สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 129

บทที่ 129 เส้นขนานที่38

แก้มของเย้นหว่านแดงกว่าเดิม สายตาประกายแวววาวไม่กล้ามองเขา

เธอพูดอย่างแข็งๆ “ฉัน ฉันก็แค่ห่วงใยแบบมนุษยธรรม ถ้าคนอื่นเจ็บ ฉันก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน”

“คนอื่นเธอก็จับมือเขาเอาไว้?”

กลิ่นอายบนตัวของโห้หลีเฉินอึมครึมชั่วขณะนั้น บีบคางเย้นหว่านไว้ บังคับให้เธอมองตนเอง

สายตาของเขาล้ำลึกและอันตราย จ้องเธอไว้ราวกับหมาป่า

คล้ายจะอาละวาด ระเบิดออกมาจับเธอกินได้ทุกเวลา

เย้นหว่านถูกมองจนสับสน นึกกลัวอยู่บ้าง “ก็ไม่ใช่……”

สีหน้าของโห้หลีเฉินถึงค่อยๆ ดูดีขึ้นมาหน่อย น้ำเสียงเผด็จการเป็นพิเศษ

“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ห้ามแตะต้องคนอื่น ไม่ว่าเหตุการณ์ใดๆ ก็ไม่ได้ รู้มั้ย?”

หัวใจของเย้นหว่านเต้นแรงฉับพลัน

อะไรที่เรียกว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา เธอกลายเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่เมื่อไร

เดิมทีพวกเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนั้น โอเคมั้ย?

เย้นซินเดินเข้ามาก็มองเห็นความแนบชิดระหว่างสองคนที่พร้อมจูบกันได้ทุกเวลา ในใจทั้งปวดทั้งบวม ริษยาจนทนแทบไม่ไหว

หล่อนจงใจทำเสียงสูง พูดอย่างตกใจ

“พี่เขย ที่ผ้าพันแผลของพี่ไหม้ดำแล้ว พี่ไปโดนไฟเข้า เจ็บแล้วรึเปล่า?”

บรรยากาศที่คดเคี้ยววกวน ชั่วขณะหนึ่งถูกคำพูดนี้ของเย้นซินทำลายลง

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เริ่มเสียใจอยู่หน่อยๆ ที่ให้หล่อนเข้ามาพัก และคิดว่าพรุ่งนี้จะส่งหล่อนกลับไป

เย้นหว่านรีบผลักมือของโห้หลีเฉินออกทันที สายตาตกไปอยู่ที่มือซ้ายของโห้หลีเฉิน

บนผ้าพันแผลที่ห่อไว้เหมือนบ๊ะจ่าง ความจริงเปื้อนครบดำนิดๆ

แต่ก็มีเพียงนิดเดียว ไม่ถึงขั้นที่กระทบเข้า

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉิน ก่อนจะพูดว่า “เปลี่ยนผ้าพันแผลหน่อยไหม?” เขาคนนี้มีนิสัยรักสะอาด เธอรู้

โห้หลีเฉินพยักหน้าอย่างไม่ปฏิเสธ

เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินอยากเดินไปที่ห้อง เวลานี้เย้นซินกลับจู่โจมเข้ามาหา

“พี่เขย ให้ฉันเปลี่ยนให้พี่เถอะ ตอนฉันเรียนมหาวิทยาลัยเคยลงเรียนพยาบาล จัดการอะไรพื้นฐานพวกนี้ได้”

“ไม่ต้อง”

โห้หลีเฉินปฏิเสธอย่างเย็นชา มองก็ไม่ยอมมองเย้นซิน ก้าวขายาวเดินไปที่ห้องนอน

เย้นซินผิดหวังอยู่บ้าง พูดอีกประโยคแบบไม่ยินยอม

“แต่ว่าพี่สาวไม่เคยเรียนมาก่อน เธอเปลี่ยนไม่ดี”

โห้หลีเฉินยังคงไม่สนใจหล่อน

ถูกคนสงสัยในทักษะแบบนี้ เย้นหว่านยังไม่ดีใจเท่าไร ตอนนี้โห้หลีเฉินได้รับบาดเจ็บก็เป็นเธอจัดการให้ ผ้าพันแผลก็เป็นเธอพันให้ ถึงแม้จะดูเหมือนไม่ใช่มืออาชีพขนาดนั้น ผ้าพันแผลก็เหมือนเป็นบ๊ะจ่างยุ่งเหยิงอยู่บ้าง แต่ดีเลวอย่างไร……

ก็ยังพอดูได้มั้ง

“เย้นซิน เธอควรไปนอนได้แล้ว”

เย้นหว่านพูดเสียงหน่วงๆ และเดินผ่านเย้นซินไป แล้วเดินไปทางห้องนอน

เย้นซินตามเย้นหว่านไป เดินพลางพูดว่า “พี่ พี่กล่อมพี่เขยหน่อยเถอะ ให้ฉันทำแผลให้เขา ที่จริงพี่ก็ทำให้ได้ ถ้าทำให้พี่เขยเจ็บเพิ่ม……”

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องมากังวล”

ทันใดนั้นเย้นหว่านขัดคำพูดของเย้นซินขึ้น สายตาที่มองเย้นซินมีความเด็ดขาดอยู่บ้าง

เย้นซินก็โมโหขึ้นแล้ว ไม่พอใจมาก “ต่อไปพี่เขยก็เป็นคนในครอบครัวของฉัน ฉันเป็นห่วงเขา หรือว่าไม่สมควรเหรอ?”

“นั่นก็ให้กลายเป็นคนในครอบครัวก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

เย้นหว่านทิ้งประโยคหนึ่งอย่างอึมครึม แล้วหมุนตัวเดินไป

ตอนนี้จะมาพี่เขยๆ คนในครอบครัวก็เร็วเกินไปหน่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อไปคงไม่ได้แต่งงานกันจริงๆ

เย้นซินห่วงใยต่อโห้หลีเฉิน ความจริงไม่มีความจำเป็นเลย