สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1300

ป่ายฉี: "......"

เขากัดฟันกรอด กำลังจะตอบโต้กลับไป แต่พอจะพูดนั้นกลับเหลือบไปเห็นคนเดินผ่านตรงหน้าต่าง

เห็นแค่แวบเดียว ป่ายฉีก็ตัวแข็งทื่อเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตไปทั้งตัว

หานจื่อ!

จากกันครั้งนี้ ก็ไม่เจอกันตั้งสามปี เขาคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้มีโอกาสได้เจอกับหญิงแกร่งคนนี้แล้วเสียอีก ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่เลย

ในใจเขามีความรู้สึกแปลกๆที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ป่ายฉีลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วรีบเดินออกไปด้านนอก

"นี่ ป่ายฉี นายจะไปไหนน่ะ? ไปจับผู้หญิงแปลกหน้ามาไม่นับนะ"

เย้นหว่านตะลึงมาก แล้วก็รีบตามออกไปด้วย

ป่ายฉีเดินเร็วมากจริงๆ เขารีบเดินออกจากร้านกาแฟ เดินหาหานจื่อตลอดทาง แค่เพียงพริบตาเดียว หานจื่อก็หายไปแล้ว

เขาวิ่งไปข้างหน้าอยู่สักพัก ตามหาเธอรอบๆ แต่ก็ยังไม่เจออยู่ดี

เหมือนภาพนอกหน้าต่างที่เขาเห็นเมื่อกี้ เป็นภาพหลอนที่เกิดขึ้นจากคำพูดกระตุ้นของเย้นหว่าน

เป็นภาพหลอนจริงเหรอ?

นั่นสิ ตอนนั้นหานจื่อหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไปใช้ชีวิตของคนธรรมดา ไม่มีทางมาอยู่ในเมืองหนานที่มีแต่เรื่องแบบนี้หรอก

เขารู้สึกผิดหวังมาก

"ป่ายฉี เป็นอะไรไปเหรอ นายหาใครอยู่น่ะ?"

เย้นหว่านตามป่ายฉีออกมาจากด้านหลัง เห็นท่าทางเขาแบบนี้ ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

ป่ายฉีอึ้งจนไม่ได้สติ เขาส่ายหน้า "ไม่มีอะไร"

"ไม่มีอะไรจริงเหรอ?" เย้นหว่านสงสัย ท่าทางเขาแบบนี้ดูแล้วเหมือนจะมีปัญหาเลยนะ

"ก็ได้ๆ บอกความจริงเธอก็ได้"

ป่ายฉีถอนหายใจ "เมื่อกี้ฉันเห็นผู้หญิงสวยมากคนหนึ่งเดินผ่าน ตอนแรกว่าจะจับมาเป็นแฟน สุดท้าย ผู้หญิงคนนั้นหายไปเสียก่อน น่าเสียดายจริงๆ"

เย้นหว่าน: "......"

เธอล้อเขาเล่นแล้ว เขายังล้อตัวเองกลับแบบนี้อีก โหดจริงๆเลยตาหมอนี่

ป่ายฉีขยับเข้าไปใกล้เย้นหว่านสองก้าว แล้วกระซิบข้างหูเธอเบาๆว่า:

"เรากำลังเปิดคอมของเก่อหรูซวน ยังต้องใช้เวลาอีกสักพัก ถ้ามีข่าวฉันจะรีบมาบอกเธอ ส่วนเรื่องอื่นกำลังดำเนินการไปตามกระบวนการ ช่วงนี้เธอก็รอหน่อยแล้วกัน ปกป้องตัวเองให้ดีก็พอ ฉันไปก่อนล่ะ"

ป่ายฉีพูดจบก็เดินไปข้างหน้าต่อทันที

เย้นหว่านยังยืนอยู่กับที่ มองดูแผ่นหลังของเขา ยังไงเธอก็ยังรู้สึกแปลกมากอยู่ดี

ตั้งแต่ที่เขารีบพุ่งออกจากร้านกาแฟ เขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย เขาปกปิดอะไรไว้กันแน่?

เย้นหว่านได้แต่ตั้งคำถามภายในใจ

แต่ว่า ป่ายฉีไม่พูด เธอเดาไปก็ไม่มีประโยชน์ เลยเลิกคิดเรื่องนี้ไป

หลังจากที่ป่ายฉีกับเย้นหว่านแยกย้ายแล้ว ป่ายฉีที่ควรไปสนามบินแล้วบินกลับไปตระกูลเย้น แต่เขากลับเดินบนถนนอย่างไม่รู้ตัว

เดินรอบร้านกาแฟอยู่หลายรอบมาก

เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะเจอใคร ตามหาใคร แต่ในใจกลับเหมือนมีแมวที่กำลังใช้กรงเล็บข่วนหัวใจอยู่ รู้สึกกระสับกระส่ายมาก

แต่ว่า เขาเดินจนฟ้าเริ่มมืด ไฟบนถนนก็เริ่มสว่างขึ้น เขาก็ยังไม่เจอใครเลย

เขายืนอยู่ตรงถนน มองดูผู้คนเดินไปมา ตรงหน้าก็มีภาพที่เคยพาหานจื่อเดินเล่นตามถนน ตอนนั้นเขาพาหานจื่อทดลองใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา

ตอนนี้เขายังจำสีหน้าและท่าทีของเธอได้ดี เธอทั้งเย็นชาและรำคาญเล็กน้อย ท่าทางเหมือนไม่อยากมา แต่กลับทำอะไรเขาไม่ได้

นึกถึงภาพนั้นทีไร ป่ายฉีก็อดไม่ได้กระตุกยิ้มมุมปากทุกที

ต่อมา ภาพตรงหน้าก็หายไป ตรงหน้าก็มีคนแปลกหน้าเดินผ่านไปผ่านมา พวกเขาเดินด้วยกัน พูดคุยยิ้มแย้มอย่างมีความสุข