สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1264

โห้หลีเฉินแทบจะเป็นบ้า เขาหยิบเสื้อโค้ตขึ้นมา แล้วสวมรองเท้าแตะ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านพัก

วิ่งไปด้วยโทรศัพท์ไปด้วย "เว่ยชี รีบปิดเมืองหนานเดี๋ยวนี้ แล้วเรียกรวมตัวทุกคน..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ จู่ๆ ทางตรงหน้าเขา ก็ถูกขวางไว้

เก่อหรูซวนมีท่าทางเคารพอย่างมืออาชีพ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"ท่านประธานคะ ตอนนี้คุณจะไปไม่ได้นะคะ คุณกับฟีเจ๊กมอนมีนัดคุยกันที่สนามเบสบอลเกี่ยวกับเรื่องร่วมงานกัน ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลานัดแล้วค่ะ"

"เลื่อนเวลาออกไป!"

โห้หลีเฉินเดินไปทางซ้าย และกำลังจะเดินผ่านเก่อหรูซวน แต่เธอก็ขยับไปขวางทางซ้าย ขวางทางของโห้หลีเฉินไว้

พอเผชิญหน้ากับเจ้านาย เก่อหรูซวนก็ยังคงมั่นคง แล้วพูดเน้นทุกถ้อยคำ

"นัดของฟีเจ๊กมอน คุณต้องไปค่ะ"

โห้หลีเฉินรู้สึกหงุดหงิดมาก สายตาของเขาจ้องไปที่เก่อหรูซวนอย่างดุร้าย และไอเย็นทั่วร่างกายของเขาก็แผ่กระจายออกมา ดูน่ากลัวมาก

เขาพูดอย่างเย็นชา "ถอยไป"

เก่อหรูซวนยืนตัวตรง ไม่มีอาการหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

รังสีอันทรงพลังของชายหนุ่ม ทำให้เธออดที่จะอยากถอยหนีไม่ได้

แต่สุดท้าย เธอก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

แววตาของเธอร้อนแรง "ท่านประธานคะ อย่าลืมความทะเยอทะยานของคุณในตอนนี้ไปสิคะ เย้นหว่านเราตามหาทีหลังได้ แต่การร่วมมือกับฟีเจ๊กมอนในครั้งนี้ จะล่าช้าไม่ได้นะคะ"

"โปรดแยกแยะให้ชัดเจนด้วยค่ะ ว่าเรื่องไหนสำคัญกว่ากัน"

เรื่องไหนสำคัญกว่ากันอย่างนั้นเหรอ?

เก่อหรูซวนสำหรับโห้หลีเฉินแล้ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเย้นหว่าน รวมถึงชีวิตของเขาเองด้วย

เขามองไปที่เก่อหรูซวนด้วยสีหน้าเย็นชา แววตาคมกริบ ราวกับจะฟันเธอนับพันครั้ง

แต่ว่า วินาทีต่อมา เขากลับเดินกลับไปที่บ้านพัก

ขณะที่เขาเดินไปด้วย พร้อมกับพูดไปในโทรศัพท์

"ไม่จำเป็นต้องปิดเมืองหนานแล้ว ทำตามแผนเดิม เตรียมบอดี้การ์ดที่ฝีมือดีที่สุด เตรียมต้อนรับ และปกป้องฟีเจ๊กมอน เพื่อให้แน่ใจว่าการเจรจาระหว่างฉันกับเขาดำเนินไปได้อย่างราบรื่น"

พอพูดจบ เขาก็กดวางสายไป

พอก้าวเข้าไปในบ้านพัก ในวินาทีนั้นเอง เขาเหมือนก้าวเข้าไปในกลุ่มหมอกควันที่มืดมิดไร้ขอบเขต

เก่อหรูซวนยืนอยู่ในบ้าน มองแผ่นหลังของชายหนุ่ม ริมฝีปากสีแดงของเธอ ยกยิ้มอย่างเย่อหยิ่งและได้ใจ

เธอกำหมัดแน่น กระซิบพูดกับตัวเอง

"เย้นหว่าน เธอกลับมาช้าไปแล้ว"

.....

ในช่วงกลางคืน ท้องฟ้าดึกดื่นมืดมิด

รถโรลส์-รอยซ์รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่มีเพียงสามคันในโลกได้หยุดจอดอย่างช้าๆ บนถนนหน้าบ้านพักในอาคารส้ายน่า

แสงไฟหน้ารถส่องสว่างไปที่คนที่อยู่บนถนน

แสงไฟนั้นสว่างมาก จนแทบมองไม่เห็นใบหน้าของพวกเขาอย่างชัดเจน แต่โห้หลีเฉินรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร

เขาพูดกับเก่อหรูซวนที่นั่งข้างตรงคนขับ "คุณกลับไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันเรื่องงาน"

เก่อหรูซวนขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างกังวลใจ

"ท่านประธานคะ ให้ดิฉันอยู่ช่วยงานไหมคะ พวกเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยเป็นมิตร น่าจะรับมือยาก"

"ไม่จำเป็น"

โห้หลีเฉินปฏิเสธโดยไม่ลังเล จากนั้น เขาก็เปิดประตูรถ แล้วเดินลงจากรถไป

คนขับทำตามคำสั่งของเขา ขับออกไป

แสงไฟของรถห่างออกไป อาศัยแสงของโคมไฟข้างถนน เงาของกลุ่มคนที่ยืนอยู่บนถนน สามารถมองเห็นหน้าตาของพวกเขาได้ชัดเจน