สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1307

เย้นหว่านก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์เขา ทั้งสองคนก็ยังคงนัวเนียกันอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน สุดท้ายจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินไป พวกเขาถึงได้ลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างอาลัยอาวรณ์

หลังจากที่เย้นหว่านอาบน้ำแล้ว เธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและพูดว่า "คุณโห้ พวกเราไปทานข้าวกันก่อนกลับเถอะ"

ไม่อย่างนั้นหลังจากที่กลับไป อาจจะไม่มีอารมณ์ทานข้าวเลยก็ได้

"ได้สิ" โห้หลีเฉินกอดเธออย่างเป็นธรรมชาติ "คุณอยากทานอะไร"

"ทานของที่คุณชอบทาน" เย้นหว่านพูด

โห้หลีเฉินจ้องที่เธออย่างเงียบๆ เขาเอนตัวเข้าไปข้างหูของเธอแล้วพูดว่า "ของที่ผมชอบทานมีแต่คุณคนเดียว ไม่งั้น อาหารเย็นวันนี้..."

"ทานสเต็กกัน!"

เย้นหว่านตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ถ้าเขาทานเธออีกครั้ง เธอก็อย่าคิดที่จะเดินออกไปจากโรงแรมด้วยขาทั้งสองข้างของตัวเธอเองเลย

เวลาผู้ชายหิวโหยมานานเกินไป มันน่ากลัวมากจริงๆ

โห้หลีเฉินถอนหายใจอย่างผิดหวัง "คุณจะทานสเต็กจริงๆ เหรอ ไม่ทานอย่างอื่นเหรอ?"

"อืม สเต็ก!"

เย้นหว่านดึงเขาไว้แน่นก่อนจะเดินออกไป และไม่ให้โอกาสเขาได้ก่อกวนเลย

ท้องฟ้ามืดแล้ว และไฟบนถนนก็ส่องสว่าง มันดูสวยงามมาก

เนื่องจากโห้หลีเฉินมาพักผ่อนที่นี่ บนท้องถนนจึงคึกคักเป็นพิเศษ มีวัยรุ่นจำนวนมากมาที่นี่ พวกเขาคิดว่าบางทีอาจจะโชคดีได้เจอกับโห้หลีเฉินและเย้นหว่าน

จนทำให้ เย้นหว่านและโห้หลีเฉินที่เดินอยู่บนถนน พวกเขาก็พบว่ามีจำนวนคนเพิ่มขึ้นจากเมื่อวานหลายเท่าตัว

มันดูแออัดอย่างเห็นได้ชัด

ฝูงชนส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาว พวกเขามีดวงตาที่แหลมคม เมื่อชำเลืองมอง เพราะเขาก็จำได้ว่านี่คือโห้หลีเฉินและเย้นหว่าน บางคนก็กรีดร้อง บางคนก็บ้าผู้ชาย

แค่ครู่เดียวก็ทำให้การจราจรติดขัด

เย้นหว่านปวดหัว "คุณโห้ เสน่ห์ของคุณมากล้นจริงๆ เลย"

โห้หลีเฉินกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เขายกยิ้มที่มุมปาก "ถ้าอย่างนั้นคุณต้องใช้ออร่าของคุณนายโห้ เพื่อปิดกั้นผมไว้"

"ฉันคิดว่าไม่น่าจะปิดกั้นได้นะ ฉันจะต้องเอาคุณไปซ่อน"

ในขณะที่พูด เย้นหว่านก็จับมือของโห้หลีเฉิน ก่อนจะพาเขาวิ่งไปในที่ตรอกซอยเล็กๆ

วัยรุ่นพวกนั้นตามมาอยู่ข้างหลัง

เย้นหว่านนำโห้หลีเฉินอยู่ข้างหน้าและก็พากันวิ่งตามอำเภอใจ ภาพนั้นดูมีชีวิตชีวามาก

เธอจูงมือโห้หลีเฉินไว้ และมองดูแผ่นหลังของเธอ แววตาเขาดูอ่อนโยนมาก และมุมปากของเขาก็รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูอยู่เสมอ

เย้นหว่านพาโห้หลีเฉินวิ่งเป็นเวลานาน ในที่สุดคนพวกนั้นก็ตามมาไม่ทัน

พวกเขาเอนตัวไปจับที่ขา และอ้าปากหายใจหอบ ตอนที่เงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย พวกเขาต่างก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มบอกมา

มันเป็นความรู้สึกที่ผ่อนคลายและมีความสุข

โห้หลีเฉินพูดกับเธอว่า "เย้นหว่านของผมเก่งมากขึ้นเรื่อยๆ และปกป้องผมได้แล้ว"

"แน่นอนอยู่แล้ว"

เย้นหว่านยกคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เธอมีท่าทีเหมือนกับราชินี

โห้หลีเฉินมองดูเธอด้วยความหลงใหล ร่างกายของเธอเหมือนกำลังเปล่งประกาย จนเขาอยากจะให้เธอขึ้นครองบัลลังก์

เขาพูดอย่างอ่อนโยน "แต่เราวิ่งมาไกลขนาดนี้ ก็คงต้องอดทานสเต็กร้านนั้น เราไปดูไหมว่าแถวนี้มีอะไรให้ทานบ้าง เราลองเปลี่ยนไปทานอย่างอื่นดู

"ไม่"

เย้นหว่านส่ายหน้า "ฉันบอกไปแล้วว่าจะทานสเต็ก ยังไงก็จะทานสเต็ก"

ในขณะที่พูด เธอก็จับมือของโห้หลีเฉินไว้ จากนั้นก็เดินตรงไปข้างหน้า

หลังจากเดินไปสักพัก ก็เจอร้านอาหารร้านหนึ่งที่ไม่ได้ดูหรูหรามากนัก แต่ร้านสเต็กที่ดูยอดเยี่ยมก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว

เย้นหว่านดีใจเป็นพิเศษ "ดูสิ คุณโห้ เป็นไงบ้าง"

ขอแค่เป็นเพียงสิ่งที่เธอต้องการจะทำ หรือสิ่งที่เธอได้พูดไว้ ยังไงเธอก็ต้องทำสำเร็จทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม มันก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด

โห้หลีเฉินมองไปยังร้านอาหารที่อยู่ตรงหน้า สุดท้ายเขาก็เคยยิ้มออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ มันเหมือนกับว่าเขากำลังยอมรับกับบางอย่าง

เขาพูด "ได้ งั้นทานสเต็กกัน"