สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1166

โห้หลีเฉินยืนอย่างโดดเดี่ยวอยู่ตรงนั้น สายฝนที่หนาวเย็นกำลังกระแทกลงบนตัวเขา ลมหนาวก็พัดใส่อย่างไม่ยั้ง

จู่ๆ ก็รู้สึกหนาวขึ้นมา

เย้นหว่านกลับเข้าไปอย่างโมโหแล้ว

พอเห็นพวกกงจืออวีที่กำลังยิ้มอย่างแม่พระ เธอก็เข้าใจยิ่งกว่าเดิม ว่าพวกเขารู้เรื่องที่โห้หลีเฉินกลับมาตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่ยอมบอกเธอ

แล้วยังไปช่วยโห้หลีเฉินเล่นละครอีก

เย้นหว่านทั้งโกรธทั้งอาย จึงตัดสินใจไม่สนใครทั้งนั้น เดินผ่านพวกเขาแล้วกลับไปที่ห้อง

เย้นหว่านกลับห้องด้วยร่างกายที่เปียกชุ่ม ตอนที่กำลังจะปิดประตูนั้นเอง ก็มีมือข้างหนึ่งมายันประตูเพื่อขวางเธอเอาไว้

โห้หลีเฉินนั่งอยู่บนรถเข็นที่อยู่ตรงหน้าประตู สีหน้าซีดเซียว แต่กลับแสดงรอยยิ้มที่น่าหลงใหลออกมา

"ที่รักครับ......"

เย้นหว่านถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง "คุณมาที่นี่ทำไม? นี่มันเป็นห้องของฉัน ไม่มีชุดอาบน้ำของคุณ เชิญไปอาบน้ำที่ห้องรับแขกเลย"

"ผมเอามาเองครับ"

โห้หลีเฉินพูดออกมา ด้านหลังของเขา เว่ยชีที่ยืนอยู่ไม่ไกลรีบเข็นกระเป๋าเดินทางสีดำใบหนึ่งเข้ามา เย้นหว่านหมดคำจะพูดทันที เธอยังคงดันประตู ไม่ยอมเปิด

"งั้นก็ไปที่ห้องรับแขกสิคะ"

"ที่คุณยังไม่ยอมให้ผมเข้าห้อง เป็นเพราะยังไม่ยอมยกโทษให้ผมใช่มั้ยครับ?" โห้หลีเฉินสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา เย็นชาเป็นอย่างมาก "ถ้าไม่ได้การอภัยจากคุณ ผมก็ไม่มีอารมณ์ที่จะอาบน้ำ ผมจะรอคุณอยู่ที่หน้าประตู......ฮัดชิ่ว!"

พูดๆ ไป เขาก็จามออกมาทีหนึ่ง บนเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มนั่น เหมือนจะปกคลุมไปด้วยความหนาวเย็น

หัวใจของเย้นหว่านได้อ่อนลงทันที

ถึงแม้อาการจะไม่ได้หนาวมาก แต่ถ้ายังปล่อยให้ตัวเปียกต่อไปแบบนี้ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้

ส่วนโห้หลีเฉินนั้นตัดสินใจแล้วว่าจะตื้อให้ถึงที่สุด จะไม่ยอมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องรับแขกง่ายๆ แน่นอน

"โห้หลีเฉิน คุณนี่มันหน้าด้านขึ้นไปทุกทีแล้วนะคะ รีบไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย"

เย้นหว่านเดินออกจากห้อง แล้วลากกระเป๋าของเขาเข้าห้องไป

เว่ยชีที่รู้งานเป็นอย่างดี จึงรีบเข็นรถเข็นของโห้หลีเฉินเข้าห้องไปทันที จากนั้นก็ออกจากห้องอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปิดประตูลง

ภายในห้องเหลือแค่พวกเขาทั้งสองแล้ว

เย้นหว่านรับรู้ได้ถึงสายตาที่ร้อนแรงจากทางด้านหลัง หัวใจเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยายามมองข้ามมันไป

เธอเปิดกระเป๋าออก แล้วรื้อผ้าขนหนูกับชุดอาบน้ำของเขาออกมา

เธอไม่ได้สนใจ จึงเดินเข้าห้องอาบน้ำไป แล้วแขวนไว้บนราว

พร้อมกับเปิดน้ำอุ่นลงไปในอ่างอาบน้ำ

เสร็จแล้วเธอก็เตรียมที่จะเดินออกไปข้างนอก แต่พอหันหลัง ก็เห็นโห้หลีเฉินที่นั่งอยู่บนรถเข็นมาขวางอยู่ตรงประตูอย่างไม่คาดคิด

เธอแสร้งทำหน้าเย็นชา "เติมน้ำให้แล้ว คุณอาบได้เลยค่ะ"

เธอตั้งใจจะออกไป

แต่โห้หลีเฉินกลับไม่ยอม เขาค่อยๆ บังคับรถเข็นเข้ามาตรงหน้าเธอ จับไปที่มือเล็กๆ อันเย็นเฉียบของเธอ

"มาอาบพร้อมกันนะครับ"

ใบหน้าของเย้นหว่านแดงก่ำขึ้นมาทันที แล้วถลึงตาใส่เขาด้วยความรู้สึกที่ทั้งโกรธทั้งเขิน "อย่าได้หวัง"

เธอผลักเขาออกแล้วจะเดินจากไป แต่โห้หลีเฉินกลับอุ้มเธอขึ้นมาทันที รถเข็นเลื่อนไปข้างหน้า เสียง "จุ๋ม" ดังขึ้น เขาโยนเธอลงไปในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำอุ่น

ความอุ่นได้แล่นเข้ามาจากทั่วสารทิศ จนทำให้ความหนาวในตัวเธอหายไปจนหมดสิ้น

เย้นหว่านกลับโกรธและอายมาก "นี่คุณทำอะไรคะเนี่ย?"

"ในเมื่อคุณไม่อยากอาบพร้อมกับผม ผมก็จะดูแลการอาบน้ำให้คุณเอง"

โห้หลีเฉินพูดออกมาอย่างมีเหตุมีผล แล้วยื่นมือไปอย่างเป็นจริงเป็นจัง หวังที่จะถอดเสื้อผ้าให้เธอ

เย้นหว่านสะดุ้งไปทั้งตัว จากนั้นก็รีบถอยหลังออกไป

เธอที่เป็นคนมีแขนมีขาอย่างสมบูรณ์ ยังต้องให้คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นมาอาบน้ำให้อีกเหรอ? นี่มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ย!

ถึงแม้เรื่องเข้าใจผิดจะถูกคลี่คลายแล้ว แต่เรื่องที่เขาปิดบังเธอมันยังไม่จบ ระหว่างเขากับเธอยังไม่ใกล้ชิดกันจนถึงขั้นเปิดใจได้ทุกอย่างเลยนะ

เย้นหว่านปฏิเสธไปอย่างจริงจัง "ฉันไม่ต้องให้คุณมาดูแล"

มือของโห้หลีเฉินแข็งแกร่งอยู่กลางอากาศ ผ่านไปพักใหญ่ ถึงยอมเก็บมันกลับไปอย่างผิดหวัง