สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 117

บทที่ 117 ต้องการอะไร? ต้องการเธอ

เย้นหว่านทำแผลให้โห้หลีเฉินอย่างระมัดระวัง ทั้งกระบวนการเส้นประสาทตึงแน่นไปหมด เธอพยายามใช้แรงให้น้อยมากๆ เท่าที่จะเป็นไปได้ ทำให้เขาไม่เจ็บจนเกินไป

เธอยังถามไม่ขาดสาย “แบบนี้เจ็บมั้ย?”

“พอได้”

น้ำเสียงของโห้หลีเฉินเรียบเฉยมากตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาล้ำลึกตกอยู่บนตัวของเย้นหว่านไม่ย้ายไปไหนสักนิด

ไม่ง่ายเลยที่จะจัดการบาดแผลให้เสร็จได้ เย้นหว่านเหงื่อออกเต็มหน้าผาก ราวกับผ่านการวิ่งมาราธอนมารอบหนึ่ง แต่ยังวิ่งเสร็จทั้งกระบวนการ

“ฮู้……”

เธอสูดหายใจทีหนึ่ง เวลานี้โห้หลีเฉินถือทิชชู่ไว้ เช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ

การกระทำนุ่มนวลประณีต

เมื่อสักครู่ตอนที่เธอพันแผล ล้วนเป็นโห้หลีเฉินเช็ดเหงื่อให้เธอ

“ฉันทำเองได้แล้ว”

เย้นหว่านรีบหยิบทิชชู่เข้ามา เช็ดเหงื่อไปอย่างวุ่นวาย เธอควบคุมความคิดอารมณ์ที่สับสนในใจไว้ มองโห้หลีเฉินด้วยสายตาประกายแวววาว

“คุณโห้ คืนนี้ขอบคุณมากจริงๆ นะ ที่ช่วยบังน้ำมันซอสแทนฉัน”

ไม่อย่างนั้นตอนนี้คนที่มาพันแผลเป็นบ๊ะจ่างก็คงเป็นเธอ

โห้หลีเฉินมองเธอด้วยสายตาลึกๆ พ่นคำพูดที่เป็นธรรมชาติออกมามาก “เธอคิดจะขอบคุณฉันยังไง?”

เย้นหว่านอึ้ง มองโห้หลีเฉินอย่างมึนงง ปกติไม่ใช่คนอื่นซาบซึ้งใจ อีกคนจะพูดไม่เป็นไรอย่างเกรงใจเหรอ นี่รีบถามหาของขวัญตอบแทน พึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก

โห้หลีเฉินวางไพ่มาอย่างไม่ทำตามกฎกติกา

เธอยังจริงใจมาก ดังนั้นจึงพูดไป “ฉันกลับไปจะซื้อของตอบแทนให้คุณ”

“ไม่เอา”

โห้หลีเฉินปฏิเสธแบบไม่ลังเลสักนิด

เย้นหว่านตะลึง ถามโดยจิตใต้สำนึก “งั้นคุณต้องการอะไร?”

“เธอ”

โห้หลีเฉินสายตาล้ำลึกเหมือนน้ำวน จ้องเธออยู่แบบนั้น ราวกับอยากม้วนเธอเข้าไป

เย้นหว่านหัวใจเต้นแรงไปหน่อย ราวกับประลองตีกลอง ทำเธอสั่นเทาไปทั้งตัว

เธอกระสับกระส่าย สับสนจนทำอะไรไม่ถูก

โห้หลีเฉินมองท่าทางของเธออยู่ด้วยความพอใจ มุมปากบอบบางนั้นยกรัศมีครึ่งวงกลมจางๆ ขึ้นโดยไม่ทิ้งร่องรอย งดงามเหลือเกิน

เขาเอียงตัวเข้าใกล้เธออีกครั้ง ทุกคำทุกประโยค ล้วนหยอกล้อด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ช่วงเวลานี้ เธอต้องดูแลฉัน”

“หา?”

เย้นหว่านได้สติกลับมาอย่างสำนึกตัวได้ ถึงเข้าใจความหมายของเขา ที่แท้เขาเพียงแค่ต้องการให้เธอดูแลเขา……

เมื่อสักครู่ เธอกลับคิดเหลวไหลมากขนาดนั้น

หน้าแดงขึ้นอย่างไม่เป็นอิสระ เธอตอบด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น “……ได้”

โห้หลีเฉินยกมือขวาขึ้น ลูบๆ บนศีรษะของเธอ การกระทำใกล้ชิดสนิทสนมเหมือนกำลังลูบหมาน้อย

“ไม่ดื้อนะ”

เย้นหว่านตะลึงค้าง ราวกับชั่วพริบตาเดียว ลวกเส้นผมไปหมด

เธอลนลานถอยออก นำกล่องยาไปเก็บขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เงยหน้า มองสีท้องฟ้าไป ดึกแล้ว เธอก็ควรกลับได้แล้ว

เธอพิจารณาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากบอก “คุณโห้ ฉัน……”

“ฉันหิวแล้ว”

โห้หลีเฉินขัดคำพูดของเย้นหว่านด้วยน้ำเสียงตามใจชอบ ดวงตาคู่นั้นมองเธออยู่แบบนั้น

คำพูดต่อไปของเย้นหว่านอย่างไรก็พูดไม่ออกแล้ว

เย็นนี้เดิมทีโห้หลีเฉินไม่ได้ทานของอะไรเลย และเพราะปกป้องเธอจนมือบาดเจ็บอีก คิดอย่างไรในใจก็รู้สึกผิดอย่างนั้น

เย้นหว่านลังเลสักนิด แล้วถามขึ้น “ที่บ้านคุณมีบะหมี่มั้ย? ฉันจะต้มบะหมี่ให้คุณกิน”