สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1115

เสิ่นเคอหานสมกับที่เป็นหมอชั้นแนวหน้าที่มีความสามารถโดดเด่น ไม่เพียงแค่รักษาและช่วยชีวิตคน แม้กระทั่งมีความแม่นยำถึงขนาดรู้ถึงความยึดกุมของคนเจ็บ

เป็นไปตามคาดการณ์ของเสิ่นเคอหาน

เอวของโห้หลีเฉินจะเริ่มอ่อนกำลัง ต่อมา เขาจะกลายเป็นอัมพาต

กระบวนการนี้ไม่สามารถหวนคืนสู่สภาพเดิมได้ และไม่มีใครสามารถทราบถึงสาเหตุได้

"หมอเย่ซือซือ เกิดอะไรขึ้นกับคุณโห้กันแน่ครับ?" เว่ยชีที่ยืนอยู่ที่เตียงถามด้วยความร้อนใจ

หัวใจเต็มไปด้วยความกังวล

ดวงตาของเย่ซือซือมีแสงวาบ รู้สึกได้ถึงความขมในปากของเธอเอง

เธอพูดออกมาอย่างยากลำบาก:

"ยังไม่ทราบถึงสาเหตุที่แน่ชัดค่ะ แต่น่าจะเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น เป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ที่เกิดจากขา หลังจากที่ขาหายดีแล้ว เอวก็จะสมานตามไปด้วย"

"ปฏิกิริยาลูกโซ่? ไม่ใช่ว่าคุณกำลังรักษาของคุณผู้ชายอยู่หรือ มันควรจะดีขึ้นเรื่อยๆสิ แล้วมันจะทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่จนทำให้เอวเขาไร้แรงไปด้วยกัน ได้อย่างไรละครับ?"

เว่ยชีถามกลับอย่างเฉียบแหลม

ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจการแพทย์ แต่เขารู้ ว่าคำพูดนี้มันขัดกัน

ซีเหวินพูดต่ออีกว่า "คุณเว่ยชีครับ ในเรื่องนี้ด้านการแพทย์ก็มีตัวอย่างที่ประสบความสำเร็จมาแล้วนะครับ สุดท้ายแล้วประสาทจะไหลเวียน และคุณโห้จะไม่เป็นอะไร"

"จริงสิ ผมนึกขึ้นได้แล้ว" กงหยานพูดขึ้นมาว่า "นี่เป็นตัวอย่างที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก ตอนนี้ส่วนเอวของคุณโห้ไร้เรี่ยวแรง ไม่เพียงแต่ไม่ใช่เรื่องแย่ แต่ยังเป็นสัญญาณว่าสุขภาพของเขากำลังจะดีขึ้น"

เมื่อเห็นพวกเขาพูดอย่างมั่นใจ เว่ยชีก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เขาวางแผนว่าจะกลับไปหาตัวอย่างที่ว่านี่ด้วยตัวเขาเอง

"ปาปา ปาปา"

ในตอนนี้เอง ที่ร่างเล็กร่างหนึ่งวิ่งถลาเข้ามาในห้อง

เธอกระโจนมาข้างเตียง ก่อนจะปีนขึ้นมาบนเก้าอี้ มือน้อยกุมมือของโห้หลีเฉินแน่น

ดวงตาสีดำขลับราวกับไข่มุกเม็ดงาม กะพริบตาปริบๆ เป็นประกาย

"ปาปา หนูได้ยินมาว่าเอวของปาปาขยับไม่ได้แล้ว เจ็บไหมคะ?"

เมื่อเห็นเด็กน้อยที่เขาเลี้ยงดู สีหน้าที่ไม่แยแสของโห้หลีเฉินก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

มือใหญ่ของเขาลูบผมเด็กน้อย ก่อนจะพูดปลอบอย่างอ่อนโยน

"ไม่เจ็บเลย น้าเย่ของหนูบอกว่าเป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้นเอง อีกสักพักก็หายดี คราวหลังก็ยืนได้แล้ว แล้วก็จะได้วิ่งเล่นเดินเล่นกับหนูไง"

"จริงไหมคะ?"

เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

เธอหันหน้าไปทางเย่ซือซือ ใบหน้าเล็กอมชมพูของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา

"พี่เย่ ขอบคุณที่ช่วยคุณพ่อของหนูนะคะ หนูชอบพี่มากจริงๆ ค่ะ"

เมื่อสบกับดวงตาที่เปล่งประกายของแรบบิท หัวใจของเย่ซือซือดูเหมือนจะถูกแทงด้วยดาบนับพันเล่ม

ละอายใจ

เสียงของคุณของเด็กตัวน้อย ราวกับเป็นเสียงของความประชดประชัน

เธอคู่ควรกับคำนี้ที่ไหน?

เธอเป็นแค่คนสารเลวตั้งแต่ต้นจนจบ

"ฉัน ฉันปวดท้อง ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"

เย่ซือซือรีบออกมาด้วยความกระวนกระวาย

เธอรีบสาวเท้าออกมา ไม่กล้าสบตาใคร เพราะกลัวจะเปิดเผยความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและโทษตัวเอง

ไม่นานนักเย่ซือซือก็มาถึงห้องน้ำ

เธอยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ ก่อนจะวักน้ำล้างหน้าฉาดใหญ่

น้ำที่ไหลอาบแก้มของเธอ ไม่รู้ว่าเป็นน้ำหรือน้ำตากันแน่