สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 119

บทที่ 119 เธอคิดจะไม่รับผิดชอบ

สังเกตเห็นเย้นหว่านนั่งยิ่งไม่ขยับ โห้หลีเฉินถึงเงยหน้ามอง “ไม่ถูกปากเหรอ?”

“ไม่ใช่”

เย้นหว่านรีบส่ายหน้า พยายามยื่นกล่องอาหารไปให้โห้หลีเฉินอีก “รสชาติดีมากเลย ไม่สู้คุณกินอันนี้ดีกว่ามั้ง” ความจริงบะหมี่ไม่อร่อยเลย

“ฉันไม่ชอบกินของคนอื่น”

โห้หลีเฉินตอบเหมือนเรื่องราวควรจะเป็นเช่นนั้น จากนั้นคีบบะหมี่ขึ้นอีกคำ ไม่นานบะหมี่ชามหนึ่งก็เห็นแค่ก้นถ้วยแล้ว

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างคาดไม่ถึง ไม่อยากเชื่อหูของตนเอง

โห้หลีเฉินพูด ของที่มู่หรุงชิ่นนำมาเป็นของคนอื่น?

มู่หรุงชิ่นไม่ใช่แฟนสาวของเขาเหรอ?

ความสงสัยในใจผุดมาหนักหน่วงเรื่อยๆ ทำให้เย้นหว่านมึนงงที่สุด แม้กระทั่งมีความคิดที่ไม่เคยมีมาก่อนอย่างหนึ่งด้วย

หรือว่าระหว่างโห้หลีเฉินกับมู่หรุงชิ่น......

หลังจากทานข้าวไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน เย้นหว่านเห็นโห้หลีเฉินก็ไม่มีอะไรที่ต้องการให้เธอดูแลอีก จึงเอ่ยปากอยากกลับไปแล้ว

โห้หลีเฉินจ้องเธอแบบตรงไปตรงมา น้ำเสียงแบบสั่งการ

“คืนนี้เธอต้องอยู่ต่อ”

เย้นหว่านแก้มแดงขึ้น รีบส่ายหน้า “ไม่ ฉันต้องกลับไป”

อยู่ค้างคืนในบ้านผู้ชายแบบลึกลับ ถือว่าเป็นเรื่องอะไรกัน โห้หลีเฉินใช้ท่าทีอะไรพูดออกมากันแน่?

เย้นหว่านหมุนตัวอยากเดินไปข้างนอก ที่ข้อมือกลับโดนฝ่ามือใหญ่ของโห้หลีเฉินจับไว้

เขาพูดเหมือนเรื่องราวควรจะเป็นเช่นนั้น “ถ้าเธอไปแล้ว ตอนกลางคืนฉันอยากดื่มน้ำจะเรียกใคร?”

นิ่งครู่หนึ่ง เขาเสริมอีกประโยค “บะหมี่เมื่อกี้ เค็มมาก”

เย้นหว่าน “......” เห็นเขาทานบะหมี่ชามหนึ่งหมดเกลี้ยงเลย เธอคิดว่าการรับรู้รสเขาพังแล้ว ไม่มีความรู้สึกแล้วเสียอีก

“คุณโห้ คุณเจ็บแค่มือซ้าย มือขวาเทน้ำยังสะดวกมาก”

สีหน้าโห้หลีเฉินอึมครึม จองเย้นหว่านตรงๆ อยู่อย่างนั้น ท่าทีเคร่งขรึมอย่างเทียบไม่ได้

“เธอคิดจะไม่รับผิดชอบแล้ว?”

นี่เป็นปัญหารับผิดชอบไม่รับผิดชอบเหรอ?

เย้นหว่านทุกข์ใจจนอยากจะหาเต้าหู้สักก้อนมากระแทกให้ตาย เธอกำลังคิดหาเหตุผลมาคุยกับเขา กลับเห็นโห้หลีเฉินปิดมือที่พันแผลของเขาไว้กะทันหัน ระหว่างคิ้วเผยท่าทางเจ็บปวดอยู่บ้างออกมา

“คุณโห้ คุณเป็นอะไรไปแล้ว?”

ชั่วขณะนั้นใจของเย้นหว่านยกขึ้นมา อยากไปจับมือเขาไว้ด้วยความเป็นห่วง

โห้หลีเฉินหลบเธอออก มีลักษณะท่าทางเย็นชาห่างเหิน

“เธอไม่ต้องสนใจฉัน กลับบ้านเธอไปซะ”

เวลานี้เย้นหว่านวางใจกลับบ้านไปได้ที่ไหนกัน พูดขึ้นมาเหมือนไม่ต้องคิดอะไร “คืนนี้ฉันไม่กลับแล้ว คุณให้ฉันดูหน่อยว่าเป็นอะไรแล้ว? ติดเชื้อร้ายแรงแล้วรึเปล่า?”

สำหรับบาดแผลที่พันผ้าไว้ของเขา เมื่อไม่ได้ไปโรงพยาบาล เธอก็ไม่สบายใจมาโดยตลอด

แววตาโห้หลีเฉินแฉลบผ่านรอยยิ้มที่แผนร้ายบรรลุผลขึ้น นี่ถึงปล่อยให้เย้นหว่านจับมือของตนเอง

เขาพูดเสียงเบาๆ “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว แค่เมื่อกี้ที่เจ็บมากะทันหันเอง”

เจ็บขึ้นมากะทันหัน?

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างหวาดระแวง เห็นเพียงหน้าหล่อเหลาใบนั้นของเขา เวลานี้เป็นลักษณะสูงส่ง ความเจ็บปวดขมวดย่นไม่มีสักนิด

ราวกับความเจ็บเมื่อสักครู่นั้น หากไม่ใช่ฝันฉากหนึ่ง ก็คือการเสแสร้ง

ระหว่างคิ้วของเย้นหว่านดูเจ็บอย่างไม่แน่ชัด โห้หลีเฉิน คุณโห้ผู้สูงศักดิ์ ไม่น่าจะทำเรื่องที่ไร้สาระขนาดนั้นมั้ง? น่าจะไม่ใช่มั้ง......

สบสายตาที่ลังเลของเย้นหว่านเข้า โห้หลีเฉินดูไม่สบายใจเล็กน้อย ก้าวขายาวเดินไปทางห้องนอน

“ควรนอนได้แล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ ชั่วขณะนั้นความสงสัยในใจของเย้นหว่านกลับกลายเป็นความอับอายว้าวุ่นอยู่เต็มอก

ในคฤหาสน์ของโห้หลีเฉิน มีเพียงห้องนอนเดียว เตียงเดียว

หรือว่าคืนนี้เธอต้องนอนด้วยกันกับเขาอีก?