สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1305

เก่อหรูซวนระงับความโกรธและความวิตกกังวลในใจของเธอไว้ ก่อนจะขับรถออกไป

จากนั้น หลังจากที่เธอขับรถไปได้พักหนึ่ง เธอก็พบว่า ป่ายฉีกำลังตามเธอมาด้วยรถที่อยู่ด้านหลัง

นี่เขาคิดที่จะสะกดรอยตามเธอเหรอ?

เก่อหรูซวนรู้สึกโมโหมากๆ เธอจึงเร่งความเร็วให้มากขึ้น เธอคิดที่จะทำให้ป่ายฉีตามเธอมาไม่ทัน

เพราะยังไงที่นี่ก็เป็นพื้นที่ของเธอ การก่อสร้างในช่วง 2 ปีที่ผ่านมาถือว่าไม่ได้ไร้ประโยชน์ ป่ายฉีไม่สามารถดักฟังการคุยโทรศัพท์องเธอได้ในระยะไกล

เธอจำเป็นต้องทำให้ป่ายฉีตามมาไม่ทัน แค่นั้นก็พอแล้ว

เก่อหรูซวนเร่งความเร็วมากยิ่งขึ้น แต่สิ่งที่ทำให้เธอเกือบจะบ้าคลั่งก็คือ ไม่ว่าเธอจะมีความสามารถในการขับรถมากแค่ไหน แต่ป่ายฉีก็ตามมาได้ทันอยู่ดี

เขาก็เป็นเหมือนกับพลาสเตอร์ ตามเธอไปอย่างสบายๆ ไม่เข้าใกล้ และไม่อยู่ห่างเกินไป

ตราบใดที่เธอต้องการติดต่อกับคนอื่น สัญญาณเตือนการสะกดรอยตามจะปรากฏขึ้นในทันที

ในสถานการณ์เช่นนี้ เพื่อไม่ให้ถูกเปิดเผย เธอไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญหน้ากับคนอื่นอย่างตรงไปตรงมา

ใครจะไปรู้ว่าที่นี่มีเพียงป่ายฉีแค่คนเดียวหรือเปล่า

หลังจากขับต่อไปสองสามชั่วโมง เธอก็ไม่สามารถสะบัดป่ายฉีทิ้งได้สำเร็จ เก่อหรูซวนขับไปที่ชายหาดอีกครั้ง เธอพยายามเข้าไปหาโห้หลีเฉิน

แต่ทันทีที่เธอไปถึงชายหาด ป่ายฉีที่ตามเธอมาอยู่ด้านหลังตลอดเวลา ก็แสดงทักษะการขับรถของเขา โดยการขับแซงหน้าเธอ ก่อนจะหยุดเธอไว้

"ปัง~"

รถทั้งสองคันชนเข้าหากัน

หัวรถของเก่อหรูซวนก็โดนชนจบเละเทะ ถุงลมนิรภัยก็เด้งออกมาเพื่อปกป้องเธอ บนตัวเธอก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย

อีกด้านรถของป่ายฉีที่โดนชน...

ตรงที่นั่งของคนขับได้จมลงไป สภาพดูแย่มากๆ แต่ที่นั่นไม่มีใครอยู่เลย

ก่อนที่รถจะชนกัน เขาคนนั้นก็ได้กระโดดลงจากรถด้วยทักษะที่น่าทึ่ง

ในขณะนั้น เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างรถของเก่อหรูซวนอย่างช้าๆ เขาพูดเยาะเย้ยถากถาง

"เหอะ คุณเป็นผู้หญิงจริงไหมเนี่ย เขาว่ากันว่าเวลาที่ผู้หญิงโหดร้ายขึ้นมาก็จะน่ากลัวมากๆ แต่การปะทะกันที่รุนแรงแบบนี้ แรงมันน้อยเกินไป คุณน่าจะชนแรงกว่านี้หน่อย"

ถ้าชนแรงกว่านี้ เธอก็คงต้องตายอยู่ในรถแล้ว?

เก่อหรูซวนอาเจียนออกมาเป็นเลือด และมีบาดแผลทั่วร่างกายของเธอ มันทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้น

เธอจ้องไปที่ป่ายฉีอย่างโกรธเคือง "คุณกำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย?"

ป่ายฉียิ้ม "ก็ผมอยากจะจีบคุณไง คุณรู้สึกประทับใจกับเทคนิคและทักษะการขับรถของผมหรือเปล่า"

เก่อหรูซวนเตะประตูรถด้วยความโกรธ

......

พวกเขาเล่นกันจนเหน็ดเหนื่อย เย้นหว่านและโห้หลีเฉินเดินไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

โห้หลีเฉินเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เขากำลังจะเปิดดูโทรศัพท์ของเขา ในขณะนั้น เย้นหว่านก็ตะโกนออกมาจากตรงประตู

"คุณโห้ เสร็จหรือยัง เร็วเข้า ฉันหิวแทบจะตายแล้ว พวกเราไปทานบาร์บีคิวกันเถอะ"

โห้หลีเฉินชักมือที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์กลับมาที่เดิม เขายิ้ม ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

เขาเห็นหญิงสาวสวยในชุดกระโปรงชายหาดตรงประตู โห้หลีเฉินเอื้อมมือออกไปและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

"บาร์บีคิวใช้เวลานานมาก หิวขนาดนี้แล้ว ยังจะรออีกเหรอ?"

