สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1162

เธอร้อนรนและกำลังจะรีบเข้าไปห้าม

แต่แล้ว ก่อนที่จะเดินไปถึง เธอก็ได้เห็นภาพอันน่าตกใจอย่างไม่คาดคิด

เธอเห็นแรบบิทยกหัวเล็กๆนั้นขึ้น กะพริบตาที่เปียกปอนปริบๆ จ้องเขม็งไปยังโห้หยูเซิงด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร

หน้าตาที่ลำบากใจของเธอเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมาในเวลาไม่ถึงวิ "พี่คะ พี่โกรธแล้วเหรอคะ?"

มือของโห้หยูเซิงที่ง้างอยู่กลางอากาศ ก่อนที่มันจะทุบถึงตัวแรบบิท มันก็ได้ชะงักอยู่กลางคันไปทั้งอย่างนั้น

เขามองเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างงงๆ ดวงตาที่เป็นประกายจากความเปียกปอนนั่น ดูแล้วช่างน่าสงสารเหลือเกิน และมันก็ทำให้เขาทำเธอไม่ลง

แต่ทว่า มันก็เป็นความรู้สึกเพียงชั่วขณะเท่านั้น ยังไงเขาก็ยังรู้สึกโกรธมากอยู่ดี

หลังจากที่โห้หยูเซิงลังเลไปหลายวิ เขาก็เขวี้ยงตัวต่อในมือออกไป ทำหน้าบึ้งตึงแล้วหันหลังให้แรบบิทด้วยความโมโห

จากนั้นก็เก็บตัวต่อขึ้นมาเพียงลำพัง แล้วเริ่มทำการประกอบพวกมันขึ้นมาอีกครั้ง

แรบบิทยิ้มแป้นแล้ววิ่งเข้าไปอีกครั้ง พร้อมกับสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

"พี่คะ หนูขอโทษ เมื่อกี้หนูไม่ได้ตั้งใจทำให้มันล้มนะคะ หนูจะช่วยพี่ประกอบอีกแรงนะคะ ช่วยพี่ประกอบมันให้สูงกว่าเดิม"

โห้หยูเซิงไม่ได้สนใจเธอ แล้วเขยิบตัวออกไป เพื่ออยู่ให้ห่างจากเธอ

แต่แรบบิทก็ไม่ยอมแพ้ และได้ตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อโห้หยูเซิงหมดสิ้นหนทาง จึงล้มเลิกความตั้งใจ ไม่สนใจเธอแล้ว

เขาก้มหน้าลง ตั้งหน้าตั้งตาประกอบตัวต่ออีกครั้ง

เมื่อแรบบิทเห็นเขาประกอบ เธอเองก็ได้เอาตัวต่อไปวางบนประติมากรรมของเขาเป็นครั้งคราว

ตอนแรกโห้หยูเซิงก็ตั้งใจที่จะห้าม แต่พอเห็นว่าครั้งนี้ที่แรบบิทวางไปมันก็ไม่ได้ล้ม และในจุดที่แรบบิทวางยังเป็นจุดที่เข้าตั้งใจจะวางด้วย เขาจึงปล่อยผ่าน

ไม่ได้ถือสาเด็กสาวที่น่ารำคาญคนนี้

ว่าแล้ว แรบบิทก็ยิ่งมีกำลังใจ นั่งอยู่ตรงข้ามโห้หยูเซิง ช่วยเขาประกอบตัวต่ออย่างเต็มที่

เย้นหว่านที่ยืนอยู่หน้าประตู พอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ต้องรู้สึกประหลาดใจอย่างถึงที่สุด

นี่โห้หยูเซิงยอมรับในตัวแรบบิทแล้วเหรอ?

ถึงแม้เขายังคงทำหน้าเย็นชา แต่การที่ยอมให้คนอื่นมาวางอะไรไว้บนตัวต่อของเขา มันถือเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย

ก่อนหน้านี้ แม้แต่ป่ายฉีที่เป็นคนคอยเป็นจิตแพทย์ให้เขายังไม่ได้รับสิทธิ์นี้เลย

เย้นหว่านรู้สึกดีใจอยู่ภายใน บางที่นี่อาจจะเป็นความสัมพันธ์ของฝาแฝดก็ได้มั้ง?

โห้หยูเซิงนั้นค่อนข้างใกล้ชิดกับแรบบิทมาแต่กำเนิดแล้ว

แบบนี้สิดี

แรบบิทเป็นเด็กที่ค่อนข้างร่าเริง ถ้ามีเธอมาอยู่เป็นเพื่อน โห้หยูเซิงก็ไม่ต้องโดดเดี่ยวขนาดนั้นอีก และบางที่ก็อาจจะไม่ได้เก็บตัวขนาดนั้นก็ได้

ไม่ว่าจะพูดยังไง นี่มันก็ถือเป็นเรื่องที่ดีมากๆ

เย้นหว่านรู้สึกสบายใจมาก

พอได้เห็นเด็กน้อยสองคนที่เธอรักมาเจอหน้ากัน แถมยังนั่งเล่นตัวต่อไปด้วยกัน แล้วเธอก็รู้สึกว่าดวงตาของตัวเองได้แดงก่ำขึ้นมาด้วยความตื้นตัน

ภาพที่กลมเกลียวแบบนี้ มันก็อดไม่ได้ที่ทำให้ต้องนึกถึงโห้หลีเฉินขึ้นมา

เขาเป็นพ่อของเด็กสองคนนี้

ความจริง มันต้องอยู่กันพร้อมหน้า ถึงเรียกกลมเกลียวที่แท้จริง แต่ว่าตอนนี้......

มันคงไม่มีโอกาสได้เกิดขึ้นอีกแล้ว

พอคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ไม่สามารถความคุมความรู้สึกที่ถูกกักเจ็บไว้ในใจได้อีกต่อไป หัวใจมันรู้สึกปวดร้าวขึ้นมา ราวกับเธอกำลังจะตาย

จมูกของเธอเมื่อยล้า ตาแดงจนรู้สึกเจ็บ

เธอจะมาแสดงอาการอกหักต่อหน้าลูกๆ ไม่ได้

เย้นหว่านเอามือปิดปาก เธอรีบหมุนตัวแล้วเดินจากไปก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมา

แรบบิทที่กำลังเล่นตัวต่ออย่างตั้งอกตั้งใจเพื่อสานสัมพันธ์กับพี่ชายก็ไม่ได้สังเกตว่าเย้นหว่านได้เดินออกไปแล้ว

ส่วนความสนใจของโห้หยูเซิงนั้น ก็อยู่ที่ตัวต่อตั้งแต่แรกแล้ว

เย้นหว่านที่ออกจากห้อง ได้บอกพี่เลี้ยงที่ยืนอยู่นอกประตูดูแลเด็กสองคนต่อ แล้วเธอก็ได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง

แรบบิทได้เจอพี่ชายแล้ว เธอจึงสบายใจได้พักหนึ่ง

ส่วนตัวเธอเอง......

เหนื่อยมาก

พอเย้นหว่านเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง ก็ได้ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง ราวกับพลังทั้งหมดในร่างกายได้ถูกสูบไปจนหมดแล้ว

สายตาที่พร่ามัวของเธอมองดูการตกแต่งของภายในห้อง แต่ทุกที่ที่มองไป ก็มีแต่หนังสือที่เกี่ยวกับการแพทย์

มันเป็นหนังสือที่เธอเตรียมไว้ศึกษาเพื่อหาทางช่วยโห้หลีเฉินเมื่อก่อนหน้านี้