สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1190

เธอรู้ว่ากว่าเขาจะยอมตกลงกับคำขอนี้มันยากมากแค่ไหน และจะเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน

แต่เขาก็ตามใจเธอเสมอ

ดวงตาของโห้หลีเฉินหนักอึ้ง สีหน้าของเขาเคร่งเครียด "รายงานความปลอดภัยและสถานที่ที่คุณอยู่ให้ผมทุกๆ ห้านาที ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น คุณต้องติดต่อผมให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความปลอดภัยของคุณคือเรื่องที่สำคัญที่สุด รู้ไหม"

เย้นหว่านพยักหน้า "ฉันรู้แล้วค่ะ"

จะให้ยังหาลูกๆ ไม่เจอ แล้วเธอถูกจับตัวไปอีกคนไม่ได้

พวกเธอทั้งสี่คน จะให้ใครเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด "คุณเองก็ต้องระวังด้วยนะคะ"

หลังจากที่ทั้งสองเตือนกันเสร็จ พวกที่ไล่ตามห่างออกไปเรื่อยๆ พวกเธอตามหาร้านขายเสื้อผ้าที่ใกล้ที่สุด แล้วพังประตูเข้าไป ทำการเปลี่ยนเสื้อผ้า

หลังจากนั้นโห้หลีเฉินก็ทิ้งเงินไว้หนึ่งก้อน ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเย้นหว่านอย่างเงียบๆ

พวกเขาแยกกันไปคนละทาง แล้วเริ่มออกตามหาทันที

เย้นหว่านอยากจะตามหาลูกๆ ใจจะขาด ก่อนจะรีบวิ่งออกไป โห้หลีเฉินมองแผ่นหลังของเธอ ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น สุดท้าย เขาทำได้แค่มองที่จุดระบุตำแหน่งบนโทรศัพท์ แล้วหันหลังเดินไปอีกทาง

เนื่องจากในตอนกลางคืนข้างนอกมีคนไม่เยอะ ถ้าเดินคนเดียวบนถนนจะเด่นชัดเกินไป ถ้าเจอกับคนของตระกูลหยูกลางทางจะถูกสงสัยได้ง่าย

ดังนั้นเย้นหว่านจึงจงใจหยิบเหล้ามาหนึ่งขวด แล้วดื่มเล็กน้อย แก้มของเธอแดงก่ำ เหมือนเมาแล้ว

เธอเดินเซไปเซมาอยู่บนถนน เดินสะเปะสะปะ เหมือนคนเมาเหล้าทั่วไป

ระหว่างทางเธอได้เจอกับคนของตระกูลหยูจริงๆ แต่พอเห็นเธอเมาเหล้า จึงไม่ได้สนใจมากนัก แล้วเดินผ่านเธอไป

เย้นหว่านแอบมองแผ่นหลังของพวกเขา ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แล้วลูบหน้าอกของตัวเองเบาๆ เธอรีบเดินตรงไปข้างหน้า เพื่อตามหาลูกๆ ต่อไป

ขอบเขตในการตามหาของเธอไม่ได้กว้างมาก ส่วนใหญ่จะอยู่ใกล้ๆ โรงแรม

ตรงบริเวณมุมอับตามซอยแคบ หรือบริเวณชุมชน

แต่ว่า เย้นหว่านเดินตามหาจนเจ็บเท้าไปหมด แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของลูกทั้งสองคนเลย

ค่ำคืนอันเงียบสงัด มันหนาวเหน็บหัวใจมาก

เวลาผ่านไปยิ่งนาน เธอก็ยิ่งตื่นตระหนกและหวาดกลัวมากขึ้น ราวกับว่าหัวใจของเธอถูกควักออกไป ลมก็พัดผ่านตลอดเวลา

เด็กทั้งสองคนอายุยังน้อยขนาดนั้น พวกเขาจะไปอยู่ที่ไหนได้?

หรือว่าจะถูกคนของตระกูลหยูจับตัวไปแล้ว?

หรือจะถูกคนไม่ดี ถูกลักพาตัวไปแล้ว? พวกเขาน่ารักขนาดนั้น จะทำให้คนคิดไม่ดีกับพวกเขาได้ง่าย

ถ้าถูกจับตัวไป โลกที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ เธอจะไปตามหาพวกเขาได้จากที่ไหน?

ยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนใจมากขึ้น ปลายเท้าของเธอมีเหงื่อเย็นผุดออกมา แต่เหมือนตกอยู่ในนรก

"ตี๊ดตี๊ดตี๊ด ตี๊ดตี๊ดตี๊ด---"

ในคืนอันเงียบสงบ เย้นหว่านใจจะสลายอยู่แล้ว โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

คนที่โทรเข้ามาคือโห้หลีเฉิน

พวกเขาตกลงกันแล้วว่าจะรายงานความปลอดภัยของตัวเองผ่านทางแอปพลิเคชัน WeChat ในทุกห้านาที แต่พวกเขาไม่เคยโทรหากันเลย

ตอนนี้เขาโทรมา หรือว่าเขาหาลูกๆ เจอแล้ว?

เย้นหว่านหัวใจเต้นแรง รีบกดรับสายทันที

"คุณตามหาลูกๆ  เจอแล้วใช่ไหมคะ"

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์นิ่งเงียบไปสักพัก โห้หลีเฉินตอบกลับเสียงทุ้มต่ำและหดหู่ "ยังไม่เจอเลย"

ความหวังที่มีอยู่เต็มหัวใจของเย้นหว่าน แตกสลายไปในทันที

เธอเหมือนลูกบอลที่ไม่มีลม ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อน ท่ามกลางลมหนาวเย็นที่พัดผ่าน เธอรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอจะถูกแช่จนเป็นน้ำแข็ง

"ไม่ต้องห่วง เย้นโม่หลินได้พาคนมาใกล้จะถึงแล้ว ถ้าพวกเขามาถึงจะรีบปิดเมือง ไม่นานเราก็จะตามหาลูกๆ เจอ"

โห้หลีเฉินพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เย้นหว่าน ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ทำไมคุณไม่ขยับเลย"

เย้นหว่านมองไปรอบด้านที่มืดมิด แต่ก็ไม่เห็นเงาของโห้หลีเฉินเลย

เธอถึงนึกขึ้นได้ ว่าเขาสามารถตรวจจับตำแหน่งแบบเรียลไทม์ของเธอได้

ดังนั้นก่อนหน้านี้หลายนาทีที่เธอไม่ขยับเลย เขากำลังเฝ้าดูเธออยู่ และคงคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ถึงได้โทรมาหาเธอ

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่เดินจนเหนื่อยนิดหน่อย ก็เลยนั่งพัก"

เสียงของเย้นหว่านต่ำมาก