เมื่อกองกำลังป้องกันเห็นสถานการณ์เข้า พวกเขาก็หยุดอยู่กับที่ไม่กล้าขยับส่งเดช
ทว่าโอกาสยากที่เย้นหว่านจะปรากฏตัวนั้นมีน้อยมาก พวกเขาจะปล่อยให้เธอหนีไปไม่ได้เด็ดขาด พวกเขาเลยจับตาจ้องเธออย่างระแวดระวัง
"เย้นหว่าน คุณคิดจะทำอะไร?"
เย้นหว่านที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุยในอาณาเขตของตระกูลหยู ทั้งยังพันระเบิดไว้ทั่วเรือนร่าง จะต้องมีจุดมุ่งหมายแน่ๆ
เวลาเหลือน้อยเต็มที เย้นหว่านก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงกับพวกเขา เธอพูดโพล่งออกมา
"ไปเรียกหยูฉู่สองมาพบฉัน"
กองกำลังป้องกันพูดด้วยสีหน้าเย็นชา "คิดว่าอยากเจอท่านผู้นำตระกูลก็สามารถเจอได้อย่างงั้นหรือ?"
"ก็เข้าไปรายงานสิ บอกเขาว่าถ้าไม่มาภายในยี่สิบนาที ฉันจะกดระเบิด" เย้นหว่านมีสีหน้ามุ่งมั่น
กองกำลังป้องกันหันหน้ามองกัน "คุณเป็นคนตระกูลเย้น ตายก็ตายไปสิ คุณคิดว่าการตายของคุณจะกดดันท่านผู้นำตระกูลได้งั้นเหรอ? ท่านผู้นำตระกูลสิซ้ำอยากเอาชีวิตของคุณด้วยซ้ำไป!"
"อยากให้ฉันตาย จับฉันตอนยังมีชีวิตดีกว่านะ หยูฉู่สองยังรู้ความกว่าพวกนายเสียอีก ถ้าพวกนายยังยึกยักๆ ประวิงเวลา ทำให้เขาเสียโอกาสนี้ไป ระวังหัวของพวกนายไว้ให้ดี"
หลังจากเอ่ยคำพูดนี้ออกไป ทำให้กองกำลังป้องกันคิดหนักจนเหงื่อออกเต็มแผ่นหลัง
เย้นหว่านมองนาฬิกา "เหลืออีกสิบเจ็ดนาที"
"ปะไปรายงานท่านผู้นำตระกูลเร็ว"
กองกำลังป้องกันส่งคนไปรายงานหนึ่งคน เพราะในอุโมงค์ไม่มีสัญญาณ เขาวิ่งออกไปโทรหาหยูฉู่สองอย่างเร่งรีบ
เย้นหว่านพลางมองเวลาที่นาฬิกาข้อมูล แววตาฉายแววลึกล้ำ
เหลือเวลาอีกสิบเจ็ดนาที......
หากบอกว่าไม่กลัว ก็คงเป็นการโกหก ทว่ามีแรงเฮือกหนึ่ง กำลังค้ำจุนให้เธอกระทำการการระห่ำทุกอย่างนี้
สิบสองนาทีต่อมา หยูฉู่สองก็มาถึง
เขายังคงมีท่าทางสูงส่งดั่งเดิม เขาสวมชุดสูทและรองเท้าหนัง ทรงผมถูกหวีเป็นทรงเรียบร้อย
สายตาเฉียบคมของเขาจับจ้องมาที่เย้นหว่าน จากนั้นก็พูดถึงเป้าหมายของเธอ
"คุณมาเพราะอย่างแลกเปลี่ยนตัวประกัน อยากให้ผมปล่อยกลุ่มของโห้หลีเฉิน?"
เย้นหว่านกะพริบตา หัวใจของเธอบีบเต้นกระชั้นชิด "คุณจับกลุ่มของโห้หลีเฉิน?"
"หึ ดูเหมือนคุณยังไม่รู้สินะ" หยูฉู่สองเหน็บแนม
เย้นหว่านตะลึงไปครู่หนึ่ง แค่อีกฝ่ายพูดเกลี้ยกล่อม เธอก็เผยไต๋แล้ว ความลับแตกที่เธอไม่ได้มีจุดมุ่งหมายมาเพื่อแลกเปลี่ยนตัวประกัน
หยูฉู่สองกวาดตามองระเบิดที่พันบนร่างกายของเธอ เขาเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
"พูดมาเถอะ คุณมาทำอะไร"
เย้นหว่านก็ไม่อ้อมค้อม เธอเอ่ยขึ้น
"ฉันมาเพื่อทำข้อตกลง ให้กองกำลังของคุณถอนกำลังออกจากทะเลทราย ฉันจะเป็นตัวประกันของคุณเอง"
"คุณควรรู้ไว้นะ ว่าถ้าจับฉันเป็นตัวประกัน คุณจะมีอำนาจมหาศาล คุณจะมีอำนาจมากมาย จะเอาฉันไปกดดันตระกูลเย้นให้ทำสิ่งต่างๆ คุณจะมีอำนาจล่วงหน้าในสงครามครั้งนี้ได้เลย"
หยูฉู่สองหัวเราะ "เป็นคำเตือนที่ไม่เลว ทว่า มีเรื่องดีขนาดนี้ ของดีหล่นจากฟ้าเอาดื้อๆ? เย้นหว่าน ในความประทับใจของผม คุณก็ยังเป็นคนโง่งม ถึงได้ทำข้อตกลงบ้าระห่ำขนาดนี้
พูดได้เลยว่า ในสงครามระหว่างตระกูลหยูและตระกูลเย้น เย้นหว่านคือบุคคลที่สำคัญที่สุด
หากเธอโดนจับตัวไปล่ะก็ ย่อมบีบให้โห้หลีเฉินและตระกูลเย้นถึงกับลูบหน้าปะจมูก ถึงขั้นยอมแพ้เลยทีเดียว
เธอควรรู้ถึงความสำคัญของตนเองดี
สีหน้าของเย้นหว่านซีดเผือด ท่าทีดูสิ้นหวังเต็มประดา "ฉันต้องรู้อยู่แล้วว่าการทำข้อตกลงครั้งนี้มันหมายความว่าอะไร แต่ว่า ในยามที่ความเป็นความตายอยู่ตรงหน้า ความสำเร็จหรือความล้มเหลวของตระกูลจะมีความสำคัญอะไร?"
"โห้หลีเฉินเป็นตายร้ายดีอยู่ในทะเลทรายก็ยังไม่รู้เลย จนบัดนี้พี่ชายของฉันก็ยังถูกขังอยู่ด้านล่าง ทั้งอดน้ำอดอาหาร พวกเขาทนได้ไม่กี่วันหรอกนะ"
"แต่พี่ของฉันและโห้หลีเฉินล้วนเป็นพวกนิสัยใจร้อน คุณไม่มีทางจับเป็นได้หรอก สุดท้ายก็มีจุดจบพังพินาศ"
"ฉันทนรับการจากไปของคนที่ฉันรักที่สุดสองคนไม่ไหว สำหรับฉันแล้ว ชีวิตของพวกเขาสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ดังนั้นที่ฉันมาทำข้อตกลงกับคุณในวันนี้ ก็เพื่อใช้ผลประโยชน์ของสงครามครั้งนี้แลกเป็นโอกาสเอารอดชีวิตในทะเลทราย"
หยูฉู่สองมองเย้นหว่านด้วยแววตาล้ำลึก กวาดตามองท่าทางน้ำตาคลอของเธอ ยิ่งได้รู้ถึงการตัดสินใจที่แท้จริงของเธอเมื่อครู่นี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...