สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 130

บทที่ 130 วกวนแต่เช้าตรู่

เย้นหว่านถูกมองจนหวาดผวา อยากยอมศิโรราบโดยสัญชาตญาณ แต่สุดท้ายยังกัดฟันไว้ จ้องโห้หลีเฉินอย่างดื้อดึง

หลังจากนั้นสักพัก โห้หลีเฉินจึงถอนหายใจทีหนึ่งอย่างเลี่ยงไม่ได้

จากนั้นนอนอยู่ด้านหนึ่งของเตียง “ตามใจเธอ”

ระยะห่างทั้งสองคนดึงห่างกันแล้ว เตียงนี้กว้างสองเมตรกว่า ระหว่างพวกเขาจึงยังสามารถใส่คนได้อีกสองสามคน

ภายในเย้นหว่านโล่งอกขึ้น ระยะห่างนี้ทำให้เธอมีความรู้สึกปลอดภัยนิดหน่อยขนาดนั้น

จากนั้นเธอนำหมอนมาวางตรงกลางของสองคน ถึงนอนลงด้วยความสบายใจ

เธอแนบติดขอบเตียงแล้วนอนไป ไม่นานก็หลับแล้ว

ได้ยินข้างกายมีเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ โห้หลีเฉินที่หลับตากลับลืมตาท่ามกลางความมืดมิด เขายกมือนำหมอนที่ขวางอยู่ตรงกลางสองคนมาโยนขึ้น

จากนั้นร่างสูงใหญ่ก็ขยับเข้าไป เบาๆ ช้าๆ นำเย้นหว่านมากอดไว้ในอ้อมอก

เหมือนคุ้นเคยอ้อมกอดของเขามาแต่แรก เย้นหว่านไม่ได้ตื่น แต่ถูๆ เหมือนหนวดหมึกกอดเขาเอาไว้ ขลุกอยู่ในอ้อมอกเขาอย่างสบาย นอนหลับต่อไป

มองหญิงสาวที่อยู่ในอกอย่างไม่หวาดระแวง โห้หลีเฉินก็ยกมุมปากขึ้นอย่างเบิกบาน

กอดเธอสบายใจมาก เพียงแค่ความอ่อนละมุนกำลังอยู่ในอก และควบคุมยากลำบากหน่อย……

เช้าวันต่อมา

เย้นหว่านลืมตาขึ้น พบเรื่องที่หลอกลวงมากอย่างหนึ่งเข้า

ระยะห่างตรงหน้าของเธอไม่เกินห้าเซนติเมตรนั้น คือหน้าหล่อเหลาเกินเหตุของโห้หลีเฉิน และเธอกำลังถูกเขากอดไว้ในอ้อมอก ไม่สิ พูดให้ถูกต้องหน่อย มือเท้าเธอพันอยู่บนตัวของคนอื่นเขา

เธอแก้มแดงแบบไม่รู้จะแดงแค่ไหน เมื่อคืนเธอหลับแล้ว สรุปทำอะไรไปบ้างแล้ว?

ไม่กล้าคิดอย่างยิ่ง

เธออยากดึงมือกลับมาอย่างหวาดผวา ชายหนุ่มกลับลืมตาขึ้นมาช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน

เขามองเธออยู่ สายตาเลือนรางอยู่หน่อย แต่อารมณ์เหมือนไม่เลวนัก ริมฝีปากบางนั้นยกขึ้นเล็กน้อย

แสงแดดยามเช้าตรู่อุ่นมาก ตกอยู่บนตัวของเขา เสมือนแสงสีอ่อนนุ่มชั้นหนึ่งพาดผ่าน ร่วมกับรอยยิ้มของเขา ชั่วขณะหนึ่งงามถึงขั้นสุด

เย้นหว่านเกือบจะสติหลุด มองเขาอย่างตกตะลึง

หล่อเหลา เป็นอันตราย

เหมือนชายหนุ่มที่จิตใจบริสุทธิ์งดงาม ทำให้ใจของรักแรกรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว

“อรุณสวัสดิ์”

โห้หลีเฉินจ้องมองเย้นหว่าน ก่อนจะค่อยๆ เข้ามาใกล้ด้านหน้า ริมฝีปากประทับจูบหนึ่งลงบนหน้าผากของเย้นหว่าน

จูบเบามาก แต่ทว่ากลับเหมือนไฟ ลวกบนหน้าผากของเย้นหว่าน

เย้นหว่านตะลึงทันใด หัวใจเต้นแรงไม่หยุด

เธอผลักเขาอย่างลนลาน “อะแฮ่ม ควรลุกขึ้นได้แล้ว”

โห้หลีเฉินไม่ปล่อยเธอออก พลิกตัวทันใด ทับเธออยู่ด้านล่าง

ร่างสูงใหญ่ของเขาดั่งภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง ทำให้เธอขยับเขยื้อนไม่ได้

เขาจ้องมองเธอตรงๆ สายตาค่อยๆ เปลี่ยนมาลึกมืด อันตราย มีการรุกรานอย่างเต็มที่

“ยังเช้าอยู่เลย ไม่สู้พวกเราหาอะไรทำสักหน่อย?”

น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง ริมฝีปากบางก็กดลงมา

เย้นหว่านตกใจนิ่งค้าง มองเขาด้วยความมึนงง วินาทีก่อนยังเป็นชายหนุ่มที่จิตใจบริสุทธิ์ แต่เวลานี้ดูเหมือนชั่วร้ายอันตรายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ชั่วพริบตาเดียวก็กลายร่างเป็นหมาป่า

แต่เพียงการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ กลับยั่วยวนถึงขั้นสุดแล้ว ทำให้คนจมลึกลงไป

เธอเกือบจะโดนเขาจูบอย่างมึนงง ในวินาทีที่สูญเสียภาษาพูดไป รู้สึกถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยและเผด็จการของเขาพุ่งเข้าในช่องปาก และอวัยวะสัมผัสของเธอ

สมองเลอะเลือนไป

ตอนเช้านั้นอารมณ์หวั่นไหวง่ายที่สุด รู้สึกได้ว่าเย้นหว่านคล้อยตาม โห้หลีเฉินก็เหมือนถูกกระตุ้นให้กำลังใจ จูบยิ่งลึกขึ้น พัวพันอุตลุด

และตอบสนองโดยสัญชาตญาณที่สุดของร่างกาย ยิ่งตรงไปตรงมาเพิ่มขึ้น

ฝ่ามือของเขาเกือบควบคุมไม่อยู่ล้วงไปด้านในชุดของเธอ

ฝ่ามือร้อนระอุราวกับจะลวกผิวพรรณของคนให้เสียหาย ตรึงเส้นประสาทของเธอขาด หลังจากเย้นหว่านตื่นตระหนก ก็รู้สึกถึงร่างกายที่กำลังจะลุกไหม้ขึ้นมาอย่างน่าอาย