สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1151

เมื่อมองดูท่าทีที่จริงจังและประหม่าของเย้นหว่านดวงตาของโห้หลีเฉินก็กลายเป็นมืดมน จากนั้นเขาก็ยิ้มและกดหัวของเย้นหว่านไปตรงหัวใจของเขา

น้ำเสียงทุ้มต่ำและมีเสน่ห์ "ลองฟังเสียงของมันดู คุณคิดว่าผมพูดความจริงไหม"

หัวใจของเขาเต้นอยู่แบบนั้น มันแข็งแกร่งและทรงพลังมาก เหมือนกับจังหวะของเสียงกลองเลย ซึ่งสิ่งนี้มันทำให้รู้สึกหวั่นไหว

เย้นหว่านสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงและอ้อมกอดของชายผู้นี้ รวมถึงสัมผัสถึงความอุ่นใจที่น่าเชื่อถือจากเขามาโดยตลอด

เธอกัดริมฝีปาก ก่อนจะกอดเอวเขาไว้แน่นอย่างช่วยไม่ได้

น้ำเสียงนั้นสั่นเล็กน้อย "โห้หลีเฉิน ฉันแค่เป็นห่วงคุณ ฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณเกิดอุบัติเหตุได้ ถึงแม้ว่ามันว่าจะมีเป็นความไปได้ก็ตาม"

คางของโห้หลีเฉินวางไว้บนศีรษะของเย้นหว่าน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้นดูลึกลับและซับซ้อน และดูเหมือนเขาจะมีเรื่องให้คิดมากมาย

แต่น้ำเสียงเขากลับฟังดูปกติมาก และเขายังคงล้อเล่นกับเธอ

"การเป็นอัมพาตก็ยังมีข้อดีอยู่ ทำให้ภรรยาได้มาดูแลผม การดูแลแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะได้สัมผัสอยู่ตลอดเวลานะ"

เวลาที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ เขาภูมิใจมาก

ความทุกข์ใจของเย้นหว่านที่มีอยู่ เพราะคำพูดแบบนี้ของเขา ความทุกข์ใจนั้นได้หายไปในทันที เธอไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือจะหัวเราะออกมาดี

ตอนที่นอนหลับในเวลากลางคืน โห้หลีเฉินยังคงพลิกตัวไปมาเขาไม่สามารถหลับได้ลง

เย้นหว่านที่นอนอยู่ข้างๆ รับรู้ถึงความหงุดหงิดของเขาอย่างเห็นได้ชัด

แต่ทุกครั้งที่เธอถาม เขาก็จะบอกว่าเป็นเพราะสุขภาพของเขาเริ่มดีขึ้น พอไปถามป่ายฉี เขาก็บอกว่าเป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องกังวลไป

ในตอนกลางคืนเพื่อที่จะไม่รบกวนการนอนของเธอ โห้หลีเฉินจะพยายามขยับตัวให้น้อยที่สุด แต่เขานอนไม่หลับ รวมถึงการหายใจที่ไม่ปกติ และสิ่งนี้ก็ทำให้เธอรับรู้ถึงสถานการณ์และความอดทนของเขา

เขารู้สึกอึดอัด เย้นหว่านเองก็รู้สึกอึดอัดไม่ต่างกัน และมักจะรู้สึกเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น เธอเลยมีอาการนอนไม่หลับตามเขาในทุกๆ คืน

สามวันติดกัน

โห้หลีเฉินรู้สึกทรมานใจเมื่อเห็นว่าเย้นหว่านต้องมาลำบากเพราะเขา ในตอนกลางคืน เขาบอกให้ฉินชิวหลานทำซุปที่ช่วยให้หลับสบายมาให้เย้นหว่านดื่ม

ถ้าเย้นหว่านไม่อยากดื่ม เขาก็จะเกลี้ยกล่อมเธอ "เป็นเด็กดีนะ ดื่มแล้วจะช่วยให้หลับสบายในตอนกลางคืน ถ้าคุณยังนอนไม่หลับอีกสุขภาพของคุณจะแย่เอานะ ดูสิคงทำให้คุณเป็นห่วงมา?"

แต่ถ้าเธอหลับไป โห้หลีเฉินจะถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังด้วยอาการนอนไม่หลับ และคนที่นอนไม่หลับตื่นเพื่อนเขาก็จะไม่มีเลยสักคน

เย้นหว่านปฏิเสธทันที

โห้หลีเฉินกอดเธอไว้ และยิ้มออกมาเบาๆ

"ถ้าคุณดื่ม ผมก็จะดื่มเหมือนกัน"

ในขณะที่พูด โห้หลีเฉินก็หยิบชามอีกใบขึ้นมา ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นและดื่มจนหมด

เมื่อเห็นว่าเขาเด็ดขาดขนาดนี้ ในที่สุดเย้นหว่านก็สบายใจมากขึ้น

เธอหยิบชามในมือของโห้หลีเฉินมา ก่อนจะดื่มซุปที่ทำให้หลับสบาย

ในตอนกลางคืน

ทุกอย่างมืดสนิทและเงียบสงบ

ในความมืด โห้หลีเฉินได้ลืมตาขึ้นมาอย่างเงียบๆ สายตาของเขาดูชัดเจนและคมชัด ซึ่งไม่เหมือนกับคนที่หลับมาก่อนอย่างสิ้นเชิง

เขาเหลือบมองไปที่เย้นหว่าน หลังจากที่แน่ใจว่าเธอหลับสนิทแล้ว เขาจึงได้ถกผ้าห่มออกอย่างระมัดระวัง ก่อนจะนั่งบนรถเข็นด้วยตัวเขาเองอย่างเบามือ เขาสวมเสื้อคลุม และเข็นตัวเองออกไปอย่างเงียบๆ

ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง และโห้หลีเฉินก็กลับมาที่ห้องอีกครั้งพร้อมกับความหนาวเย็นในยามค่ำคืน

การแสดงออกของเขาดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย เขามองดูเย้นหว่านที่นอนหลับอยู่บนเตียง สายตาของเขานั้นดูลึกลับและซับซ้อน

หลังจากที่เขานั่งเงียบๆ อยู่ตรงหน้าประตูเป็นเวลานาน เขาก็ได้ขึ้นไปบนเตียงอย่างเบามือ แล้วเขาก็วางรถเข็นและเสื้อคลุมกลับเข้าที่เดิม

ทุกอย่าง ดูเหมือนว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

วันถัดมา

ตอนที่เย้นหว่านตื่นขึ้นมา ก็สายมากแล้ว

เธอไม่ได้นอนหลับอย่างสบายแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว เธอรู้สึกสบายตัวไปทั่วร่างกาย

แต่เพียงครู่เดียว ความตึงเครียดของเธอก็กลับมาอีกครั้ง เธอรีบหันไปมองด้านข้างด้วยความกังวลใจ

เธอเห็นเขาคนนั้นจับหัวของเธอด้วยมือข้างเดียวพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ เขาจ้องมาที่เธอด้วยความอ่อนโยน

"เจ้าหมูขี้เกียจ ในที่สุดก็ตื่นได้แล้วนะ?"