สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 133

บทที่ 133 ให้ภรรยายุ่ง

เธอรีบส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกมั้ง เพียงแค่กินข้าวกับเพื่อนเอง คุณไปด้วยจะไม่ค่อยสะดวกเท่าไร”

โห้หลีเฉินหรี่ตาลง ถึงแม้เย้นหว่านจะไม่พูดชัดเจน แต่เขาก็พอรู้ นี่คือเธอไม่อยากให้เขาไป

ในใจของเธอนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอเลย

สำหรับผู้ชายคนหนึ่ง พาไปเจอเพื่อนผู้ชายของตนเอง ก็ถือว่าเป็นการยอมรับสถานะของเธอแล้ว เขายอมรับสถานะของเย้นหว่าน มีแค่เย้นหว่านที่ยังไม่ได้ยอมรับเขา

แต่ไม่รีบร้อน ที่เขามีคือเวลา

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปาก พูดเสียงต่ำ “รีบไปรีบกลับ”

เห็นโห้หลีเฉินตอบรับแล้ว เย้นหว่านจึงโล่งอกไปทีหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก

เธอพูดว่า “เย้นซินอยู่ที่บ้าน มีเรื่องอะไรคุณสามารถไปหาหล่อนได้”

ถึงแม้เขามีเรื่องอะไรจริง คงไม่หาผู้หญิงคนอื่น

โห้หลีเฉินกลับไม่ได้พูดความคิดในใจออกมา แต่เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ

ตอนหกโมงเย็นครึ่ง เป็นช่วงเวลาพระอาทิตย์ตกดินพอดี

เย้นหว่านมาตามที่อยู่ของมู่จื่ออี้ให้ไป มาถึงร้านอาหารมู่เตอที่อยู่ชั้น58

กระจกรอบด้านของร้านอาหารเป็นแบบติดพื้น กว้างใหญ่สว่าง แสงพระอาทิตย์ตกสะท้อนทั่วทั้งร้านอาหาร ราวกับเติมแต่งสีสันสีส้มให้กับร้านอาหาร

สวยงามอย่างมาก

และพอเธอเงยหน้า ก็สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ตกที่อยู่ไกลออกไปผ่านกระจกที่ติดพื้นได้ สง่างามจริงๆ

“ชอบมั้ย?”

เย้นหว่านกำลังมองอย่างใจลอย มองเห็นมู่จื่ออี้ถือดอกกุหลาบช่อหนึ่งเดินเข้ามา

เขาสวมชุดสูทเข้ารูปพอดีตัว ทำให้เขายิ่งหล่อเหลาสง่าผ่าเผยยิ่งขึ้น เขาก้าวเท้าเดินไปตรงหน้าของเธออย่างสง่างาม สุภาพบุรุษราวกับเจ้าชายเดินออกมาจากในภาพวาด

เย้นหว่านตกตะลึงไปแวบหนึ่ง มู่จื่ออี้ ที่แท้หล่อมาก

เธอพยักหน้ายิ้ม “อืม สวยมาก”

“มานั่งตรงนี้เถอะ ผมเลือกที่นั่งเป็นพิเศษ เป็นสถานที่ชมพระอาทิตย์ตกที่ดีที่สุด”

มู่จื่ออี้ชี้ไปทางตำแหน่งที่ไม่ไกลมากนัก ตรงนั้นจัดวางอุปกรณ์ทานอาหารสองชุดไว้ บนโต๊ะยังมีแชมเปญ เทียนไข ตรงกลางยังวางดอกกุหลาบสีขาวเอาไว้ด้วย

สภาพแวดล้อมดูขึ้นมาไม่เลวเลยทีเดียว

เย้นหว่านมองไปรอบด้าน ดึงมู่จื่ออี้ด้วยความสงสัยอยู่บ้าง

“ที่นี่แพงมากเลยใช่ไหม?”

เธอรู้ว่ามู่จื่ออี้เป็นเพียงผู้ช่วยเล็กๆ คนหนึ่ง เงินเดือนไม่สูง แต่เธอกับโห้หลีเฉินมักจะเข้ามาในร้านอาหารหรูหราแบบนี้ จึงคาดการณ์ได้ชัดเจน ทานข้าวที่นี่มื้อหนึ่ง ต้องราคาแพงมากแน่

ถึงแม้ว่าจะประหยัดหน่อย อย่างน้อยก็ต้องใช้เงินเดือนของมู่จื่ออี้เดือนหนึ่ง

“พวกเราไปกินข้าวที่ธรรมดาก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมาเสียเงินที่นี่”

“คุณกำลังเป็นห่วงเงินของผม?”

มู่จื่ออี้มองเย้นหว่านตรงไปตรงมา ในดวงตาที่ดูดีเต็มไปด้วยรัศมีที่สะดุดตา

เย้นหว่านมองค้อนเขาทีหนึ่ง “ไร้สาระ ฉันแค่ไม่อยากเพราะคุณมาเลี้ยงข้าวฉันมื้อหนึ่ง แล้วไม่มีเงินเหลือจนต่อไปต้องแทะมาม่ากินทุกวันเท่านั้น”

เย้นหว่านพร่ำบ่น ในสายตาของมู่จื่ออี้กลับแปลว่าเป็นห่วงใยเขา

เขาชอบความรู้สึกแบบนี้มาก

เขาหัวเราะแล้วบอกว่า “สบายใจได้ ผมยังมีเงินเก็บอยู่บ้าง กินไม่หมดแน่”

ขณะพูดมู่จื่ออี้ก็ยัดดอกไม้ไปในอ้อมอกของเย้นหว่าน ผลักเธอไปนั่งลงตรงที่นั่ง

“วันนี้คุณดื่มด่ำไปอย่างสบายใจเถอะ”

เย้นหว่านมองมู่จื่ออี้ด้วยความกังวล วันนี้เขาเป็นบ้าอะไรแล้ว?

ยังมีดอกกุหลาบช่อหนึ่งในอกอีก……

ในใจเธอซับซ้อนอยู่หน่อยๆ

มู่จื่ออี้นำเมนูอาหารมาไว้ตรงหน้าเธอ ถามอย่างใส่ใจ “คุณอยากกินอะไร?”

เย้นหว่านพลิกเมนูอาหารดูแล้ว เมื่อก่อนเธอไม่คุ้นเคยกับอาหารหรูหราพวกนี้ แต่ว่าตั้งแต่ชิมอาหารกับโห้หลีเฉินมา อาหารบนเมนูพวกนี้ เจ็ดในสิบเธอเคยทานมาอย่างคาดไม่ถึง

เธอรู้ดีมากว่าแบบไหนอร่อย แบบไหนไม่อร่อย

แต่เธอพลิกดูแล้ว กลับสั่งสเต๊กชิ้นหนึ่งที่ราคาถูกที่สุด

มู่จื่ออี้มองรายการอาหารที่เธอสั่ง เม้มมุมปากยิ้ม พูดอย่างหยอกล้อ