สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 127

บทที่ 127 เดจาวูคู่สามีภรรยา

เพียงแค่ไปพักที่บ้านโห้หลีเฉินไม่กี่วัน เย้นหว่านจึงไม่ได้เอาสิ่งของไปมากมาย นำของใช้ที่จำเป็นและเสื้อผ้าที่ใส่เปลี่ยนติดตัวไป กระเป๋าเป้ใบหนึ่งจึงเพียงพอแล้ว

มองฝั่งเย้นซิน ถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ราวกับนำของในบ้านทั้งหมดใส่เข้าไปด้านใน อย่างกับจะไปอยู่ยาว

เย้นหว่านหดมุมปากเล็กน้อย งงงวยไปหมด และไม่รู้ว่าการพาเย้นซินไปด้วยกัน เป็นเรื่องดีหรือไม่ดี

โห้หลีเฉินกับไม่ใส่ใจสักนิด ตลอดระยะเวลาล้วนไม่มองเย้นซินสักแวบ ตั้งแต่ต้นจนจบสายตาตกอยู่บนตัวของเย้นหว่าน

มาถึงคฤหาสน์ เย้นหว่านเลือกห้องที่ระยะห่างไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องนอนโห้หลีเฉินห้องหนึ่ง พาเย้นซินเดินเข้าไป

ในคฤหาสน์ห้องหับมีมากมาย เพียงแต่ไม่มีห้องนอนแขก

ห้องนี้เหมือนกันกับที่เย้นหว่านคิด เพียงแค่วางข้าวของบางอย่าง สะอาดเป็นระเบียบมาก ถือว่าเป็นห้องนอนชั่วคราวก็สะดวกดี

“พี่ ฉันนอนที่นี่เหรอ? แต่ว่าทำไมไม่มีเตียงล่ะ?”

เย้นซินแปลกใจอยู่บ้าง ยืนอยู่หน้าประตูไม่ได้วางกระเป๋าเดินทางลง

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินแล้ว พูดด้วยความจำใจพอสมควร “บ้านเขาไม่มีห้องนอนแขก พวกเราปูพรมที่พื้นกัน ก็นอนได้แล้ว”

เย้นซินลังเลสักนิด แต่ไม่อยากไปจากที่นี่เพราะเรื่องเตียง ดังนั้นจึงพยักหน้ารับปากแล้ว

หล่อนเลื่อนกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปจัดเก็บ

เย้นหว่านถือโอกาสวางกระเป๋าของตนเองลงเช่นกัน ก่อนจะจัดเก็บ

เธอพึ่งรูดซิปกระเป๋าออก มือขาวเนียนและยาวข้างหนึ่งตกอยู่บนหลังมือของเธอ

เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดของโห้หลีเฉินลอยมาจากบนศีรษะของเธอ “เธอทำอะไร?”

เย้นหว่านตอบกลับ “เก็บของไง”

พูดๆ อยู่ เธอก็อยากดึงมือออกจากในมือของโห้หลีเฉิน กลับโดนโห้หลีเฉินกุมแน่นยิ่งกว่าเดิม แม้กระทั่งดึงเธอขึ้นมา

เธอพุ่งไปในอ้อมอกของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

ลมหายใจของชายหนุ่มใกล้มาก ใกล้จนทำให้คนใจสั่น

นึกถึงเย้นซินยังอยู่ที่นี่ แก้มของเย้นหว่านก็ทั้งแดงทั้งร้อนอย่างไม่สบายใจ รีบอยากผลักโห้หลีเฉินออก

“คุณทำอะไรกัน? รีบปล่อยเลยนะ”

“ไปนอนห้องนอนของฉัน”

โห้หลีเฉินปฏิเสธคำพูดของเย้นหว่านอย่างเฉียบขาด เสียงทุ้มต่ำมีความหยอกล้อส่วนหนึ่ง อันตรายส่วนหนึ่ง

“ไม่ใช่ครั้งสองครั้งที่นอนในห้องฉัน จะโวยวายอะไร?”

นี่คือโวยวายแล้ว?

เย้นหว่านมึนงง เดิมทีเธอกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่แท้จริงกันสักนิดเดียว นอนด้วยกันคงไม่ใช่เรื่องปกติมั้ง

หรือว่าเธอยังต้องเคยชินเหรอ

เธอสูดหายใจลึกทีหนึ่ง คิดจะคุยกับเขาด้วยเหตุผลอย่างจริงจัง “คุณโห้……”

“ฉันไม่ถือสาที่หล่อนจะดันทุรังวิ่งเข้ามา ตอนนั้นน้องสาวเธอจะจินตนาการอะไรบ้าง ฉันไม่สนใจ”

เสียงของเขาทุ้มต่ำอันตราย

คำที่เย้นหว่านอยากพูดออกมาสำลักอยู่ในลำคอแล้ว

เธอมองเย้นซินโดยจิตใต้สำนึก เห็นหล่อนไม่รู้ว่าหยุดเก็บของตั้งแต่เมื่อไรกัน กำลังยืนอยู่ตรงนั้น หน้าตาท่าทางตกตะลึงมองพวกเขาอยู่

เย้นหว่านแก้มแดงขึ้นอีก เมื่อก่อนทำไมเธอถึงไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินคนนี้ถึงต่ำทรามขนาดนี้ล่ะ

ใช้เย้นซินมาบีบเธออย่างคาดไม่ถึง

เย้นหว่านกำหมัดแน่น แต่ละคำแต่ละประโยคเหมือนกัดฟันเสียงลอดออกมาจากช่องฟัน

“ปล่อยฉันออก ฉันจะไปเอง”

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากอย่างแผนการสำเร็จ ปล่อยเย้นหว่านออกอย่างว่องไว

ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เหมือนภูเขาใหญ่ที่ไม่สามารถก้าวข้ามได้

เย้นหว่านโกรธจนเดือดดาลในใจ พูดกับเย้นซินด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน

“เธอนอนคนเดียวไม่มีปัญหานะ?”

เย้นซินเป็นคนที่ฉลาด ถึงแม้ฟังคำพูดของโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านไม่ชัดเจน แต่มองสถานการณ์ของทั้งสองก็เดาได้ว่าเย้นหว่านต้องไปนอนที่ห้องนอนโห้หลีเฉิน