สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1319

สิ่งที่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังกุมเอาไว้ในตอนนี้ ก็คือชีวิตของแรบบิท นี่มันสามารถข่มขู่เธอได้อย่างสิ้นเชิง และก็สามารถขู่โห้หลีเฉินได้ด้วย

นึกถึงสิ่งที่เว่ยชีเคยพูดก่อนหน้านี้ ว่าก่อนที่เก่อหรูซวนจะมานั้น โห้หลีเฉินได้ส่งแรบบิทไปหาหยูเซิงก่อน มันเพราะว่าเหตุผลนี้หรือเปล่า?

อย่างน้อย ถ้าเกิดว่าแรบบิทไม่อยู่ในกำมือของพวกเขา ก็สามารถยืดเวลาที่จะตามหาวิธีช่วยเหลือแรบบิทเอาไว้ได้

แต่ว่านี่มันเป็นแค่การคาดเดาเท่านั้น โห้หลีเฉินมันมีความลับมากมาย จนถึงตอนนี้เย้นหว่านก็ไม่สามารถคาดเดาได้

สิ่งที่เธอต้องทำอะไรตอนนี้ก็ชัดเจนมากเช่นกัน

ดึงโห้หลีเฉินลง และบังคับให้คนที่อยู่เบื้องหลังออกมา

สุนัขจิ้งจอกเปิดเผยหางของมันแล้ว และอีกไม่นานสุนัขจิ้งจอกก็จะออกมากัด

หลังจากที่เย้นหว่านออกมาจากฉู่หยุนซี ก็ไปเล่าเรื่องราวให้ป่ายฉีฟัง

ป่ายฉียังคงหน้าซีดเหมือนเดิม มือกำหมัดแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

"น่ารังเกียจและไร้ยางอายจริงๆ ไม่น่าล่ะหานจื่อถึงได้ถูกลากออกมา คนที่อยู่เบื้องหลังนี้ ไม่สนใจหรอกว่าจะเป็นเจมส์กับฝู้ยวนที่ยังไม่ตาย หรือว่าเป็นคนอื่น ฉันจะทุบพวกมันให้แหลกเป็นชิ้นๆ "

เขาเคยพาหานจื่อไปเห็นชีวิตของคนปกติครั้งหนึ่ง จะไม่ยอมให้เธอต้องจมดิ่งสู่ความมืดมิดอีกเลย ในวันที่การมีชีวิตยังแย่กว่าความตาย

เขาต้องช่วยเธอ

คราวนี้ต้องปลดปล่อยเธอจากความมืดมิดอย่างสมบูรณ์

เย้นหว่านลองดูท่าทางของเขาด้วยความเป็นห่วง "นายรักษาแผลให้ดีก่อนเถอะ ก่อนที่จะหายดี อย่าเสียงออกไปข้างนอก ถึงแม้ว่านายอยากจะช่วยหานจื่อ แต่ว่าก็ถือว่าเธอทำเพื่อชีวิตของตัวเอง แล้วเรื่องที่จะฆ่านายอย่างไม่ลังเลเลย นายได้รับบาดเจ็บ ก็เพราะว่าเธอทำไม่ใช่เหรอ"

"ฉันได้บอกถังจุ้ย อีกไม่นานเขาก็จะมาถึงเมืองหนาน จนถึงเวลานั้นเขาจะมาส่งมอบกับนาย ส่งเรื่องที่นายทำอยู่ให้เขาทำ"

3 ปีมานี้ ถึงแม้ว่าเย้นหว่านแต่ยังไม่เคยสัมผัสกับถังจุ้ยโดยตรงมาก่อน แต่ได้ยินเย้นโม่หลินบอกว่า ในช่วงสามปีที่ผ่านมาถังจุ้ยดูเหมือนจะทำเพื่อการล้างบาป ฝึกฝนทั้งกลางวันและกลางคืน และตอนนี้ทักษะของเขาไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยเป็นอีกต่อไป

ถึงแม้ว่าเขาจะเอาชนะหานจื่อไม่ได้ แต่ว่าสำหรับคนอื่นเขาไม่มีปัญหาเลย ตอนที่ได้เจอกับหานจื่อ เขาก็มีความสามารถในการรักษาตัวรอดได้

นี่คือการจัดการกับเหตุฉุกเฉินในปัจจุบัน ป่ายฉีกลับเม้มปาก แล้วขมวดคิ้วแน่น หลังจากเงียบไปอยู่นานเขาถึงได้พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า

"เรื่องอื่นสามารถปล่อยให้เขาทำได้ แต่ว่าเรื่องของหานจื่อนั้นไม่ได้"

เย้นหว่านหดหู่ "ตอนนี้นายไม่สามารถทำอะไรหานจื่อได้หรอก"

"เธอคือเหยื่อของฉัน มีเพียงแค่ฉันเท่านั้นที่สามารถแตะต้องเธอได้"

น้ำเสียงของป่ายฉีนั่นแน่วแน่มาก ไม่สั่นคลอนเลย "เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ เรื่องนี้ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง"

เย้นหว่านวางใจได้ที่ไหนกัน เธอกลัวว่าป่ายฉีจะใจร้อน เราก็ทำอะไรมั่วซั่ว พอเห็นท่าทีที่ไม่สนใจของเขาแล้ว พูดอะไรมากกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก

เขารู้สึกกับหานจื่อ ไม่เหมือนกับคนอื่น

"ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่ห้ามใน แต่ว่าถ้าเกิดว่าเราจะไปจัดการกับหานจื่อ ต้องพาถังจุ้ยไปด้วย เรื่องนี้ฉันก็ไม่อนุญาตให้เจรจา"

ถึงแม้ว่าการพาถังจุ้ยไปด้วยจะกลายเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญระหว่างพวกเขาทั้งสองคน แต่เพื่อความปลอดภัยในชีวิตของป่ายฉีแล้ว เย้นหว่านก็ไม่ได้คิดอะไรให้มากมาย

ถ้าเทียบกับดอกรักแล้ว ชีวิตนั้นสำคัญกว่า

ป่ายฉีมัวแต่คิดเกี่ยวกับวิธีที่จะแก้ไขปัญหาให้หานจื่อ เขาไม่สนใจว่าจะมีคนตามมาหรือเปล่า แล้วก็ยิ่งไม่สนใจเรื่องเกี่ยวกับแขกไม่ได้รับเชิญด้วย เพราะฉะนั้นเขาก็ไม่ได้มีขอตัวอย่างอะไร

ก็ถือว่าพวกเขาบรรลุข้อตกลงกันแล้ว

หลังจากที่เย้นหว่านเน้นย้ำอีกหลายครั้งว่าให้ป่ายฉีเห็นชีวิตตัวเองสำคัญที่สุด เธอก็ออกมาจากคอนโด

เมื่อเธอกลับมาที่ย่านใจกลางเมือง พระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว แสงไฟก็เริ่มส่องแสง และทุกๆ อย่างก็สว่างสดใส

ผู้คนมากันตามท้องถนนจึงครึกครื้น

เย้นหว่านมองดูคนที่พูดคุยแล้วหัวเราะที่เดินผ่าน มีทั้งคู่รัก มีเพื่อน มีพ่อแม่ลูก แล้วก็มีคนที่เดินกับคู่แฝดด้วย......

พวกเขาสนุกกับชีวิตที่สงบสุขและความงามของการช้อปปิ้ง

เย้นหว่านมองดูพวกเขา แล้วก็ค่อยๆ เหม่อลอย สิ่งที่ผุดขึ้นในใจฉันคือความอิจฉาริษยาและความเศร้าโศกไม่รู้จบ