เย้นโม่หลินไม่ใจอ่อน ออกคำสั่งกับลูกน้องให้บุกโจมตีและสังหารต่อไป
จนในที่สุดพวกเขาก็ต้านทานไม่ไหว คนที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของคนเหล่านี้ จึงได้ปรากฏตัวออกมา
"เย้นหว่าน ผมมีเรื่องจะพูดด้วย"
กลุ่มคนได้หลีกทางให้ เขาจึงเดินออกมาจากด้านใน
ใบหน้านั้น ทำให้ม่านตาของเย้นหว่านหดขึ้น นั่น นั่นไม่ใช่เจมส์หรอกเหรอ
สามปีก่อน ภายใต้ดวงตาของป่ายฉี เห็นกับตาว่าลูกพี่ขององค์กรได้เสียชีวิตไปพร้อมกับฝู้ยวน
เย้นหว่านเคยคิดว่าเป็นกับดักขององค์กร หรือนักวิทยาศาสตร์รู้เรื่องมนุษย์พันธุ์แกร่ง ดังนั้นถึงได้ข่มขู่คุกคามโห้หลีเฉิน
แต่กลับไม่เคยคิด ว่าคนนี้จะเป็นผู้ที่ตายแล้วฟื้นอย่างเจมส์
"คุณทำไมถึงยังไม่ตาย" เย้นหว่านกัดฟันแล้วถาม
เจมส์จ้องมองเย้นหว่านด้วยแววตาที่ดุดัน แล้วฉีกยิ้มอย่างจองหอง:"เย้นหว่าน ในโลกใบนี้ยังมีเทคโนโลยีหนึ่งที่คุณไม่มีทางที่ไม่รู้จัก นั่นก็คือ การโคลนนิ่ง"
นี่คือคำสั่งต้องห้าม ห้ามมีการโคลนนิ่งบนโลกใบนี้เด็ดขาด
และก็ด้วยสาเหตุนี้จึงไม่มีกฎหมายรองรับ เทคโนโลยีนี้ถึงได้ไม่สมบูรณ์
"สามปีก่อน คนที่เสียชีวิตอยู่ตรงหน้าพวกคุณนั้นไม่ใช่ผม แต่เป็นร่างโคลนนิ่งของผม แต่ว่าน่าเสียดาย ผมอุตส่าห์ฝึกฝนดูแลมาตั้งนาน กลับให้เขาต้องมาตายแบบนั้น"
เจมส์ที่ค่อนข้างเสียดาย
แต่เย้นหว่านกลับรู้สึกขนแขนลุก "คุณมีร่างโคลนนิ่งที่ตายแทนคุณ อย่างนั้นฝู้ยวนล่ะมีด้วยไหม"
"คุณลองทายสิ" เจมส์หัวเราะอย่างสะใจ
จริงครึ่งไม่จริงครึ่ง ยิ่งทำให้คนไม่สามารถรู้ว่าฝู้ยวนนั้น แท้ที่จริงเสียชีวิตหรือยัง
ถ้าหากว่าเขายังมีชีวิตอยู่......
เย้นหว่านรู้สึกแต่เพียงว่าร่างกายนั้นเย็นวาบไปทั่วร่าง คนคนนั้นต่างหากคืออสรพิษที่แท้จริง ตอนนั้นยังเสแสร้งแกล้งทำเป็นยอมจำนนคอยให้ความช่วยเหลือโห้หลีเฉิน หลังจากนั้นก็ได้หันไปซบหยูฉู่สอง แถมยังแอบคบคิดติดต่อกับเจมส์อย่างลับๆ อีก
ความทะเยอทะยานของเขาช่างมีมากเกินไป
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากว่าเขายังไม่เสียชีวิต และก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ก็แปลว่าคืนนี้ไม่สามารถทำการสังหารทั้งหมดได้ และมีอสรพิษหนึ่งตัวที่เล็ดลอดไปจากกับดักนี้
หนำซ้ำยังเป็นอสรพิษตัวที่พิษแรงอีกเสียด้วย
อย่างนั้น ปุ่มสวิตช์ปิดเปิดที่สามารถสังหารแรทบิทได้ อยู่ที่ตัวของเจมส์หรือว่าอยู่ที่ตัวองฝู้ยวน
ถ้าหากว่าอยู่ที่ตัวของฝู้ยวน สิ่งที่ทำทั้งหมดในคืนนี้ ก็คงจะสูญเปล่า!
อีกทั้งตัวเธอยังถูกเปิดเผย ต่อไปจะต้องเกิดความเดือดร้อนอย่างแน่นอน
ในใจเย็นวาบและกระสับกระส่าย แต่ใบหน้าของเย้นหว่านกลับยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง
เธอกล่าว "เป็นตายร้ายดีก็ช่างเขา ตอนนี้ฐานของพวกคุณถูกทำลายแล้ว เขาก็ไม่ต่างจากสุนัขจรจัด ที่ฉันสามารถจะลากออกมาสังหารเมื่อไหร่ก็ได้ ส่วนตอนนี้ฉันขอจัดการคุณก่อน"
พลางพูด เย้นหว่านพลางยกมือขึ้น เพื่อส่งสัญญาณให้ลูกน้องลงมือ
เจมส์เลิกคิ้วแล้วตะคอกขึ้นอย่างเสียงดัง:"เย้นหว่าน ชีวิตลูกสาวคุณยังอยู่ในกำมือของผมนะ ถ้าหากว่าคุณฆ่าผม เธอก็จะต้องตายด้วย"
"ตอนนี้ยังจะพูดโกหกแบบนี้อีก คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณอย่างนั้นเหรอ" เย้นหว่านประชดประชัน
เจมส์คาดเดาปฏิกิริยาของเธอไว้ก่อนแล้ว
เดิมทีเจมส์ที่ได้เตรียมเอกสาร เพื่อใช้ยืนยันกับเย้นหว่านในวันพรุ่งนี้ ครั้นแล้ว ก็ได้ให้คนยื่นเอกสารนั้นให้กับเย้นหว่าน
"คุณดูเองแล้วกัน"
เย้นหว่านรับเอกสารมาดู ด้านในมีข้อมูลการทดลองที่มากมาย คล้ายกับที่ฉู่หยุนซีเอาให้เธอดูในตอนนั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...