สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 136

บทที่ 136 ความสุขมากะทันหันเกินไป

กลับถึงคฤหาสน์ เย้นหว่านใช้ลายนิ้วมือของตนเองเปิดล็อกประตูเปิดออก

เธอกลับมาไม่ดึกนัก และถือว่าเร็วอยู่ แต่ในคฤหาสน์กลับเงียบสงบมาก คาดไม่ถึงจะไม่มีใครสักคน

พวกเขาล่ะ?

เร็วขนาดนี้ คงไม่ใช่นอนกันแล้วหรอกมั้ง หรือว่าออกไปข้างนอก หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วเหรอ?

เย้นหว่านนึกถึงนิสัยของโห้หลีเฉิน ไม่สบายใจเท่าไรโดยจิตใต้สำนึก

เวลานี้เขาไม่ได้ทำงาน เป็นไปได้มากว่าจะออกไปแล้ว

เพียงแต่เย้นซินไปที่ไหนแล้ว?

เย้นหว่านลังเล สักพักคิดจะโทรศัพท์ถามเย้นซินหน่อย เธอกลับไปที่ห้องนอนเพื่อวางกระเป๋าลงก่อน

“แกร๊ก”

เย้นหว่านพึ่งเดินเข้าห้องนอน ยังไม่ทันได้เปิดไฟ ตรงหน้าก็มีเงาดำสูงใหญ่กระโจนมา กดเธอให้ติดกำแพงอย่างแข็งกร้าว

เธอตกใจทันใด ชั่วขณะนั้นหนังศีรษะตึงแน่นไปหมด

ในบ้านไม่มีใคร ขโมยมาแล้ว

“ช่วยด้วย……อื้ม”

คำพูดของเย้นหว่านยังไม่ทันตะโกนออกมาหมด ก็โดนริมฝีปากที่ร้อนแรงของชายหนุ่มอุดลมหายใจเอาไว้

จูบของเขามาอย่างรุนแรง ทระนงองอาจเหมือนสัตว์ป่าที่บ้าระห่ำ ตวัดลิ้นและริมปากของเธอเข้าไป เหมือนอยากจะกินลงท้องไป

แม้กระทั่งเย้นหว่านยังรู้สึกถึงความเจ็บที่ปลายลิ้น

“อื้ม!”

คนสารเลวนี้ ไม่เพียงเป็นขโมย ยังเป็นพวกอันธพาล โรคจิต

เย้นหว่านหวาดกลัวที่สุดแล้ว สมองว่างเปล่าไป ใช้แรงมากที่สุด การดิ้นรนที่รุนแรงที่สุด ผลักเขาออก

หมัดน้อยๆ นั้น ปล่อยแรงออกมา แม้กระทั่งยังสามารถทำให้เขารู้สึกเจ็บได้

นี่คือเรื่องที่ไม่เคยมีมาก่อน

ร่างสูงใหญ่ของโห้หลีเฉินแข็งทื่อฉับพลัน ชั่วขณะนั้นยิ่งโมโหเดือดดาลยิ่งขึ้น เธอตกลงปลงใจกับมู่จื่ออี้แล้วเหรอ?

เพราะยอมรับมู่จื่ออี้แล้ว ดังนั้นตอนนี้ถึงปฏิเสธต่อต้านรุนแรงกว่าเมื่อก่อนเป็นร้อยเท่า ไม่ให้เขาแตะต้อง

ในหน้าอกไฟโกรธโหดเหี้ยมลุกไหม้ ยังมีความเจ็บที่มืดมนด้วย

โห้หลีเฉินไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่หัวใจก็เหมือนจะระเบิดแตก ทำให้เขาควบคุมไม่ได้ สติเกือบแตกพังกระจาย

จูบของเขายิ่งหยาบคายและไร้เหตุผล เขากอดร่างกายของเธอเอาไว้แน่น แรงเยอะราวกับจะรวมกันไปในกระดูกเลือดเนื้อของเขา

เหมือนมีเพียงแบบนี้ ถึงสามารถจับเธอไว้ได้

เย้นหว่านเจ็บไปทั้งตัว และยิ่งหวาดกลัว กลัวราวกับต้นอ่อนจะถูกบีบจนตาย

ส่วนการต่อต้านของเธอนั้นไม่ส่งผลกระทบสักนิด แต่กลับเหมือนกระตุ้นความอยากพิชิตของชายหนุ่ม ทำให้เขายิ่งแข็งกร้าวรุกราน

ในความมืด เขายิ่งกดร่างกายของเธอแน่นเพิ่ม ฝ่ามือไถลเข้าไปใต้เสื้อผ้าของเธอ

ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไปตามคางของเธอ ไปถึงคอ กระดูกไหปลาร้า……

“คน คนสารเลว อย่ามาโดนฉัน อย่ามาแตะต้องฉัน”

พอปากได้รับอิสระ เย้นหว่านจึงรีบร้องตะโกนอย่างฮึกเหิม

แต่ทว่ารอบด้านมืดดำไปหน่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเงียบงัน ยังมีบุคคลที่สามอยู่หรือเปล่า

เย้นหว่านหวาดผวาราวกับปลาที่ขาดน้ำ รู้สึกถึงฝ่ามือของชายหนุ่มล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ ตกอยู่บนส่วนอ่อนนุ่มของเธอ

เธอแข็งทื่อทันที สีหน้าซีดขาวราวกระดาษ

เหมือนจะโดยสัญชาตญาณ เธอดึงเสียงพูดข่มขู่ “ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน โห้หลีเฉินจะต้องไม่ปล่อยแกไปแน่!”

การกระทำของชายหนุ่มหยุดชะงักฉับพลัน

ภายใต้ความมืดเขาเงยหน้าเล็กน้อย มองเค้าโครงเลือนรางของเธออย่างแปลกใจ

ทันทีที่รู้สึกได้ว่าชายหนุ่มนิ่งค้าง เย้นหว่านคิดว่าเขากลัวแล้ว ในใจเกิดความหวังขึ้นทันที

เธอรีบพูดไป “ฉันจะบอกแกให้นะ ฉันเป็นคู่หมั้นของโห้หลีเฉิน เป็นผู้หญิงของเขา เขาเป็นผู้ชายที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองหนานแห่งนี้ เขามีเป็นหมื่นแผนการจะจัดการแกให้ตาย”

ไฟโกรธในสายตาของชายหนุ่มหายไปอย่างเงียบๆ ภายใต้ความมืด

คาดไม่ถึงเธอจะพูดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา

โห้หลีเฉินไม่ได้ปล่อยเธอ จ้องเธอภายใต้ความมืด ใช้เสียงที่ต่ำมากกดทับมากถามไป