สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1161

ความเร่าร้อนที่อยู่รอบตัวเย้นโม่หลินได้หายไปกว่าครึ่งในชั่วพริบตา

เขารีบหยิบมือถือออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วโทรหาป่ายฉี

เนื่องจากต้องการจะระวังหยูฉู่สอง พวกเขาจึงไม่ค่อยติดต่อกันด้วยมือถือ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกดักฟัง แต่สถานการณ์ในตอนนี้มันค่อนข้างคับขัน จึงไม่มีเวลามาสนใจอะไรพวกนั้นแล้ว

พอโทรหาป่ายฉี เขาก็รับสายแทบจะทันที "พี่ใหญ่" ป่ายฉีเป็นฝ่ายพูดก่อน "เสี่ยวหว่านกลับถึงบ้านรึยังครับ?"

เย้นโม่หลินก็เข้าใจเรื่องราวขึ้นมาทันที ว่าป่ายฉีนั้นก็เป็นห่วงเย้นหว่านเหมือนกัน

แล้วมันก็ผิดปกติแล้วจริงๆ

เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "เสี่ยวหว่านเพิ่งถึง นี่มันเกิดอะไรกับพวกแกกันแน่?"

"ถึงบ้านก็ดีแล้วครับ" ป่ายฉีพึมพำออกมาเอาๆ โดยไม่ได้ตอบเย้นโม่หลินไปทันที แต่กลับหันไปพูดกับคนที่อยู่ข้างๆ ว่า "เสี่ยวหว่านได้กลับไปถึงบ้านอย่างปลอดภัย ไม่เป็นอะไรแล้ว"

พอเย้นโม่หลินได้ยินเสียงพูดของเขา จึงได้ซักถามไปว่า "นี่แกพูดกับใคร? โห้หลีเฉินใช่มั้ย?"

"ครับ เรากำลังนั่งเฮลิคอปเตอร์กลับไปอยู่ อย่างน้อยก็ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงก็น่าจะถึงแล้ว"

ป่ายฉีรู้ว่าเย้นโม่หลินกำลังสงสัย จึงได้อธิบายไปว่า "เกิดเรื่องเข้าใจผิดขึ้นระหว่างเสี่ยวหว่านกับโห้หลีเฉิน เสี่ยวหว่านที่เข้าใจผิด จึงโมโหแล้วกลับบ้านไป ผมยืนยันได้ว่านี่คือเรื่องที่เข้าใจผิด แค่อธิบายก็น่าจะโอเคแล้วครับ"

เข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ?

มันง่ายขนาดนั้นเลย?

"เข้าใจผิดเรื่องอะไรกัน?" เย้นโม่หลินถามต่อ

เย้นฉีลังเลไปแป๊บหนึ่ง ไม่ได้พูดไปตามตรง "พี่ใหญ่ พี่กลายเป็นคนสอดรู้สอดเห็นขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย สนใจเรื่องของครอบครัวคนอื่นถึงขนาดนั้นเลย โบราณว่าไว้ ปัญหาระหว่างคู่รัก ทะเลาะกันที่หัวเตียงมาถึงปลายเตียงก็ดีกันแล้ว โห้หลีเฉินแค่ไปปลอบเสี่ยวหว่านนิดหน่อยก็พอ พี่ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ก็ได้"

เย้นโม่หลิน "......" พูดอย่างกับเขาเป็นพวกสอดรู้สอดเห็นไปซะได้

เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดเสียงแข็งไปว่า "กลับมาถึงก็อธิบายให้ฉันฟังด้วย เสี่ยวหว่านเป็นน้องสาวฉัน ไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร ก็ห้ามใครมารังแกเด็ดขาด!"

นี่มันคือการห่วงน้องสาวอย่างไร้หลักการเลยนะเนี่ย!

ป่ายฉีไม่รู้จะพูดยังไงกับความหัวรั้นของเขาแล้ว ได้แต่ตอบส่งๆ ไปสองคำ

แล้วพูดต่อว่า "เสี่ยวหว่านยังเข้าใจผิดอยู่เลย ก่อนที่เราจะกลับไปถึง พี่ต้องดูแลเธอให้ดี อย่าปล่อยให้เธอหนีไปไหนอีกนะครับ จริงด้วย เรื่องที่โห้หลีเฉินมาด้วยก็อย่าเพิ่งบอกให้เธอรู้ เพื่อเลี่ยงที่เธอจะหลบหน้าไม่ยอมออกมาเจอใคร"

เย้นโม่หลิน "ถ้าเสี่ยวหว่านไม่อยากเจอ ก็ไม่ต้องเจอ"

ป่ายฉี "......"

"ช่วยเอาโทรศัพท์ให้กู้จื่อเฟยหน่อยได้มั้ย? ฉันไม่อยากคุยกับแกแล้ว"

__

เย้นหว่านพยายามทำให้สมองของตัวเองไม่ได้คิดเรื่องใดๆ ที่เกี่ยวกับโห้หลีเฉิน แล้วอุ้มแรบบิทไปหาโห้หยูเซิง

เธอดีใจอย่างเงียบๆ เป็นห้องที่อยู่ด้านในสุด

เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกไปข้างนอก

หลังจากที่เขาสามารถเดินได้ด้วยตนเอง ก็แทบจะไม่ยอมเดินออกมาง่ายๆ เลย เย้นหว่านอยากพาเขาออกไปเดินเล่นข้างนอกอยู่เป็นประจำ แต่เขาก็ปฏิเสธไปด้วยความเย็นชา

ถึงแม้อายุจะแค่ขวบกว่า แต่นิสัยกลับเอาแต่ใจ และยากที่จะเข้าถึงได้

เย้นหว่านเดินมาถึงที่หน้าประตู ความรู้สึกเมื่อยล้าก็เกินขึ้นในใจ ก่อนหน้านี้ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้โห้หยูเซิงอยู่แล้ว รอบนี้ก็จากไปซะนาน ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะยังจำเธอได้อยู่รึเปล่านะ

สงสัยคงลืมไปแล้วว่ายังมีแม่คนนี้อยู่

เย้นหว่านกลับอารมณ์ความรู้สึกลงไป จูงมือของแรบบิท แล้วค่อยๆ เปิดประตูออก

นี่คือห้องที่ตกแต่งผสมหลากหลายสไตล์เข้าด้วยกัน

ที่ห้องนั่งเล่น เป็นห้องที่คุมโทนด้วยการตกแต่งและเฟอร์นิเจอร์สีดำ เป็นห้องที่เป็นระเบียบและสะอาดสะอ้าน ดูเรียบๆ ไม่เหมือนห้องของเด็กอายุขวบกว่าเลยสักนิด

แต่โห้หยูเซิงก็ชอบแบบนี้

เขาเป็นคนนิ่งๆ แต่ก็แฝงด้วยความสง่างาม และยังดูเป็นเด็กเก็บกดนิดหน่อย

ทุกครั้งที่เย้นหว่านเข้ามาในห้องนี้ มันก็ทำให้สภาพจิตใจแย่ลงไปทุกที ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและรู้สึกผิด

โห้หยูเซิงไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่น