สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1339

คำพูดนี้เมื่อฟังแล้ว ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเรื่องราวนั้นเป็นเช่นนั้น

แรงอาฆาตของโห้หลีเฉินก็ยิ่งทวีเพิ่มขึ้น ดุร้ายราวกับจะใส่หมัดเข้าที่ขมับของฉู่หยุนซี

ฉู่หยุนซีที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง อีกทั้งร่างกายยังป่วยหนัก จึงไม่สามารถต่อต้านแม้แต่นิดเดียว

ทำได้เพียงใช้แรงในการพูด "โห้หลีเฉิน คุณใจเย็นก่อน ลูกสาวของคุณมีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้ หากว่าคุณทำผมตาย คุณจะต้องใช้เวลาสิบกว่าปีในการตามหาพวกเขาเลยนะ"

"เครือข่ายข่าวกรองของสามีฉันนั้นเข้มแข็งมาก ใช้เวลาไม่ถึงสิบปีหรอก" เย้นหว่านใส่ไฟเต็มที่

ฉู่หยุนซีถึงกับสำลักเลือดอย่างจนปัญญา เห็นชัดว่าเย้นหว่านต้องการพูดใส่ร้ายเขา

ต่อให้โห้หลีเฉินจะยังมีสติ แต่ว่าจะมีผู้ชายคนไหนที่ยอมให้ภรรยาของตัวเองไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชายอื่น ยิ่งผู้ชายที่ขี้หึงหวงจนหัวร้อนอย่างโห้หลีเฉิน

วันนี้ต่อให้จะไม่สังหารเขา ก็จะต้องต่อยตีเขาอย่างแน่นอน

หลังจากที่ต่อยแล้ว ฉู่หยุนซียังไม่สามารถทำอะไรได้อีก เพราะว่ายังต้องอาศัยโห้หลีเฉินในการตามหาท่านอาวุโสเจ็ด

แต่ว่าเขานั้นกลัวเจ็บที่สุด 

จึงครุ่นคิดไตร่ตรอง ฉู่หยุนซีภายใต้การบีบบังคับของโห้หลีเฉิน ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำนนยกธงขาว

"ก็ได้ๆ เย้นหว่านคุณอย่าใส่ร้ายผมอีก ผมจะบอกคุณ ว่าตำแหน่งลูกสาวของพวกคุณอยู่ที่แอนตาร์กติก แต่ว่าตำแหน่งที่แน่นอนนั้นผมไม่มีทางบอก ถ้าเก่งจริงก็ไปตามหาเอง และผมก็ขอเตือนคุณว่าตำแหน่งนั้นหายากมาก ต่อให้จะเป็นเครือข่ายข่าวกรองของโห้หลีเฉินก็ยากจะทำการหาเจอ คุณช่วยผมตามหาท่านอาวุโสเจ็ด คือวิธีที่เร็วที่สุดในการตามเจอลูกๆ ของพวกคุณ"

เย้นหว่านขมวดคิ้วแน่น แอนตาร์กติก?

สถานที่หนาวเย็นยะเยือกและเต็มไปด้วยน้ำแข็ง แม้แต่ผู้ใหญ่ไปยังต้องทุกข์ทรมาน แล้วแรบบิทกับหยูเซิงสองคนที่เป็นเพียงเด็กน้อย กลับถูกส่งตัวไปทนทุกข์ทรมานอยู่ในสถานที่แบบนั้น

เย้นหว่านหันมาจ้องโห้หลีเฉินตาเขม็ง

โห้หลีเฉินเองก็ขมวดคิ้ว "ผมให้พวกเขาไปในสถานที่ที่ลึกลับเพื่อแช่แข็งแรบบิท คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะพาไปที่แอนตาร์กติก"

แรบบิทไม่ได้รับผลกระทบเพราะถูกแช่แข็งไว้ แต่ว่าหยูเซิงที่ดีๆ อยู่ต้องมาทนทุกข์ทรมานไปด้วย

ถ้าเมื่อหาตัวพวกเขาเจอ โห้หลีเฉินจะต้องจัดการกับพวกเขาอย่างแน่นอน

"รีบจัดคนออกไปตามหา" 

เย้นหว่านออกคำสั่งด้วยใบหน้านิ่ว แล้วหันหลังก้าวเท้ายาวเดินออกไปด้านนอก

ตอนนี้ต้องทำทั้งสองแนวทาง ทางแรกก็ต้องตามตัวท่านอาวุโสเจ็ด พาเขามาให้ฉู่หยุนซี ให้เขาบอกตำแหน่งที่แน่นอน และทางที่สองจะละเลยไม่ได้ ก็คือการส่งคนออกไปตามหาที่แอนตาร์กติกด้วยตัวเอง

ไม่ว่าจะเป็นทางที่หนึ่งหรือสอง เป้าหมายก็คือการตามหาลูกสองคนให้เจอ

เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินคนหนึ่งเดินนำคนหนึ่งตามหลังเดินจากไป ฉู่หยุนซีถึงได้จัดคอปกเสื้อที่ถูกกระชากให้เข้าที่เป็นระเบียบ

ถูกคนปฏิบัติเช่นนี้ใส่ เขากลับไม่รู้สึกโกรธแม้แต่นิดเดียว อมยิ้มแล้วมองตาม ส่งเย้นหว่านจากไปด้วยสายตา

เย้นหว่านที่เจ้าเล่ห์ได้เปลี่ยนไปแล้ว สามปีมานี้ เธอที่มีเรื่องหนักอึ้งในใจเสมอ เหมือนที่บ่าแบกภูเขาทั้งลูกไว้ เธอในตอนนี้โล่งใจ รอยยิ้มบนใบหน้าดูผ่อนคลายขึ้นมาก

เหลือเพียงการอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันกับลูกๆ เท่านั้น เธอก็จะสมบูรณ์แบบแล้ว

ส่วนเขา......

รอยยิ้มของฉู่หยุนซีขมขื่น ดวงตามืดมน มองขาพิการทั้งสองข้างของตัวเอง มองดูแหวนบนนิ้วก้อย หวนคิดถึงความแค้นความเกลียดชัง ที่ท่วมท้นอยู่ในใจ

เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินได้เดินออกจากปราสาท แล้วก็ขึ้นรถไป แต่โห้หลีเฉินที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับด้วยใบหน้าเคร่งขรึม นานสองนานก็ยังไม่เคลื่อนรถออกไป

เย้นหว่านสงสัย "คุณเป็นอะไรไป"

โห้หลีเฉินมือจับที่พวงมาลัย ความบึ้งตึงแผ่กระจายไปทั่ว ไม่ขยับเขยื้อน และก็ไม่พูดไม่จา

เย้นหว่านจึงลนลาน เธอจึงรีบจับเข้าที่ไหล่ของโห้หลีเฉิน

"มีอะไรไม่ถูกต้องหรือเปล่า หรือว่าฉู่หยุนซีดูผิดปกติ มีปัญหา"

ถึงแม้ว่าสามปีมานี้จะถูกฉู่หยุนซีดูแลอย่างดี และก็เข้ากันได้ดี และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้มีบุญคุณในการช่วยเหลือชีวิต แต่เขาก็จับเธอมากักขังหน่วงเหนี่ยวถึงสามปีโดยไม่คำนึงจิตใจของเธอ เธอดูผู้ชายคนนี้ไม่ออกจริงๆ และก็ย่อมไม่มีความเชื่อมั่นต่อเขาแต่อย่างใด