"ฉันทานอย่างอื่นรองท้องก่อนได้"

เย้นหว่านมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยสายตาละห้อย น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล และเต็มไปด้วยการออดอ้อน

"คุณโห้ ฉันอยากทาน อันที่คุณทำเองกับมือ ได้ไหม มีริมทะเล มีชายหาด มีบาร์บีคิว และมีคุณสามี นี่เป็นภาพที่สวยงามที่สุดที่ฉันได้คิดไว้"

เธอตั้งตารอคอย แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอยังไม่ได้บอก ข้างหลังสามี ก็ยังมีเหล่าลูกๆ อยู่ด้วย

แน่นอนว่าโห้หลีเฉินไม่สามารถปฏิเสธเธอได้อยู่แล้ว และที่สำคัญนี่ก็เป็นแค่คำขอเล็กๆ น้อยๆ

เขาพาเธอไปทำบาร์บีคิวในร้านอาหารระดับไฮเอนด์ริมทะเล เขาได้เลือกที่นั่งใกล้ทะเลซึ่งสะดวกและเงียบสงบ

หลังจากได้บอกความต้องการกับพนักงานเรียบร้อยแล้ว พนักงานก็ได้เผาถ่านให้ ก่อนจะจัดเตรียมเครื่องปรุงไว้ให้ รวมถึงวัตถุดิบสดใหม่ต่างๆ

ที่สำคัญยังได้เตรียมคนสอนทำบาร์บีคิวไว้ให้โห้หลีเฉินด้วย

เย้นหว่านคล้องแขนของเขาไว้ ก่อนจะยิ้มและพูดว่า "คุณโห้ คุณมั่นใจไหมจะย่าง"

"แน่นอน"

โห้หลีเฉินยิ้มอย่างมั่นใจ ก่อนจะพาเย้นหว่านไปนั่งตรงเก้าอี้ "คุณทานพวกขนมและผลไม้ก่อนแล้วกัน ไม่นานฉันก็ย่างเสร็จแล้ว"

ครั้งที่สองก็ไม่ได้ย่างจนไหม้แล้ว

เขาสามารถควบคุมความร้อนได้อย่างแม่นยำ ตอนที่ย่างเสร็จ มีปีกไก่หนึ่งไม้ สีมันดูเหลืองอราม และน่าทานมาก

เขายื่นให้เย้นหว่าน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง "ชิมสิ รสชาติเป็นยังไง"

มันมีกลิ่นที่หอมมาก

คุณโห้เป็นคนย่างเองกับมือ มันก็ยิ่งหอมกว่าเดิม

ท้องของเย้นหว่านร้อง เธอรับมาก่อนจะกัดคำโตโดยไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์ของผู้หญิงเลย และเธอก็ทานอย่างเอร็ดอร่อย

แต่หลังจากเคี้ยวไป 2 ครั้ง สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปและเธอก็อาเจียนออกมา "แหวะ"

"คุณโห้ คุณใส่เกลือไปเท่าไหร่เนี่ย?"

"เค็มมากเลยเหรอ?"

โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว เขาหยิบปีกไก่ขึ้นมา ก่อนจะกัดไปตรงที่เย้นหว่านกัด หลังจากเคี้ยวไปสองครั้ง ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ดูไม่ค่อยดีนัก

มันเค็มเกินไป

เขายกมือขึ้นแล้วโยนปีกไก่ทิ้ง "ผมจะย่างอีกครั้ง"

เขารีบเดินไป และย่างอีกครั้ง

หลังจากการย่างในครั้งนี้ โห้หลีเฉินไม่ได้ยื่นให้เย้นหว่านในทันที เขาคิดที่จะชิมด้วยตัวเองก่อน

ทันทีที่เขากำลังจะยกไปที่ปาก เย้นหว่านก็บอกว่า "คุณจะทานคนเดียวไม่ได้นะ คุณต้องให้ฉันชิมก่อน มันจะดีหรือไม่ดีฉันจะเป็นคนตัดสินเอง"

หากรสชาติจืด หรือมีตรงไหนที่ยังไม่ดี หลังจากที่เขาชิมไปเขาก็สามารถไปปรุงแต่งรสชาติของไม้อื่นๆ ได้

แต่ถ้าเอาไปให้เย้นหว่าน ยังไงก็ถือว่าเขาทำเสร็จแล้ว

ถ้ามีปัญหาขึ้นมา เขาก็ต้องย่างใหม่ทั้งหมด

นี่ไม่ใช่ความคิดที่คุ้มค่าเลย แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาที่เร่าร้อนของเย้นหว่าน โห้หลีเฉินก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากนำบาร์บีคิวไปให้เธอ

เย้นหว่านยิ้มและหยิบเนื้อวัวมาทาน เธอได้รับบทเรียนมาแล้ว ครั้งนี้เธอจึงกัดเพียงคำเล็กๆ

หลากจากเคี้ยวไม่กี่ที จากนั้นเธอก็ประเมิน