความอ่อนโยนมากพอเช่นเคย

"ฉันไม่มีทางแต่งงานกับปาปาของหนูได้หรอกจ้ะ"

แรบบิทงุนงง "ทำไมเหรอคะ?"

เย่ซือซือว้าวุ่นกับบทพูด เรื่องนี้จะอธิบายกับเด็กน้อยยังไงดีล่ะ?

เธอเอ่ยอย่างนิ่มนวล "ฉันกับปาปาของหนูเป็นแค่ความสัมพันธ์ระหว่างหมอกันคนไข้ พวกเราไม่มีความรักความผูกพันแบบที่จำเป็นต้องแต่งงานกันหรอกจ้ะ"

"ความผูกพันมันพัฒนากันได้ไม่ใช่เหรอคะ?" แรบบิทกะพริบตาปริบ มองเย่ซือซือด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม แล้วหันไปมองโห้หลีเฉิน "ปาปา ปาปามาสานสัมพันธ์กับพี่เย่นะ โอเคไหมคะ? หนูอยากให้เธอมาเป็นแม่ของหนูได้จริงๆ ค่ะ"

เสียงออดอ้อนนิ่มนวลนั่น น่ารักเสียจนทำให้คนฟังไม่อาจปฏิเสธได้ลงเลย

แพทย์สิบคนมองแรบบิทท่าทางแบบนี้ ล้วนอย่างวิ่งเข้าไปอย่างอดไม่ได้ กอดเธอแล้วพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง

โห้หลีเฉินมองเจ้าหนูน้อย เอ่ยถามด้วยคำพูดลึกซึ้งตราตรึง "หนูอยากให้เธอเป็นแม่ของเธอจริงๆ เหรอ?"

"อยากค่ะ อยากมากๆ อยากสุดๆ "

แรบบิทตอบด้วยความแน่วแน่เกินร้อย

เลี้ยงจนโตขนาดนี้แล้ว โห้หลีเฉินเพิ่งเคยเห็นเธออ้อนวอนอย่างแน่วแน่กับเรื่องเรื่องหนึ่งมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก

โห้หลีเฉินหัวเราะเบาๆ อย่างอ่อนโยน "โอเค ปาปาจะลองดูนะ"

"เย้ ปาปาดีที่สุดเลย"

แรบบิทดีใจจนลุกกระโดด หันกายไปดึงมือของเย่ซือซือ คลอเคลียกับมือนั้นราวกับสัตว์เลี้ยง

"พี่เย่ จากนี้พี่ก็มาเป็นแม่ของหนูได้แล้ว ดีใจไหมคะ? หนูดีใจมากเลยค่ะ"

เย่ซือซือ "..."

ทั้งตัวแข็งทื่ออย่างกับหิน ใบหน้าปรากฏคำว่ากระอักกระอ่วนเขียนไว้ตัวใหญ่ๆ