สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1321

โห้หลีเฉินถูกบีบให้หลับไปอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว

ในหัวก็นึกถึงภาพก่อนหน้าที่ตัวเองหลับไป เขาปวดหัวจนอยากจะกดไปที่ขมับของตัวเอง แต่พอขยับมือแล้ว ก็ได้ยินเสียงก๊องแก๊งของโลหะกระทบกัน

เขาสะดุ้งตกใจและงงงันกับสิ่งที่เห็น มือของเขาทั้งสองข้างถูกพันธนาการไว้กลับเส้นเหล็กยาว!

นี่เขาถูกคนเอาโซ่ล่ามไว้เหรอเนี่ย? !!!

แต่เมื่อมองภายในห้อง มันคือห้องนอนของเขาไม่ผิดแน่ ถ้างั้นคนที่ล่ามเขาเอาไว้ จะต้องเป็นเย้นหว่านโดยไม่ต้องสงสัยแน่นอน

ผู้หญิงคนนี้ กล้าดียังไง!

" เย้นหว่าน! "

โห้หลีเฉินร้องเรียกเธอเสียงดัง

" ฉันอยู่นี่ไง~ "

ชั้นล่างก็มีเสียงผู้หญิงตอบกลับมา " รอเดี๋ยวนะ อาหารเช้าใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ "

นี่เธอยังจะมีอารมณ์มาทำอาหารเช้าอยู่อีกเหรอ แต่เขาไม่มีอารมณ์จะกินหรอกนะ

เขาใจคอห่อเหี่ยวถึงขีดสุด และพยายามใช้แรงกระชากเพื่อให้หลุดออกจากโซ่เหล็กอันนั้น แต่ที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ ไอ้โซ่เหล็กอันนี้ไม่รู้ว่าทำจากวัสดุอะไร เพราะดูแล้วมันเป็นเส้นบางๆ แต่คุณภาพดีเลยทีเดียว ถึงเขาจะใช้แรงทั้งหมดที่ตัวเองมี ก็ไม่สามารถแกะมันออกได้

ในขณะที่เขากำลังง่วนอยู่กับการต่อสู้กับโซ่เหล็กนี้อย่างสุดชีวิต ประตูห้องก็ถูกใครบางคนจากข้างนอกเปิดออก เย้นหว่านยกนมและไข่ดาวพร้อมเดินเข้ามา

เธออาหารเช้าวางไว้ข้างเตียง เธอยิ้มและพูดว่า" เหล็กอันนี้ฉันให้คนทำมันขึ้นมาโดยเฉพาะเลยล่ะ ถ้าไม่มีกุญแจก็แกะมันไม่ได้หรอกนะ "

โห้หลีเฉินหน้านิ่งโดยพลัน

เขาจ้องเขม็งไปที่เธอ " เอากุญแจมาให้ผม "

เย้นหว่านส่ายหัว " ถ้าฉันหรอกคุณเอาไว้แล้ว ฉันจะเอากุญแจให้คุณได้ยังไงกันล่ะ? คุณโห้ คุณคิดว่าฉันเป็นคนน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ "

ไม่น่าเบื่อหรอก แต่ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ต่างหากล่ะ

ถ้าคนอื่นกล้าทำกับเขาขนาดนี้ เขาต้องฆ่าคนคนนั้นจนตายแน่ แต่คนคนนั้นดันกลายเป็นคนที่เขาทั้งตีทั้งด่าไม่ลงอย่างเย้นหว่าน ภรรยาของตัวเองนี่สิ

โห้หลีเฉินพยายามกดไฟโกรธที่ปะทุอยู่ในท้องเอาไว้ แล้วพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ

" เย้นหว่าน หยุดเล่นไม่รู้เรื่อง ปล่อยผมได้แล้ว "

" คุณไม่ได้กินอาหารดีๆ มาหลายมื้อแล้วนะ มา กินข้าวเช้ากันดีกว่า นี่ฉันทำเองกับมือเลยนะ "

ใบหน้าของเย้นหว่านเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และยื่นจานอาหารเช้าในมือไปตรงหน้าโห้หลีเฉิน

โห้หลีเฉินทำหน้าขรึม " ไม่กิน ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ อย่าให้ผมต้องโกรธ "

ท่าทางของเขาตอนนี้ยังทุกโกรธไม่พออีกเหรอ?

เย้นหว่านไม่ได้มีท่าทียำเกรงแต่อย่างไร เธอตั้งจานเอาไว้ตรงลิ้นชักหัวเตียง

" คุณโห้ วันนี้ฉันยุ่งมาก คงอยู่ถกประเด็นว่าจะปลดโซ่เหล็กนี้ออกให้ได้หรือไม่ได้หรอกนะ ส่วนลวดเหล็กอันนี้ฉันให้คุณ บางทีคุณอาจจะลองเอามันไปไขตัวล็อกด้วยตัวเอง คงจะเร็วกว่าการที่คุณมาขอกุญแจจากฉันเยอะเลยล่ะ "

เย้นหว่านส่งเหล็กเส้นนั้นเข้าไปที่มือของโห้หลีเฉิน " วันนี้พี่ชายของฉันมีงานใหญ่ ฉันต้องไปบริษัทน่ะ ฉันจะพยายามกลับมาให้ทันตอนกลางวันเพื่อกินข้าวกับคุณนะคะ จุ๊บๆ "

เมื่อพูดจบ เย้นหว่านก็เดินออกไปจากห้อง

โห้หลีเฉินอยู่ในอารมณ์โกรธจัด อยากจะตามไปจับตัวเธอไว้ แต่ข้อมือทั้งสองข้างถูกโซ่เหล็กพันเอาไว้อยู่กับที่ ซึ่งแน่นอนว่าไม่สามารถดิ้นให้หลุดไปได้

เขาตะโกนออกมาด้วยความโกรธ " เย้นหว่าน คุณกลับมาเดี๋ยวนี้! "

สิ่งที่ตอบกับเขา คือเสียงของประตูที่เย้นหว่านปิดลงด้วยความนุ่มนวล

ภายในห้องเหลือเพียงเขาแค่คนเดียว เงียบเป็นเป่าสาก โห้หลีเฉินมองโซ่เหล็กบนมือของตัวเอง เขาเซ็งจนแทบอยากจะกระอักเลือด

หลังจากที่เขาพยายามและไม่ยอมแพ้อยู่พักใหญ่ แต่เขาไม่นึกเลยว่าตนจะหลงกลภรรยาของตัวเอง จนถูกล็อกอยู่บนเตียงเหมือนนกคีรีบูนแบบนี้!

ช่างน่าอับอายจริงๆ