สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1215

เธออยากจะแฝงตัวเข้าไปในคุณหมอพวกนี้ ตามเข้าไปใกล้ชิดแรบบิท

เธออยู่ข้างใน พวกโห้หลีเฉินอยู่ข้างนอก จะได้ประสานงานกันภายในและภายนอก

โห้หลีเฉินแค่ฟังก็คัดค้านโดยจิตใต้สำนึก "ไม่ได้ อันตรายเกินไป"

"หาชัยชนะในอันตราย ฉันทำได้"

เย้นหว่านพยายามขอร้องโห้หลีเฉินให้เห็นด้วย วิธีนี้ถึงแม้จะอันตราย แต่ว่าก็อาจจะสำเร็จมากที่สุด ช่วยแรบบิทออกมาได้อย่างปลอดภัย

"อีกอย่าง แรบบิทตอนนี้โดนฉีดยาไปแล้ว เวลาเหลือไม่มากแล้ว ถ้าหากสามารถแย่งชิงเธอออกมาได้ ก็ดีน่ะสิ จะได้ขอให้ป่ายฉีช่วยรักษา ถ้าหากครึ่งชั่วโมงยังไม่มีทางแย่งชิงออกมาได้ล่ะ? ฉันก็เรียนวิชาแพทย์มาจากป่ายฉีเป็นเวลานานไม่น้อย อาจจะพอช่วยแรบบิทได้บ้าง"

โห้หลีเฉินยังคงขมวดคิ้วแน่น

เขาไม่วางใจที่สุดก็คือความปลอดภัยของเย้นหว่าน แต่ว่าสถานการณ์ปัจจุบัน จริงที่ทำสองอย่างพร้อมกันแบบนี้ ถึงจะดีที่สุด"

"โห้หลีเฉิน เชื่อฉัน"

เย้นหว่านแววตาชัดเจน

โห้หลีเฉินยังคงอยู่ในความเยือกเย็น เม้มปากแน่น ผ่านไปสักพัก ถึงจะอ้าปากพูดเสียงแหบพร่า

"อย่าทำอะไรวู่วามเด็ดขาด ผมจะดูคุณอยู่ตลอด"

ได้รับการยินยอมจากโห้หลีเฉิน พวกเขาถือโอกาสตีหมอคนสุดท้ายให้สลบอย่างเงียบๆ แล้วให้เย้นหว่านเปลี่ยนชุดของเขา แล้วค่อยๆตามอยู่ด้านหลังของทีม

ตลอดทางให้ความร่วมมือโดยปริยาย พวกคุณหมอเดินอย่างรีบเร่ง เลยไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ

ก็แบบนี้ เย้นหว่านตามหมอทีมนี้ เข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

เธอพริบตาก็เห็นแรบบิทนอนอยู่บนเปลกำลังดิ้นรนเจ็บปวด ใบหน้าเล็กๆของเธอแดงฉาน เหมือนเส้นเลือดกำลังจะแตกออกมา ผิวหนังบนร่างกายก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ราวกับว่าจะระเบิดและตายได้ทุกเมื่อ

เย้นหว่านสูดหายใจเข้า เกือบจะทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา

เธอรีบเอามือปิดหน้ากากไว้แน่น ถึงจะควบคุมเสียงของตัวเองไว้ได้

"ฮือๆๆ...เจ็บ...แม่...แม่ช่วยหนูด้วย...ปาปาช่วยด้วย...เจ็บ แรบบิทเจ็บจังเลย..."

แรบบิทร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเจ็บปวด ทนกับความเจ็บปวดที่แสนทรมาน

ร่างกายของเธอเกือบจะบิดเบี้ยวทั้งหมด

สั่นไหว

เย้นหว่านตาแดงก่ำ แทบจะทรุด แข็งทื่อไปทั้งตัว สายตาจับจ้องไปยังร่างของแรบบิทอย่างสิ้นหวัง อดไม่ได้อยากจะช่วยเธอทนรับมันแทน

เจมส์กวาดสายตามองหมอกลุ่มนี้ไปเรื่อย พร้อมพูดเสียงเย็นชาว่า:

"สาวน้อยคนนี้ใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว พวกแกรีบๆหาวิธีช่วยเธอ"

พวกคุณหมอถึงจะคิดว่าไม่มีทางช่วยได้ แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของหัวหน้า ทุกคนตอบตกลง

จากนั้นก็ล้อมรอบข้างๆเปล

เย้นหว่านก็เดินตามเข้าไป ยิ่งเดินใกล้เข้าไป เธอก็ยิ่งได้กลิ่นคาวเลือดบนตัวของแรบบิทชัดเจน แสบจมูกอย่างรุนแรง บีบหัวใจ

ทั้งตัวเธอสั่นเทา อดที่จะคว้ามือเล็กๆของแรบบิทเอาไว้ไม่ไหว บอกเธอว่าแม่อยู่นี่

แต่เธอไม่สามารถทำได้

ในเวลานี้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของแรบบิท เธอจะต้องใจเย็น ใจเย็น

ที่นี่เป็นห้องปิดล็อกห้องหนึ่ง แม้แต่หน้าต่างก็ติดเหล็กดัดทั้งหมด อยากจะออกไปมีแต่ต้องไปที่ทางเข้าหลัก

และภายในห้องนอกจากเจมส์ ฝู้ยวนและกลุ่มคุณหมอแล้ว ยังมีบอดี้การ์ดอีกสองสามคน โดยเฉพาะหัวหน้าบอดี้การ์ดคนนั้น...

รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางเยือกเย็นน่าหวาดกลัว ให้ความรู้สึกเหมือนกันกับผู้หญิงคนก่อนหน้านี้มาก

เกรงว่า จะเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง

มีเขาอยู่ คงจะชิงตัวแรบบิทออกไปจากที่นี่ได้ยาก

เย้นหว่านเหมือนจะตัดสินสถานการณ์ออกในพริบตา เธอและโห้หลีเฉินปรึกษากันมาแล้ว ถ้าหากอยู่ในเงื่อนไขที่ชิงตัวคนมาได้ เธอก็จะไอ ผ่านหูฟังเพื่อบอกโห้หลีเฉิน ถ้าหากเงื่อนไขไม่สามารถทำได้ เธอก็จะไม่พูด เขาก็ไม่ต้องบุกเข้ามา

สถานการณ์ตอนนี้ ถือว่าเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด จะต้องอยู่ในนี้

ครึ่งชั่วโมงคงพาแรบบิทออกไปไม่ได้แล้ว

เย้นหว่านพยายามสงบนิ่ง ระงับในใจที่กำลังร้องไห้อย่างใจสลาย เอื้อมมือไปตรวจอาการของแรบบิทอย่างระมัดระวัง

ข้างๆตัว พวกคุณหมอกำลังกระซิบแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับอาการของเธอ