สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1150

สุดท้ายเย้นหว่านก็ต้องจำใจยอมรับความจริงที่ว่า ต้องอยู่ที่นี่อีกหลายวัน

ยังไปไม่ได้ เธอจึงต้องป้องกันระวังภัยรอบด้านให้ได้มากที่สุด คงต้องทนกับความไม่สบายใจ ฝืนอยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามวัน

เพราะความว้าวุ่นใจ ตกดึก เย้นหว่านเลยนอนไม่หลับ

ที่ทำให้เธอแปลกใจคือ โห้หลีเฉินก็นอนไม่หลับเหมือนกัน

ตอนนี้ร่างกายเขาขยับได้มากแล้ว จึงพลิกตัวไปมาบนเตียง ตอนแรกเย้นหว่านคิดว่าเขาไม่สบายเสียอีก กำลังจะถามเขา ก็เห็นโห้หลีเฉินพยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่ง ท่ามกลางแสงไฟสลัวยามค่ำคืน

เขาดึงผ้าห่มออก เหมือนอยากลงจากเตียง แต่พอดึงออกไปแล้ว ก็ลังเลสักพักจากนั้นก็ห่มผ้ากลับมาเหมือนเดิม

แต่พอห่มเสร็จแล้ว เขากลับว้าวุ่นใจมากกว่าเดิม หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นานมาก ก็ดึงผ้าห่มออกอีกครั้ง......

ทำแบบนี้ซ้ำๆอยู่หลายรอบ แม้จะเห็นสีหน้าบนใบหน้าของโห้หลีเฉินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ เธอก็รู้ได้ว่าตอนนี้เขาสับสนและหงุดหงิดมากแค่ไหน

โห้หลีเฉินเป็นคนตัดสินใจเด็ดขาดมาตลอด แทบจะไม่เคยลังเลขนาดนี้มาก่อน

เขาเป็นอะไรไป?

ภายใต้ความสงสัยของเย้นหว่าน ก็ยังมีความกังวลและเป็นห่วงอยู่ด้วย

เธอไม่สนใจอะไรอีก แล้วลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นก็ถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย "นายเป็นอะไรไปเหรอ?"

ได้ยินเสียงแล้ว โห้หลีเฉินก็เหมือนตกใจมาก

เขารีบดึงผ้าห่มมาปิดขาตัวเองไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดว่า "ขอโทษที่ทำให้เธอตื่นนะ"

เขาไม่รู้เลยว่า เธอก็นอนไม่หลับเหมือนกัน

ที่จริงเย้นหว่านรู้สึกแปลกใจและรู้สึกเหมือนมีช่องว่างเกิดขึ้นระหว่างสองเรา เมื่อก่อนโห้หลีเฉินละเอียดอ่อนมาก ขอแค่เขาตื่นอยู่ ก็จะต้องรู้แน่นอนว่าเธอนอนหลับอยู่หรือเปล่า

แต่คืนนี้......

เย้นหว่านข่มอารมณ์ความคิดที่ฟุ้งซ่านไว้ เธอยื่นมือไปคล้องแขนเขาไว้

"เป็นอะไรเหรอ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

โห้หลีเฉินลังเลสักพัก ก็ถึงตอบเสียงเบาว่า "รู้สึกสับสนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกแปลกไปหมดทั้งตัว หรืออาจเป็นเพราะอาการขาของฉันดีขึ้น จึงทำให้มีปฏิกิริยาฮอร์โมนพลุ่งพล่าน"

ตอนที่ขาดีขึ้น จะทำให้มีอาการประเภทนี้จริงๆ

แต่ความผิดปกติของโห้หลีเฉินในคืนนี้ เป็นเพราะเรื่องนี้จริงเหรอ?

"ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันไม่เป็นไร เธอรีบนอนได้แล้ว"

โห้หลีเฉินกดตัวเย้นหว่านลงไปนอนอีกครั้ง แขนกำยำและยาวของเขา ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดตัวเอง

เย้นหว่านกอดเขาไว้ "นอนด้วยกันนะ ไม่ต้องคิดมากหรอก"

"อืม"

น้ำเสียงแผ่วเบาของเขาภายใต้ความมืดมิด เป็นเสียงที่น่าหลงใหลมากจริงๆ

เย้นหว่านซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา กอดเขาไว้แน่น ในใจกลับรู้สึกว่างเปล่าและไม่สบายใจ เหมือนรู้สึกจับไว้ไม่แน่นพอ

เป็นอะไรกันแน่นะ?

เธอว้าวุ่นใจอยู่แล้ว ก็ว้าวุ่นมากขึ้นกว่าเดิม

วันต่อมา เย้นหว่านปรากฏขึ้นในห้องรับประทานอาหารด้วยขอบตาหมีแพนด้า และดูอ่อนเพลียไม่มีแรง

เธอไม่อยากกินอะไรเลย แต่ก็ต้องกินเป็นเพื่อนโห้หลีเฉิน

สองวันมานี้เขาไม่ค่อยกินอะไรเลย เธอนั่งกินและดูเขากินอยู่ข้างๆ อย่างน้อยก็กินได้มากกว่าเดิมนิดหน่อย

"ป้าฉินกำลังดูแลแรบบิท เลยไม่สะดวก นี่เป็นอาหารเช้าที่ฉันทำ ทุกคนอย่ารังเกียจกันนะ"

แองเจล่ายกจานขึ้นมา ด้านบนมีอาหารเช้าจัดเรียงไว้ แล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะอาหาร

อาหารเช้าเหมือนกันทุกจาน ไม่มีจานใครที่แตกต่าง เธอวางไว้ตรงหน้าทุกคนทีละจาน

เย้นหว่านเห็นสีหน้าเธอดีขึ้นไม่น้อย ก็ถามว่า: "เธอเป็นยังไงแล้วบ้าง?"

เมื่อวานสลบไปเลย ป่ายฉีให้เธอนอนอยู่บนเตียงหลายวัน

แองเจล่าส่ายหน้า "ฉันนอนมาทั้งวันแล้ว ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ ต้องลุกจากเตียงมาออกกำลังกาย ไม่งั้นกระดูกคงเสื่อมพอดี"

"ไม่ต้องเหนื่อยมากหรอก เรื่องนี้ป้าฉินไม่มีเวลา เดี๋ยวก็มีคนอื่นมาทำอยู่ดี"

เย้นหว่านพูดห่วงใยและเหมือนตีตัวออกหากไปในตัว