สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1253

ในที่สุดก็แยกจากกับป้าคนนั้น ป่ายฉีพาหานจื่อเดินออกมาจากลิฟต์ แล้วพาเธอเดินไปยังห้องที่อยู่ตรงกลางจากทั้งหมดสามห้อง

เปิดประตูออกแล้วพาหานจื่อเดินเข้าไป

ในห้องได้ติดตั้งน้ำไฟและกระเบื้องเซรามิก แต่กลับไม่มีเฟอร์นิเจอร์ จึงทำให้ดูว่างเปล่า

หานจื่อคุ้นชินกับการกวาดสแกนมองรอบ ๆ ก่อน เมื่อพบว่าไม่มีอันตรายและสิ่งที่ใช้ได้แล้ว ก็ไม่สนใจต่อไป ยืนข้างๆป่ายฉีด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย 

ป่ายฉีดึงมือของเธอแล้วเดินเข้าไปด้านใน "ตรงนี้คือห้องรับแขก ตรงนี้คือห้องนอน ตรงนี้คือนอนอีกห้องหนึ่ง ตรงนี้คือห้องหนังสือ ตรงนี้คือห้องครัว ห้องน้ำ......"

เขาทำแนะนำทั้งหมด หานจื่อฟังด้วยความเบื่อหน่าย

สะบัดมือของเขาทิ้ง "แล้ว?"

"ต่อไปที่นี่ก็คือบ้านของคุณ" ป่ายฉียิ้มแล้วมองเธอ

บ้าน?

คำนี้ทำให้หานจื่อถึงกับตะลึง รู้สึกถึงความไม่คุ้นชินและความแดกดัน

เธอไม่มีวันมีบ้าน ยิ่งไม่ต้องการให้บ้านหลังหนึ่งกลายเป็นบ้านของตัวเอง

"อ๊ะ นี่เป็นของคุณ"

ป่ายฉีนำโฉนดบ้านยัดใส่มือของหานจื่อ และเปิดให้เธอดู "เขียนด้วยชื่อของคุณ คุณเป็นเจ้าของบ้านที่นี่"

หานจื่อค่อนข้างประหลาดใจ ชะงักค้างไปชั่วครู่

ชื่อของเธอ

บ้านหลังนี้เป็นชื่อของเธอ

เป็นของเธอเหรอ

ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยมาก ๆ เธอไม่เคยมีอะไรที่เป็นของตัวเองมาก่อน เพราะว่าตัวเธอยังเป็นขององค์กรเลย

แต่ตอนนี้เธอมีโฉนดบ้านเป็นของตัวเอง มีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว

ความรู้สึกนี้ ทำให้หัวใจที่เยือกเย็นของหานจื่อสั่นโดยที่ควบคุมไม่ได้ เกิดความปั่นป่วนขึ้นในหัวใจ

เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยกับความรู้สึกนี้ สักพักก็ระงับอาการสั่นนี้ลงได้ทันที

เธอยัดโฉนดบ้านใส่ในมือของป่ายฉี "ฉันไม่ต้องการ"

"แต่อย่างไรในนี้ก็เป็นชื่อของคุณ คุณจะต้องการหรือไม่ มันก็เป็นของคุณไปแล้ว อ๊ะ กุญแจวางก็ไว้ตรงนี้ให้คุณ"

ป่ายฉีนำโฉนดบ้านและกุญแจวางไว้ที่เคาน์เตอร์ในห้องครัว

หานจื่อดวงตากะพริบ เหลือบไปมองโฉนดบ้านและกุญแจ แล้วก็เบือนหน้าหนีทันที ไม่มองกลับไปมองอีก

ป่ายฉีรู้นิสัยของเธอ เย็นชาสุดขีด

เขามองไปยังบ้านแล้วกล่าวว่า:"บ้าน ต้องให้ตัวเองตกแต่งถึงจะเกิดความอบอุ่น เพราะฉะนั้นถึงยังไม่ได้ตกแต่งใด ๆ ไปกันเถอะ พวกเราออกไปซื้อกันตอนนี้"

ป่ายฉีเดินออกไปด้านนอก

หานจื่อกลับยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับเขยื้อน

ป่ายฉีเดินออกจากประตู และก็หันหลังครึ่งตัวกลับมามอง จ้องเธอราวกับจะยิ้มไม่ยิ้มและกล่าวเหน็บแนม

"ทำไม ไม่อยากจะจากบ้านใหม่ของตัวเองหรือไง"

หานจื่อเรียบเฉย "ไม่จำเป็นต้องซื้อเฟอร์นิเจอร์หรอก บ้านนี้ฉันก็ไม่รับด้วย อย่าเสียเวลาทำเรื่องแบบนี้เลย"

ป่ายฉีส่ายหน้า "ใครบอกว่าเสียเวลา ไม่แน่เมื่อคิด ๆ ดูคุณอาจจะชอบที่นี่และเห็นว่าเป็นบ้านของคุณก็ได้"

หานจื่อ:"เป็นไปไม่ได้"

"แล้วแต่คุณจะพูดเถอะ แต่ว่าเฟอร์นิเจอร์นี้ยังไงก็ต้องซื้อ นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของการวิจัย คุณจะต้องให้ความร่วมมือ"

"วิจัยอีกแล้ว!"

หานจื่อเกลียดที่สุดตอนนี้ไม่ใช่ป่ายฉี แต่เป็นสองคำนี้ ที่คอยหนีบเธอเอาไว้ตลอดเวลา ราวกับโซ่ตรวนก็ไม่ปาน

และยังให้เธอไม่สามารถตอบโต้ได้อีก

หานจื่อเดินออกด้านนอกด้วยใบหน้าเย็นชา ตอนที่ออกจากประตูห้องไปนั้น ในใจกลับผุดความรู้สึกแปลก ๆ ที่อธิบายไม่ถูก

เพียงเพื่อการวิจัย ดังนั้นสิ่งที่เรียกว่าบ้านนั้น ก็เป็นเพียงอุปกรณ์เท่านั้นเอง

เธอไม่มีทางมองมันอีก

ท่าทางของหานจื่อมักจะเย็นชาเสมอ ป่ายฉีดูไม่ออกถึงสีหน้าอารมณ์ของเธอว่ามีสุข ทุกข์ โกรธ และก็ขี้เกียจจะดูออกด้วย

เขาทำตามแผนของตัวเอง พาหานจื่อไปที่แหล่งขายเฟอร์นิเจอร์