สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1352

"ขัดขวางพวกเขาไว้ ผมจะเปิดประตูห้องนิรภัย"

ฝู้ยวนเดินถึงด้านหน้าของบานประตูเหล็ก แล้วแตะนิ้วมือ ประตูเหล็กบานนั้นก็ค่อยๆ เปิดแยกออกจากตรงกลาง 

ถึงวินาทีสำคัญ หานจื่อก็ใช้แรงต้านอย่างสุดกำลัง ทำหน้าที่อย่างดีที่สุด สกัดกั้นมนุษย์พันธุ์แกร่งที่บ้าคลั่งเหล่านี้ให้ห่างจากฝู้ยวนสองก้าว

ฝู้ยวนมองเห็นคนเหล่านี้ที่ไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ในชั่วขณะหนึ่ง เขาก็โล่งใจลง มองประตูนิรภัยที่ค่อยๆ เปิดกว้างขึ้นอย่างใจร้อน

ขณะที่บานประตูกว้างพอที่ตัวเขาสามารถผ่านเข้าไปได้นั้น เขาก็รีบกดหยุดทันที แล้วหันข้างเอาตัวลอดผ่านช่องประตูเข้าไปด้านใน

เมื่อเขาลอดผ่านเข้าไปแล้วก็จะรีบปิดประตูทันที มนุษย์พันธุ์แกร่งเหล่านั้นตามอย่างไรก็ตามเข้ามาไม่ได้

สำหรับหานจื่อ.....

สายตาของฝู้ยวนเย็นชา เธอสามารถคุ้มกันเขาให้หลบเข้าไปได้ ก็ถือว่าได้แสดงถึงคุณค่าของการมีชีวิตของเธอแล้ว

เขาไม่มีความคิดที่จะพาหานจื่อเข้าไปด้วย

จิตใจของฝู้ยวนเย็นชาสุดขีด ร่างได้ลอดผ่านเข้าไปในประตูแล้วครึ่งตัว มองดูเขาที่กำลังจะผ่านเข้าไปได้สำเร็จ แต่เวลานี้ รอยยิ้มร้ายที่มุมปากของเขากลับหยุดนิ่ง

เขาหันหน้าไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตา จ้องมองโห้หลีเฉินที่ไม่รู้ว่าปรากฏตัวอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่อยากเชื่อที่ลำคอจะโดนแทงอย่างเจ็บปวด

เขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ "เป็น เป็นไปได้ยังไง......"

เขาอยากจะขัดขืน แต่โห้หลีเฉินกลับรวดเร็ว ไม่มีการลังเล ดึงกริชออกจากลำคอของเขา

เลือดสดๆ พุ่งกระฉูดออกมา ฝู้ยวนเบิกตากว้างและหยุดหายใจในทันที

เขายังคงอยู่ในท่าที่คั่นอยู่ระหว่างประตู ไม่ขยับเขยื้อน

เลือดสดๆ ไหลลงตามลำคอของเขา เปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของเขาจนเป็นสีแดงทั้งหมด เขาเสียชีวิตอย่างไม่เข้าใจว่าโห้หลีเฉินมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

ลูกน้องของเขาแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งที่สุดก็คือมนุษย์พันธุ์แกร่ง หานจื่อได้ตรวจสอบสถานที่นี้อย่างระมัดระวังหลายครั้ง ด้วยพลังการได้ยินและความเฉียบแหลมของเธอ หากว่ามีคนแอบลอบเข้ามา เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่เห็น

ในขณะเดียวกัน กล้องวงจรปิดของที่นี่มีอยู่ทั่วทุกที่ แต่ทำไมถึงไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ

แต่ที่สุดแล้ว สิ่งที่ฝู้ยวนไม่เข้าใจ ก็ไม่มีโอกาสที่จะได้เข้าใจอีกแล้ว พลังชีวิตของเขาทั้งหมดได้มลายหายสิ้นลงในฉับพลัน

โห้หลีเฉินโยนกริชที่อยู่ในมือทิ้ง ใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวเช็ดตรงที่เปื้อนเลือดออก ขณะเดียวกันก็ได้ออกคำสั่งขึ้น:

"หยุด"

มนุษย์พันธุ์แกร่งที่ยังคงโจมตีหานจื่ออย่างดุเดือดอยู่นั้นได้หยุดลง และยืนนิ่งๆ อยู่ข้างๆ อย่างเป็นระเบียบแต่ก็ยังระมัดระวัง

หานจื่อฉวยโอกาสที่พวกเขาหยุดการเคลื่อนไหว จะหนีออกไป แต่ป่ายฉีกลับมาขวางอยู่ตรงด้านหน้าของเธอไว้

เขากล่าว "คุณไม่ต้องหนีแล้ว พวกเขากับพวกเราไม่มีทางโจมตีหรือทำร้ายคุณอีก เมื่อสักครู่ผมเห็นแล้วว่าที่คุณจงใจปล่อยโห้หลีเฉินเข้าไป"

เมื่อสักครู่ที่โห้หลีเฉินสามารถเข้าไปสังหารฝู้ยวนนั้น เป็นเพราะหานจื่อจงใจปล่อยเขาเข้าไป ไม่ได้ขัดขวางเขา

จึงทำให้เขาจัดการได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น

ป่ายฉีดีใจมาก เขาคิดไว้ไม่ผิด ตลอดเวลาที่ผ่านมา หานจื่อต่อหน้าคือศัตรูลับหลังคือเพื่อน เธอก็อยากจะสังหารฝู้ยวนเช่นกัน ดังนั้นจึงได้ช่วยพวกเขา ให้ความสะดวกแก่พวกเขา

แม้แต่การที่ป่ายฉีใส่เครื่องติดตามบนตัวของหานจื่อ บางทีใช่ว่าเธอจะไม่รู้ 

"คุณได้รับบาดเจ็บมาก ผมจะช่วยคุณทำแผล"

ป่ายฉีจะเข้าไปดึงข้อมือของหานจื่อ กำลังจะเข้าไปใกล้นั้น หานจื่อกลับหลบในทันใด

แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเย็นเยือกและเมินเฉย ถึงแม้จะไม่มีความอาฆาตแล้ว แต่ก็เต็มห่างเหินความไม่อยากให้ข้าใกล้

"ฝู้ยวนตายแล้ว ฉันก็ไม่มีภารกิจที่จะต้องสังหารคุณอีกแล้ว ระหว่างเรา ไม่จำเป็นต้องติดต่อกันอีก"