สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1351

การจู่โจมของมนุษย์พันธุ์แกร่งห้าหกสิบคน และทุกคนต่างมาพร้อมกับความโกรธเกลียดที่มีต่อฝู้ยวนเข้ากระดูกดำ ทำให้การต่อสู้ครั้งนี้จึงค่อนข้างดุเดือดรุนแรง

แม้ว่าหานจื่อจะช่วยแบกรับแรงกดดันส่วนหนึ่งไปแล้ว ฝู้ยวนก็ยังคงรับมืออย่างลำบาก

แต่ก็แค่รับมือลำบากเท่านั้น บีบเขาให้ต้องถอย กลับไม่สามารถบีบให้เขาจนตรอกหมดหนทางได้ ไม่สามารถเด็ดชีวิตของเขาได้

ส่วนหานจื่อในฐานะผู้นำทัพของเขา ก็ยิ่งพยายามสุดชีวิตในการขัดขวางการโจมตี จนทำให้ตัวของหานจื่อได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง

เป็นอีกครั้งที่เอวของเธอถูกของมีคมบาดจนเป็นแผล และเลือดสดๆ ก็ไหลออกมา

ร่างของหานจื่อสั่นเล็กน้อย สีหน้าขาวซีดอย่างเห็นได้ชัด

ป่ายฉีมองภาพเหล่านี้อยู่ในที่ลับ แล้วร่างก็บีบเกร็งขึ้นฉับพลัน นิ้วมือกำแน่นขึ้นเป็นกำปั้น สายตาจ้องไปยังบาดแผลบนตัวของหานจื่อ 

เขาเหมือนกับคันธนูที่ถูกดึงตึงแน่น พร้อมจะยิงได้ตลอดเวลา

วิธีการนี้ของโห้หลีเฉินนั้นดีทุกอย่าง และก็สามารถปราบฝู้ยวนได้จริงๆ อีกทั้งเพิ่มโอกาสให้พวกเขาในการรับชัยชนะ แต่เสียอยู่ตรงที่ เพื่อไม่ให้ฝู้ยวนเห็นถึงพิรุธ มนุษย์พันธุ์แกร่งเหล่านี้ก็ต้องพยายามอย่างสุดความสามารถในการโจมตีหานจื่อ

หานจื่อในตอนนี้เหมือนกับเกราะในร่างคนที่แข็งแกร่ง เป็นโล่บังธนู และก็ได้รับบาดเจ็บมากที่สุด สาหัสที่สุด

แล้วย้อนกลับไปมองฝู้ยวน ถึงแม้จะรับมืออย่างยากลำบาก แต่ก็ยังสามารถรับมือไหว ได้รับบาดเจ็บค่อนข้างน้อย  สภาพการณ์ของเขาในตอนนี้ อย่างน้อยยังสามารถประคองไปได้อีกสักพัก

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป คนที่ตายก่อนต้องเป็นหานจื่ออย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าเย้นหว่านกับหานจื่อจะไม่เคยติดต่อกันมาก่อน แต่ลึกๆ เธอคือคนที่ป่ายฉีใส่ใจห่วงใย ซึ่งอนาคตอาจเป็นไปได้ที่จะมาเป็นพี่สะใภ้ เป็นธรรมดาที่เย้นหว่านก็ต้องให้ความสนใจความเป็นความตายของเธอ

เย้นหว่านกล่าวกับโห้หลีเฉินด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ "พวกเราจะลงมือกันเมื่อไหร่"

"ยังไม่ถึงเวลา" โห้หลีเฉินตอบกลับอย่างเคร่งขรึม มองดูฝูงคนที่กำลังต่อสู้กัน สายตาเย็นชาอย่างเชือดเฉือน

มองดูหานจื่อโดนไปอีกหนึ่งแผล เย้นหว่านคิ้วก็ยิ่งขมวดแน่น "แต่ว่าหานจื่อเธอ......"

"เสี่ยวหว่าน ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ ตอนนี้เป้าหมายหลักคือการสังหารฝู้ยวน สำหรับหานจื่อนั้น...... เธอน่าจะยังต้านไหว ถ้าหากว่าต้านไม่ถึงตอนท้าย นั่นก็เป็นชะตากรรมของเธอ"

น้ำเสียงของป่ายฉีแผ่วเบาสุดขีด กล่าวออกมาจากริมฝีปากทีละคำๆ

น้ำเสียงของเขาที่ฟังแล้วดูสุขุมใจเย็นสุดขีด ประหนึ่งกำลังเอ่ยถึงบุคคลแปลกหน้าที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับตัวเอง แต่กำปั้นของเขากลับกำแน่น จนเส้นเอ็นที่แขนปูดนูน เผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่แท้จริงของเขา

เย้นหว่านค่อนข้างตะลึงมึนงง มองดูความใจเย็นของป่ายฉีที่มากเกินไป ในใจจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

นี่เขารู้ความรู้สึกของตัวเองไหม

ต้องขอบคุณเทคโนโลยีเสริมความแกร่งของฝู้ยวน ถึงแม้ว่ามนุษย์พันธุ์แกร่งเหล่านี้จะเป็นผลิตภัณฑ์กึ่งสำเร็จรูป แต่ว่าพลังนั้นกลับแข็งแกร่ง ร่างกายกำยำ ไม่กลัวความเจ็บปวด ประหนึ่งกับเครื่องจักรสังหารคนที่บ้าคลั่ง รู้จักแต่บุก โจมตี และก็โจมตี

ถึงแม้ฝู้ยวนเคยเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายตัวเอง แต่ว่าการเสริมนั้นเห็นได้ชัดว่าแตกต่างไปจากพวกเขา

เดิมทีเขาเป็นชายชราที่ผมหงอกขาวโพลน ตอนนี้รูปลักษณ์ภายนอกกลับดูอ่อนเยาว์ลงสิบกว่าปี ดูเป็นชายวัยกลางคนที่แข็งแรงกำยำ ริ้วรอยบนใบหน้าก็จางลงไปไม่น้อย

นอกจากจะมีร่างกายแข็งแกร่งและคล่องแคล่ว เขากลับยังมีความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดที่ชัดเจนอีกด้วย

คุณสมบัติต่างๆ มีการเพิ่มขึ้น แต่เขายังคงเป็นมนุษย์ธรรมดาทั่วไป

จุดนี้สามารถทำให้เขาได้เพลิดเพลินสนุกกับชีวิต ไม่ถึงกับต้องตกต่ำมาเป็นมนุษย์พันธุ์แกร่งเหมือนหุ่นยนต์แบบนี้ ที่มีร่างกายและจิตวิญญาณแยกออกจากกัน แต่ขณะเดียวกันจุดนี้ก็กลายมาเป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของเขาในตอนนี้

มนุษย์พันธุ์แกร่งไม่มีความเจ็บปวด แต่เขามี

เวลาที่เจ็บปวด กล้ามเนื้อจะบีบรัดเป็นเวลานาน ทำให้จิตใจอ่อนล้า ทำให้เขายิ่งลำบากในการรับมือ

ระหว่างที่ต่อสู้ หานจื่อได้กล่าวอย่างเย็นเยือก :

"คนของพวกเราน้อย ต้านต่อไปได้ไม่นาน หมดแรงเมื่อไหร่ก็คือตายเมื่อนั้น เจ้านาย ท่านไปที่ห้องนิรภัยเถอะ"