สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1189

พวกเขาเข้าล้อมเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินจากทุกทิศทาง

หัวใจของเย้นหว่านที่ยังไม่สบายใจ ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกครั้ง

มีคนล้อมจับพวกเขาเยอะขนาดนั้น อย่าว่าแต่เรื่องเอาตัวรอดไปได้เลย แบบนี้พวกเขายิ่งไม่มีเวลาและโอกาสไปตามหาโห้หยูเซิงเลย

อีกอย่างที่นี่ก็เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขนาดนี้ ถ้าโห้หยูเซิงเห็น เขาจะต้องตกใจ แล้ววิ่งหนีไปไกลกว่าเดิมแน่นอน

เย้นหว่านหวั่นใจเป็นอย่างมาก

"เมื่อตะกี้ผมไปตรวจดูกล้องวงจรปิดมา หยูเซิงกับแรบบิทวิ่งออกจากโรงแรมไปแล้ว เดี๋ยวเราออกไปตามหาลูกๆ ข้างนอก ตอนนี้เราต้องกำจัดคนพวกนี้ก่อน"

โห้หลีเฉินวางแผนอย่างเป็นระเบียบ

เย้นหว่านมองไปรอบๆ ด้าน"แต่พวกเขามีเยอะมาก..."

ถ้าสู้กันขึ้นมาเธอช่วยอะไรโห้หลีเฉินไม่ได้เลย แล้วโห้หลีเฉินยังต้องแบ่งสมาธิมาปกป้องเธอด้วย สุดท้ายถ้าโห้หลีเฉินไม่ได้รับบาดเจ็บก็คงเหนื่อยจนหมดแรง

นอกจากนี้ ยังเสียเวลาออกตามหาโห้หยูเซิงด้วย

"ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น วิ่งตามผมมาก็พอ"

โห้หลีเฉินดึงเย้นหว่านไว้ข้างหลังเขา ก่อนจะยืนเผชิญหน้ากับกลุ่มชายชุดดำที่โหดร้ายโดยไม่มีท่าทางหวาดกลัว แล้วรีบวิ่งไปที่ประตูทันที

"ขวางพวกเขาไว้!"

ชายชุดดำตะโกนสั่ง แล้วพุ่งตัวเข้าไป

โห้หลีเฉินกลับเหมือนคมมีด พุ่งตัวออกไป ไม่มีใครสามารถขัดขวางเขาได้

ชายชุดดำถูกผลักออกไป จมล้มลงทีละคน

เสียงร้องโอดโอย จนวุ่นวายไปหมด

เย้นหว่านขนลุกซู่ รีบวิ่งตามโห้หลีเฉินไป เธอช่วยอะไรเขาไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่ไม่ให้คนอื่นมีโอกาสจับเธอได้ตอนที่โห้หลีเฉินไม่ทันตั้งตัว

ในที่สุด โห้หลีเฉินก็จูงมือเย้นหว่านไว้ แล้ววิ่งฝ่าออกไปได้

เขาไม่หยุดสักวินาทีเดียว รีบดึงเย้นหว่านวิ่งออกไปทันที

ลมหนาวพัดมากระทบหน้าอย่างแรง

เย้นหว่านมองไปที่กลุ่มคนชุดดำที่กำลังร้องโอดโอยแล้วตะโกนด่าอยู่ข้างหลัง แล้วรีบวิ่งตามโห้หลีเฉินไป

พอเห็นบาดแผลมีดบาดบนร่างร่างกายของโห้หลีเฉิน ในใจรู้สึกเจ็บปวดและตื่นตระหนกมาก

โห้หลีเฉินพาเย้นหว่านวิ่งออกมาไกลในอึดใจเดียว

เขาใช้ประโยชน์จากคืนที่มืดมิด พาเธอเดินไปตามทางและหลบซ่อนตัวอยู่ในตรอกมืด

ด้านนอกยังมีผู้คนวิ่งไปมา มีเสียงรอยเท้าวิ่งตามพวกเขา

เย้นหว่านหอบหายใจอย่างแรง แต่ยังไม่ทันได้หายใจหายคอ เธอก็ดึงโห้หลีเฉินเข้ามาใกล้อย่างเป็นห่วง "คุณเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บสาหัสไหมคะ"

ขณะที่เธอพูด จมูกและขอบตาของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

ด้วยฝีมือของโห้หลีเฉิน การจะรับมือกับคนชุดดำพวกนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่มีเธออยู่ด้วย หลายครั้งที่เธอบาดเจ็บก็เพื่อปกป้องเธอ

โห้หลีเฉินส่ายหน้า "ไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อย แผลไม่ได้ลึกอะไร คุณพักก่อน รอหายใจโล่งแล้ว เราจะได้ออกตามหาลูกๆ กัน"

ถึงตอนนี้ ก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่พวกโห้หยูเซิงวิ่งหนีออกจากโรงแรมไป

ดึกขนาดนี้ เด็กทั้งสองคนวิ่งออกจากโรงแรมเพียงลำพัง อีกทั้งโห้หยูเซิงยังเป็นโรคปิดกั้นตัวเองที่เกิดอาการตกใจไม่ได้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง

แต่ว่า พวกเย้นหว่านยังถูกตามล่าอยู่ ดังนั้นพวกเธอจึงไม่สามารถค้นหาอย่างโจ่งแจ้งได้

เย้นหว่านน้ำตาคลอเบ้า อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

"มันเป็นความผิดของฉันเอง ที่ดูแลหยูเซิงไม่ดีพอ ปล่อยให้เขาวิ่งออกไปได้ ตอนนั้นฉันควรจะตอบสนองได้เร็วกว่านี้ แล้วคว้าตัวเขาไว้ได้ทัน"