สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1213

"นายไม่ต้องสนใจเขา รีบมาช่วยเร็ว"

เย้นหว่านพูดกับเด็กหนุ่มอย่างรีบร้อน เธอกำลังพยายามพยุงโห้หลีเฉินให้ลุกขึ้น

เมื่อกี้นั่น เขาได้รับบาดเจ็บหนัก กระดูกสันหลังไม่รู้หักไปกี่ซี่

เด็กหนุ่มถึงจะหันหน้ามา รีบเข้ามาช่วย

สีหน้าโห้หลีเฉินซีดราวกับกระดาษ ขมวดคิ้วแน่น ไม่คิดเลยจริงๆ เขาจะมาล้มเหลวอยู่ที่นี่ ได้รับบาดเจ็บหนัก

ฝีมือของผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งมาก

ป่ายฉีเป็นไปได้มากที่จะเอาไม่อยู่...

หากเขากับป่ายฉีร่วมมือกัน น่าจะได้ แต่ว่าตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บหนัก สถานการณ์แบบนี้ ได้แต่ต้องพึ่งป่ายฉีช่วยรั้งเอาไว้

แขนของโห้หลีเฉินพาดอยู่บนตัวของเย้นหว่าน พยุงตัวยืนขึ้น

สายตาเขาเย็นชา ตัดสินใจอย่างสงบนิ่ง "ที่นี่ให้ป่ายฉีรั้งเธอเอาไว้ เราเข้าไปตามหาแรบบิทกัน"

หากว่ารออยู่ที่นี่ ไม่รู้การต่อสู้นี้อีกนานแค่ไหนถึงจะจบลง ยิ่งไม่รู้ว่า ใครจะแพ้หรือชนะ

ถ้าหากป่ายฉีชนะ ก็ดีหน่อย แต่ถ้าหากผู้หญิงชนะ พวกเขาไม่เพียงแต่หมดหนทางไปตามหาแรบบิท แถมยังจะตายอยู่ที่นี่กันหมด...

ตอนนี้หาแรบบิทให้เจอก่อน ถ้าอีกสักพักป่ายฉีพ่ายแพ้ พวกเขาก็อาจจะยังสามารถหนีออกไปได้

เย้นหว่านเห็นป่ายฉีเลือดเต็มหน้า แต่ว่าสู้กับผู้หญิงอย่างคล่องแคล่ว ครู่หนึ่งก็ไม่เห็นแสดงความอ่อนแอออกมา ก็ไม่ได้เป็นห่วงมากแล้ว

เธอมองดูโห้หลีเฉินอย่างกังวล "คุณยังไหวมั้ย? แผลของคุณ..."

"ไม่เป็นไร ก็แค่พึ่งจะบาดเจ็บ ความเจ็บปวดยังไม่คลายลง เลยยืนไม่อยู่ อีกสักพัก ก็ทรงตัวอยู่ได้แล้ว"

ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้กลับยังฝืนทนไว้อีก เย้นหว่านน้ำตาคลอ เกลียดที่ตัวเองมีความสามารถน้อยนิด

เธอหยิบอาวุธบนตัวออกมา กำไว้ในมือแน่น

"ฉันจะปกป้องคุณอย่างสุดความสามารถของฉัน ช่วยแรบบิทออกมา"

พวกเขาไม่มัวเสียเวลา เดินเข้าไปข้างใน

ป่ายฉีรั้งผู้หญิงเอาไว้สู้อยู่ด้วยกัน

อาวุธที่จัดการคนสิบคนได้ภายในวินาทีที่ป่ายฉีและโห้หลีเฉินใช้ก่อนหน้านี้ จะต้องผ่านการฝึกแบบพิเศษมาก่อนถึงจะใช้ได้ เลยไม่สามารถเอาให้เด็กหนุ่มได้ เลยให้อาวุธที่คล่องมืออย่างอื่นให้เขา

ต่อจากนี้ ได้แต่ต้องให้เขาเปิดทางให้

ดีที่ ยิ่งเดินเข้าไปข้างใน พวกบอดี้การ์ดก็ยิ่งน้อยลง ส่วนใหญ่เป็นหมอวิจัยที่ใส่เสื้อกาวน์สีขาว จัดการได้ง่าย

เย้นหว่านก็หายาบางอย่างตามทาง ให้โห้หลีเฉินใช้ชั่วคราวไปก่อน

พวกเขากำลังเดินไปด้านหน้า ขณะนั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างหวาดกลัวของเด็กผู้หญิง

เสียงร้องไห้นั้นคุ้นเคยเป็นพิเศษ

"แม่ ปาปา ช่วยด้วย ฮือๆๆ อย่างแทงหนูเลย ปาปาหนูกลัว..."

เย้นหว่านแข็งทื่อในทันที ตาเบิกโพลงอย่างตกใจ

"เป็นแรบบิท!"

คือเธอ

เธอบอกว่าแทงเธอ หรือว่ากำลังฉีดยาให้เธอหรอ?

เย้นหว่านเย็นวาบไปทั้งตัว เร่งความเร็วและวิ่งไปข้างหน้าอย่างตื่นตระหนก

เธอกลัวสุดขีด ใจเต้นจนจะหลุดออกมานอกลำคอ

ฉีดยา

นั่นมันยาที่ตายเป็นร้อยไม่มีใครรอดเลยสักคน

นั่นมันของเลวร้ายถึงชีวิตนะ

คนพวกนี้กำลังฉีดยาให้แรบบิทจริงๆ เธอจะยังไปทันหรือเปล่า?

เย้นหว่านวิ่งไปด้านหน้าอย่างบ้าคลั่ง เส้นประสาทในสมองเกือบจะแตกขาด

โห้หลีเฉินกินยาเข้าไป ก็บรรเทาลงมาก ฝืนเดินด้วยตัวเองได้ พอได้ยินเสียงของแรบบิท ก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน

สีหน้าเดิมที่นิ่งเฉยของเขาเปลี่ยนไปมาก ไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย ก้าวเท้าใหญ่ๆไปทางต้นกำเนิดเสียงของแรบบิท

มีแค่เด็กหนุ่มเท่านั้น พอได้ยินเสียงแล้ว ก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ใบหน้าของเขาซีดขาว มองไปข้างหน้าด้วยแววตาสั่นไหว

เขาพึมพำ "ไม่ทันแล้ว..."

ฉีดยาไปแล้ว ยาชนิดนี้ขอแค่ฉีดไปแล้ว ชีวิตของเด็กคนนี้ ก็เปลี่ยนไปแล้ว

อาจจะตาย หรืออาจจะกลายเป็นเครื่องจักรฆ่าคน

เย้นหว่านไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่สนใจว่าจะมีคนหรือไม่มีคน มุ่งไปทางแรบบิทอย่างบ้าคลั่ง