เย้นหว่านก้าวขึ้นไปบนคลื่นลม ก่อนจะทะลุผ่านน้ำขึ้นมา
เธอยืนอยู่บนนั้นด้วยความมั่นคง ในชั่วพริบตาเธอก็พุ่งไปยังจุดสูงสุด เธอยืนอยู่บนคลื่นลมนั้นอย่างมั่นคง
เธอดูหยิ่งทะนง ราวกับราชินี
"คุณโห้"
เธอมองไปที่เขาและยิ้ม เธอยักคิ้ว ด้วยความเย่อหยิ่ง
โห้หลีเฉินจ้องไปที่เธอด้วยความงุนงง หลังจากที่เขาถอนหายใจออกด้วยความโล่งอก ความตกใจก็ตามมาติดๆ เขาจดจ่ออยู่กับเธอเป็นเวลานานกว่าจะได้สติกลับมา
เย้นหว่านในรูปแบบนี้ พูดตามตรง นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น
ในตอนที่เขายังไม่รู้ตัว เธอก็เติบโตเป็นผู้หญิงที่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว ในขณะที่ปราศจากการปกป้องจากเขา เธอก็ยังสามารถสยายปีกและโบยบินให้สูงขึ้นได้
ซึ่งความรู้สึกนี้ทำให้เกิดช่องว่างขนาดใหญ่ภายในจิตใจของเขา มันเหมือนกับว่าสิ่งของที่อยู่ในมือของเขานั้น อยู่ดีๆ ทุกอย่างก็หายไปในทันใด
เขาไม่สามารถครอบครองได้อีกต่อไปแล้ว
เสียงคลื่นน้ำทะเลซัดกระหน่ำเข้ามา เย้นหว่านมองดูชายหนุ่มที่ดูไร้สติ เธอยังคงยิ้ม และในรอยยิ้มนั้น ก็มีความอ่อนโยนแอบแฝงอยู่
เธอยืนอยู่บนที่สูง ก่อนจะเอื้อมมือไปทางเขา
"คุณโห้"
เธอเรียกเขาเบาๆ
เธอเชิญเขามาอยู่เคียงข้างเธอ มาเคียงบ่าเคียงไหล่กับเธอ
โห้หลีเฉินมองไปที่มือเล็กๆ นั้น มันดูห่างไกลออกไปสุดขอบฟ้า มันห่างไกลจนเขาเอื้อมมือไปไม่ถึง แต่ก็ดูเหมือนว่ามันอยู่ใกล้เพียงแค่นี้ แค่เพียงเอื้อมมือออกไปได้ก็ถึงแล้ว
เวลาผ่านไปพร้อมกับเสียงของน้ำที่กำลังไหล เย้นหว่านยังคงมองไปที่เขาด้วยรอยยิ้มเสมอ และรอเขาอยู่เสมอ
หลังจากผ่านไปนาน โห้หลีเฉินก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
ในโลกใบนี้ สุดท้ายเธอก็คือยาพิษที่เขาไม่สามารถต้านทานได้
เขาควบคุมคลื่นลมก่อนจะลอยขึ้นไป จากนั้นก็จับมือเล็กๆ ของเธอไว้ เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ
เขาจ้องที่เธออย่างเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาฟังดูแหบและทุ้มต่ำ "เย้นหว่าน ยืนอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับผม และเราจะฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างไปด้วยกัน คุณคิดดีแล้วจริงๆ ใช่ไหม"
ถ้าให้ถูกต้องต้องบอกว่า ต้องเตรียมรับมือกับอุปสรรคต่างๆ
เย้นหว่านกระชับนิ้วมือของเธอ และจับมือโห้หลีเฉินไว้อย่างแน่น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ดูสดใสมากขึ้นเรื่อยๆ
"ผมชอบที่ได้ยืนเคียงข้างคุณแบบนี้"
แววตาของโห้หลีเฉินดูลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเขาจะพยายามยับยั้งรอยยิ้มของเขา แต่ก็ดูตั้งใจอย่างเห็นได้ชัด
เขาพูดว่า "ได้ ถ้าคุณชอบ ผมจะเล่นกับคุณเป็นเวลาสองวันอย่างมีความสุข"
บางที นี่อาจเป็นวันที่สงบสุขครั้งสุดท้ายของพวกเขา
เส้นทางต่อจากนี้ คงจะมีอุปสรรคอีกมากมาย แต่ไม่ว่าจะต้องพบเจอกับอะไร ยังไงพวกเขาก็จะไม่ปล่อยมือกัน
เย้นหว่านมีความกล้าหาญมากขึ้น การทรงตัวและร่างกายของเธอก็ดีมาก กิจกรรมทางน้ำทั้งหมดในทะเล เธอเล่นทุกอย่างด้วยความสบายใจ
และเนื่องจากเป็นกิจกรรมทางน้ำ เลยไม่สะดวกที่จะนำโทรศัพท์มาด้วย ดังนั้นตั้งแต่เช้าจนดึก โห้หลีเฉินก็ไม่ได้สัมผัสโทรศัพท์เลย
โทรศัพท์ของเขาวางในมุมมืด มันส่งเสียงดัง ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่มีใครรับสายเลย
เย้นหว่านไม่ได้เล่นอย่างสบายใจแบบนี้มานานแล้ว
มันทั้งเพลิดเพลิน และได้ทำตามใจตัวเอง
ซึ่งสนุกมากๆ
เธอและโห้หลีเฉินต่างก็เป็นคนดัง และรูปร่างหน้าตาของพวกเขาก็ดีมากๆ เวลายืนอยู่กับผู้อื่นพวกเขาก็ดูสะดุดตาเป็นพิเศษ การเล่นสนุกในครั้งนี้ ก็มีหลายคนให้ความสนใจ บางคนก็ถ่ายรูป บางคนก็ถ่ายคลิป ทั้งรูปภาพและคลิปวิดีโอก็ได้เผยแพร่ไปยังบนโลกออนไลน์
พวกเขาได้ขึ้นเทรนการค้นหาที่เป็นที่นิยมตลอดทั้งวัน
ในคอมเมนต์ มีทั้งคนที่กรี๊ดลั่น ริษยา และอิจฉาตาร้อน ทุกคนต่างก็คึกคักกันมาก
"ท่านประธานโห้ไปเที่ยวสนุกกับภรรยาของเขา พักงานทุกอย่างไว้ แล้วไปเที่ยวชายทะเลหนึ่งวัน ตามใจกันมากๆ เลย"
"คุณโห้เป็นสามีที่ดีที่สุดในโลกจริงๆ อิจฉาคุณนายโห้หลายร้อยล้านครั้ง"
"เป็นคู่รักที่มีความสุขที่สุด คู่รักคู่นี้ฉันขอจิ้น"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...