สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1265

"หลีเฉิน แม่ไม่ขอให้ลูกยอมรับเรา แม่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะออกเดินทางแต่เช้า แต่อย่างน้อยก็ช่วยบอกแม่ที ว่าตอนนี้เสี่ยวหว่านอยู่ที่ไหน แม่อยากเจอเธอมาก"

กงจืออวีน้ำตานองหน้า แล้วพูดเสริมอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ "แม่สัญญาว่าจะไม่พาเสี่ยวหว่านกลับไป แค่ได้เห็นว่าเธอสบายดีด้วยตาของตัวเองก็พอแล้ว"

โห้หลีเฉินพูดอย่างเย็นชา "พวกคุณตรวจสอบมาแล้วไม่ใช่หรือไง เย้นหว่านหนีไปตั้งแต่เช้าแล้ว ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน"

"แต่เมื่อคืนนี้ลูกเป็นคนเดียวที่เห็นเธอ เธอได้บอกลูกหรือเปล่าว่าเธออยู่ที่ไหน" กงจืออวีถามอย่างระมัดระวัง

ท่าทางกังวลเป็นอย่างมาก

แต่โห้หลีเฉินดับความหวังทั้งหมดของเธออย่างไร้ความปรานี "ไม่รู้ ผมเองก็กำลังตามหาเธออยู่"

"นายกำลังตามหาเธออย่างนั้นเหรอ? บ้าเอ๊ย ฉันอยากจะฆ่านายให้ตายจริงๆ"

ป่ายฉีกระโดดตึงตังอย่างโกรธจัด มือซ้ายชกไปที่ฝ่ามือขวา "นายไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน แต่นายกลับไม่ออกตามหาเธอ แล้วยังมีกะจิตกะใจไปเล่นเบสบอล แล้วทานอาหารเย็นกับแม่เลขาของนาย โห้หลีเฉิน นายยังมีหัวใจอยู่ไหม ตกลงแล้วนายยังใส่ใจเสี่ยวหว่านอยู่ไหม"

โห้หลีเฉินไม่ได้เหลือบมองไปทางป่ายฉีที่กำลังกระโดดตึงตังอยู่เลย

สายตาที่เย็นชาจับจ้องไปที่เย้นเจิ้นจื๋อผู้เป็นหัวหน้าตระกูล น้ำเสียงของเขาดูเย็นชาและแข็งกร้าวมาก ไม่มีความรู้สึกใดๆ เลยสักนิด และคุกคามอย่างเปิดเผย

"ผมจะตามหาเย้นหว่านให้เจอ เพื่อให้มั่นใจว่าเธอปลอดภัยดี และมีความสุข แต่พวกคุณ ต้องไปจากที่นี่ แล้วอย่าปรากฏตัวต่อหน้าผมอีก ไม่อย่างนั้น ผมอาจจะหาเย้นหว่านไม่เจอก็ได้"

พวกเขาไม่มีใครคิดเลยว่า โห้หลีเฉินจะใช้เย้นหว่านมาข่มขู่พวกเขาแบบนี้

คนที่บอกว่ารักเย้นหว่าน ในเวลานี้ กลับใช้เย้นหว่านมาข่มขู่พวกเขา

แม้แต่กงจืออวีที่รักษาท่าทีที่เป็นมิตรมาโดยตลอด ในตอนนี้ ยังเริ่มมีไฟสุมอยู่ในอก พอมองไปทางลูกเขยที่เคยแสนดีคนนี้ ตอนนี้กลับเหมือนคนแปลกหน้า

ความเย็นชาของเขา ความโหดร้ายของเขา ความไร้ความปรานีของเขา

เขาไม่ใช่คนเดิมคนนั้นอีกต่อไปแล้ว

เขาในตอนนี้ พวกเขาจะยอมยกเย้นหว่านให้เขาดูแลได้ยังไงกัน?

"โห้หลีเฉิน ตอบฉันมาตามตรง แค่คำถามนี้คำถามเดียว คุณยังรักเสี่ยวหว่านอยู่หรือเปล่า?"

กงจืออวีมองมาที่เขานิ่ง

"รักแน่นอนครับ" โห้หลีเฉินตอบโดยไม่ลังเล น้ำเสียงของเขาหนักแน่นราวกับหิน

แต่แววตาของเขายังคงเย็นชาและไร้ความรู้สึก

"ดังนั้น ตอนนี้พวกคุณกลับไปได้หรือยังครับ"

"วันนี้ฉันไม่ฆ่านายให้ตาย ฉันคงไม่ใช่คนคนอีกต่อไป!" ป่ายฉีกำลังจะพุ่งเข้าใส่โห้หลีเฉินด้วยความโกรธ

กงจืออวีจับเขาไว้แน่น "ไป ไปกันเถอะ อยู่ที่นี่ก็หาเสี่ยวหว่านไม่เจอ เรากลับกันเถอะ"

"แต่ว่า ไม่อัดโห้หลีเฉินสักทีผมคงทนไม่ไหว..."

"พวกเด็กๆ ยังอยู่กับเขา" กงจืออวีถอนหายใจ

ด้วยเหตุผลนี้ ป่ายฉีที่โกรธจัด ต้องปล่อยหมัดลง

เขากัดฟันแล้วจ้องไปทางโห้หลีเฉิน "รอฉันหาเสี่ยวหว่าน กับพวกเด็กๆ เจอก่อนเถอะ ฉันจะพาพวกเขาไปจากนาย โห้หลีเฉิน สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้นายรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่นายทำในวันนี้!"

เขาพูดทิ้งท้ายไว้อย่างดุร้าย ก่อนจะเดินจากไปอย่างโมโห

เงาของทั้งห้าคน ภายใต้โคมไฟข้างถนน จึงถูกดึงยาวออกไป

โห้หลีเฉินไม่ได้รอให้พวกเขาเดินไปไกล เขาก็เดินเข้าไปในเขตบ้าน แล้วเดินตรงเข้าไปในบ้าน

เหมือนไม่ต้องการที่จะยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาอีกแม้แต่นิดเดียว

เย็นชาเป็นอย่างมาก

ป่ายฉีหยุดเดิน แล้วทุบหน้าอกของตัวเองอย่างโกรธเคือง "ดูสิ นี่มันคนแบบไหนกัน ทำไมถึงเลือดเย็นและไร้ความรู้สึกแบบนี้! ถึงแม้จะโกรธพวกเรา และตำหนิพวกเรา แต่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือไง"

กงจืออวีมองไปทางบ้านพักด้วยสายตาที่ซับซ้อน จากนั้นก็ส่ายหน้าไปมา

ก่อนจะดึงป่ายฉีให้เดินต่อไป "เขาเห็นเย้นหว่านสำคัญกว่าชีวิตของเขาเองด้วยซ้ำ บางทีเขาอาจได้รับความเจ็บปวดมากเกินไป อย่าโกรธไปเลย เราแค่หาเย้นหว่านให้เจอก็พอแล้ว"

ป่ายฉีได้แต่ทนเก็บความโมโหกลับไปในท้องของตัวเองเท่านั้น

โห้หลีเฉินเดินจนถึงห้องนอน ไม่ได้เปิดไฟ ทำให้เขาตกอยู่ในความมืด

ด้วยแสงสลัวที่ลอดผ่านมาทางหน้าต่าง สายตาของเขามองตรงไปยังรูปแต่งงานที่วางอยู่ข้างเตียง