สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1330

กินอะไรที่คุ้นเคยก็ลอยเข้ามาในจมูก เหมือนตอนนี้หัวใจของเย้นหว่านกำลังเริ่มอ่อนแรงและเจ็บแปลบๆ เธอจึงรีบใช้แรงผละออกจากอ้อมกอดของเขา

" พี่ชาย......... "

เสียงของเย้นหว่านจุกอยู่ในลำคอ ความคิดถึงที่สะสมมาตลอดสามปีได้ระเบิดออกมาหมดแล้ว

คางของเย้นโม่หลินคล้ำลงบนไหล่ของเธอ งั้นกอดเธอแน่นกว่าเดิม " เจ้าเด็กน้อย กลับมาตั้งนานแล้ว ไม่คิดจะกลับบ้านบ้างหรือไง "

ไม่ขณะที่เขาบ่นเธอ คำพูดและน้ำเสียงนั้นก็ไม่อาจปิดบังถึงความอ่อนโยนที่มีให้ได้เลย

" หลังจากคืนนี้ พี่คะ พาฉันกลับบ้านด้วยนะ " เย้นหว่านหัวเราะขณะที่จุกอยู่ในลำคอ

จากที่รอบทิศนั้นดูมืดสนิท เมื่อเจอเขาแล้ว ก็เหมือนได้เจอกับความหวังและแสงสว่างที่เป็นประกายอยู่ข้างหน้า

ในที่สุดเธอก็ใกล้จะสิ้นสุดเรื่องนี้สักที

" ได้สิ พี่จะพาเธอกลับบ้าน "

เย้นโม่หลินตอบเธออย่างชัดถ้อยชัดคำไม่เฉไฉ ราวกับว่ากำลังสาบาน หรือสัญญาอะไรบางอย่างอยู่

ครั้งนี้เขาดูบ่นน้อยลงมาหน่อย หลังจากผละออกจากอ้อมกอดน้องสาวแล้ว ก็วางมือใหญ่ๆ นั้นลงที่แก้มของเธอ และลูบไปที่ผมของเธอด้วย

" ยังดีที่เธอปลอดภัยไม่เกิดเรื่องอะไร ไม่อย่างงั้นฉันต้องจัดการโห้หลีเฉิน ไอ้หมอนั่นให้ได้ แต่ยังไงก็คงสู้เขาไม่ไหว เห็นว่าเธอผอมลงมาตั้งเยอะเลยนะ "

คำพูดนี้ เห็นได้ชัดว่าครอบครัวเธอนั้นกำลังปกป้องเธออยู่เต็มๆ

เย้นหว่านรู้สึกอบอุ่นใจมาก เหมือนแมวน้อยตัวเล็กกำลังถูไถอยู่กับมือของเย้นโม่หลิน

" รอพรุ่งนี้ เธออยากจะลงโทษเขายังไงก็ทำไป พี่จะไม่ห้าม "

ทำไมเชื่อฟังแบบนี้เนี่ย? นี่ไม่คิดจะปกป้องโห้หลีเฉินหน่อยเหรอ?

เย้นโม่หลินรู้สึกแปลกใจ เพียงแต่แปลกใจที่ว่าเรื่องมันเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล ระหว่างเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่?

หรือว่าเป็นเพราะโห้หลีเฉิน ไอ้หมอนั่นมันจะหลอกเย้นหว่าน ถ้าเป็นจริงอย่างที่ว่า ก็คงทำร้ายจิตใจเย้นหว่านจนบอบช้ำไปหมดแล้ว

เย้นโม่หลินเหมือนแผ่รังสีความโหดเหี้ยมออกมา นิ้วทั้งหมดกำจนกลายเป็นกำปั้น จนเป็นเสียง " กรอบแกรบๆ " ดังออกมา

หลังจากพรุ่งนี้ เขาคงต้องจัดการโห้หลีเฉินสักยก ให้มันร้อนรู้หนาวเสียบ้าง ครอบครัวฝ่ายหญิงยังมีคำสอนแบบนี้อยู่

" เสี่ยวหว่าน "

อีกฝั่งที่ไม่ไกลออกไป ก็มีร่างสูงใหญ่ที่ต่างจากคนอื่นออกมา และยืนห่างออกไปทางด้านข้างของเย้นหว่านก้าวหนึ่ง

แต่ก็เป็นตำแหน่งที่ใกล้มาก

น้ำเสียงนี้ที่แสนจะคุ้นเคย

เย้นหว่านหันไปมองเขา แล้วยิ้มเล็กๆ " ถังจุ้ย "

ถังจุ้ยสูงขึ้นกว่าสามปีที่ผ่านมามาก ร่างกายดูสูงใหญ่และกำยำ ในระหว่างสามปีนี้ ก็คงเติบโตจากวัยรุ่นไปสู่ชายที่เป็นผู้ใหญ่และเติบโตอย่างสง่างาม

เขาดูสุขุมขึ้นเป็นกอง น้ำเสียงก็ฟังดูทุ้ม สงบนิ่ง ดูควบคุมความรู้สึกต่างๆ ได้มากขึ้น

เขาพูดว่า " สามปีมานี้... เธอยังสบายดีอยู่ใช่ไหม? "

สามปีก่อน เขากับเย้นหว่านปรึกษากันว่า จะว่าระเบิดเพื่อสังหารหยูฉู่สอง แต่เรื่องไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนักจนสลบไป เย้นหว่านจึงต้องประเชิญหน้าคนเดียว ทำให้ไม่สามารถถอยกลับได้แถมยังถูกฝังทั้งเป็น

เรื่องนี้ มันถูกฝังในใจของถังจุ้ยมาโดยตลอด ทำให้เขารู้สึกว่าอายแก่ใจ และเสียใจเป็นอย่างมาก

ในสามปีนี้ เขาใช้เวลาและพยายามอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองแข็งแรงขึ้น แล้วก็ไม่เคยที่จะหยุดตามหาเย้นหว่านเลย แต่พอครั้งแรกที่ได้รู้ว่าเย้นหว่านปรากฏตัวอีกครั้งในเมืองหนาน ใครจะรู้ว่าเขาดีใจมากแค่ไหน

ความรู้สึกมันราวกับหินยักษ์ที่ถูกแขวนอยู่บนศีรษะ

ในที่สุดมันก็ได้ร่วงมาแล้ว

แต่ใจที่ละอายต่อเธอนั้น ก็ยังคงมีมาจนถึงทุกวันนี้

" ฉันสบายดี เป็นเพราะฉู่หยุนซีช่วยฉันเอาไว้ เขาดีกับฉันมาก ไม่เคยทำให้ฉันลำบากใจเลยสักครั้ง ไม่เพียงแค่ทำของอร่อยและดูแลฉันอย่างดีเท่านั้นนะ เขายังสอนอะไรฉันหลายอย่างด้วย "

ใบหน้าของเย้นหว่านผุดเป็นรอยยิ้มขึ้นมา น้ำเสียงดูผ่อนคลาย ราวกับกำลังพูดถึงวันที่ได้ออกไปเที่ยวพักผ่อนแล้วมีความสุข

ถังจุ้ยได้ยินแล้วก็เริ่มผ่อนคลายลงมา และพูดพึมพำกับตัวเองว่า " สบายดีก็ดีแล้ว "

เย้นหว่านเดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าถังจุ้ย จู่ๆ ก็ยื่นมือออกมา แล้วกอดเขาเบาๆ