สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1263

"เธอ เธอกลับมาได้ยังไงกัน"

"เธอหายตัวไป หรือตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ เป็นไปได้ยังไง?"

"ถ้าเย้นหว่านกลับมาแล้ว เก่อหรูซวนไม่ขายหน้าน่าดูเลยเหรอ?"

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกใจ ยังมีบางคนที่ซุบซิบนินทาเรื่องของโห้หลีเฉินกับเก่อหรูซวน

เก่อหรูซวนเองก็ตกตะลึง ยืนมองใบหน้าของเย้นหว่านด้วยท่าทางงุนงง เหมือนถูกฟ้าผ่ากลางแจ้ง ไม่อยากจะเชื่อ

มีคนรวมกลุ่มกระซิบกระซาบกัน

"รักสามเส้าแบบนี้จะจัดการยังไง คนรักเก่ากลับมา คนรักใหม่ยังอยู่ตรงหน้า คุณโห้จะเลือกใคร"

นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนสนใจในตอนนี้

สายตาของทุกคนแทบจะจับจ้องไปที่โห้หลีเฉินพร้อมกัน ตั้งตารอดูว่าเขาจะตัดสินใจยังไง

ส่วนเก่อหรูซวนเองก็ถูกผลักเข้าไปในบทสนทนาด้วย

ก่อนหน้านี้เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน ทำให้เธอได้รับความเคารพและประจบประแจงมาก แต่ตอนนี้เย้นหว่านกลับมา มันส่งผลกระทบให้เธอเป็นอย่างมาก

ถ้าหากตอนนี้โห้หลีเฉินเลือกเย้นหว่าน งั้นเธอจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่อับอายขายหน้าเป็นที่สุด

เก่อหรูซวนหวั่นใจ เธอมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยดวงตากะพริบปริบๆ แล้วเรียกชื่อเขาด้วยเสียงต่ำ "คุณ..."

หลังจากที่เย้นหว่านปรากฏตัวขึ้นมา โห้หลีเฉินก็เหมือนถูกแช่แข็ง เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน

สายตาของทุกคนรอบตัวเขาจับจ้องมาที่เขา แต่ในสายตาของเขา กลับมีเพียงผู้หญิงที่ใส่ชุดสีแดงสดที่ยืนอยู่บนบันได

ยืนมองเธอจากไกลๆ เหมือนฉากที่ปรากฏขึ้นในฝันนับครั้งไม่ถ้วน

เธอกลับมาแล้ว

แต่เขากลับไม่กล้าเชื่อว่ามันเป็นความจริง เพราะภาพหลอนเกิดขึ้นบ่อยครั้งเกินไป และทุกครั้งที่เข้าไปใกล้ เธอก็จะหายตัวไป

สายตาของเย้นหว่านมองผ่านฝูงชน แล้วมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยท่าทางตำหนิและออดอ้อน

"คุณโห้ คุณยังไม่เดินมาหาฉัน หรือว่าข่าวลือที่ว่าจะเป็นจริง คุณร้อนตัวจนไม่กล้าเผชิญหน้ากับฉันแล้วคะ?"

น้ำเสียงหยอกล้อนั้น เสียงที่คุ้นเคยนั้น ดังก้องเข้ามาในหูของโห้หลีเฉินอีกครั้ง

มันเหมือนจริงมาก

โห้หลีเฉินเกิดอาการสั่นเทาอย่างรุนแรง ก่อนจะก้าวไปข้างหน้า แล้ววิ่งไปหาเย้นหว่านอย่างรวดเร็ว

ไม่มีท่าทางเย็นชาเหมือนก่อน แต่เหมือนหนุ่มน้อย ที่วิ่งไปหาคนที่เขารักอย่างดีใจ

ตอนที่เดินผ่านหน้าเก่อหรูซวน ก็รวดเร็วราวสายลมพัดผ่าน

เก่อหรูซวนมองโห้หลีเฉินที่วิ่งผ่านเธอ ตอนที่จะวิ่งผ่านเธอไป แม้แต่จะอยากเอื้อมมือออกไปคว้าเขายังไม่ทันเลย

สีหน้าของเธอซีดเซียวราวกับกระดาษ

โห้หลีเฉินรีบวิ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเย้นหว่านอย่างรวดเร็ว

เธอยืนอยู่บนขั้นบันได เขายืนอยู่ด้านล่างขั้นบันได ระหว่างพวกเขามีระยะห่างสองขั้นบันได เธออยู่ข้างบนเขาอยู่ข้างล่าง

เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ

นิ้วมือที่เรียวยาวค่อยๆ ยกขึ้น แล้วเคลื่อนไหวช้าๆ ค่อยๆ ขยับเข้าใกล้แก้มเธอ

พอปลายนิ้วสัมผัสผิวแก้มของเธอ แล้วสัมผัสถึงอุณหภูมิจริงๆ ทำให้ดวงตาของโห้หลีเฉินมีน้ำตาผุดขึ้นมาทันที

เสียงของเขาเบาบางและแหบแห้ง "เย้น...หว่าน..."

เธอกลับมาแล้ว

สามปีแล้ว ในที่สุดเธอก็กลับมา

เย้นหว่านยกมือทาบหลังมือของเขา แล้วยกยิ้มที่มุมปาก ทั้งอ่อนหวานและแฝงไปด้วยความคะนึงหา

"ฉันเอง"

สองคำนี้เบาบาง แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดจากการเหินห่างและคิดถึงเป็นเวลาสามปี

หัวใจที่ว่างเปล่าของโห้หลีเฉิน ในตอนนี้ มันถูกเติมเต็มอีกครั้ง

เขายิ้มตามเธอไปด้วย

เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ ใช้ปลายจมูกแนบชิดกับปลายจมูกของเธอ แล้วถูไถไปมาอย่างอ่อนโยน

ในสายตาของพวกเขา ล้วนมีกันและกันอยู่ในนั้น

ความเสน่หาที่รุนแรงและแยกจากกันไม่ได้นั้น ไม่จำเป็นต้องปิดบังหรือบรรยายด้วยวาจา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็สามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น

แม้จะผ่านไปสามปี พวกเขาก็ยังรักกันอย่างสุดซึ้ง

ภาพที่ได้กลับมาเจอกัน เหมือนเทพบุตรกับเทพธิดาในแดนสวรรค์ งดงามจนผู้คนรู้สึกหลงใหล และเต็มไปด้วยความรู้สึกอิจฉาตาร้อน

เก่อหรูซวนยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น สีหน้าของเธอซีดเผือด ร่างกายของเธอเย็นเยียบ

พอมองไปที่เทพบุตรกับเทพธิดาคู่นั้น ส่วนตัวเธอเอง กลับเหมือนตัวตลก ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตกลงไปในนรกสิบแปดชั้น