สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 137

บทที่ 137 แสดงความรักใคร่

วันต่อมา

ตอนเช้าเย้นซินลุกขึ้นมาแล้ว หล่อนเก็บความตื่นเต้นที่อยู่ในใจไว้ไม่อยู่ อยากเห็นกับตาตนเองความสัมพันธ์ระหว่างโห้หลีเฉินและเย้นหว่านพังทลายลง

ต่อมาคือประกาศถอนหมั้น

หล่อนรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่ตั้งแต่เช้า ดูเวลาอีกทีหนึ่ง ปกติเวลานี้เว่ยชีเตรียมส่งอาหารเช้าเข้ามาแล้ว แต่ว่าตอนนี้แม้แต่เงาเว่ยชียังไม่มี อาหารเช้าก็ไม่มีแม้แต่เงา

นี่หมายความว่าเมื่อคืนโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านต้องไม่เบิกบานกันแน่ แม้กระทั่งอารมณ์กินข้าวเช้ายังไม่มี

ดีมาก

ช่างดีเหลือเกิน

เย้นซินเกือบซ่อนรอยยิ้มที่แผนการร้ายบรรลุผลบนใบหน้าไว้ไม่ได้ ตอนนี้ทุกอย่างสำเร็จแล้ว หล่อนใกล้จะได้เป็นคุณนายตระกูลโห้แล้ว

หล่อนมองไปทางบันไดด้วยความรอคอยมากๆ รอคนต้นเรื่องลงมา

“ตึงๆๆ”

เสียงฝีเท้าเดินลงบันได ดังขึ้นมาในยามเช้าที่เงียบสงบ

ชั่วขณะนั้นเย้นซินถลึงตาโตด้วยความตื่นเต้น มองเข้าไปอย่างรอคอยเต็มที่ กลับมองเห็นอย่างตกใจ.......

โห้หลีเฉินกับเย้นหว่านเดินเคียงบ่าเคียงไหล่กันลงมา ส่วนแขนของโห้หลีเฉินพาดบนไหล่ของเย้นหว่าน โอบเธอมาไว้ในอ้อมอกอย่างแนบชิด

เย้นหว่านไม่สบายมากนัก พยายามลองดันมือเขาออกอยู่ไม่ขาด

แต่ดันนิดหน่อย โห้หลีเฉินกลับโอบเธอไว้อีก กอดแน่นยิ่งกว่าเดิม

ทั้งสองคนเดินลงมาอย่างเธอก้าวลงฉันก้าวลงแบบนี้ ดูเหมือนบรรยากาศกลมเกลียวกันมาก แม้กระทั่งสนิทสนมหลายเท่ากว่าสองวันก่อนอีก

เย้นซินเบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เรื่องเมื่อคืนวุ่นวายใหญ่โตแบบนั้น ทั้งที่โห้หลีเฉินโกรธขนาดนั้น แต่ทำไมพอผ่านไปคืนเดียว ไม่ใช่ว่าโกรธเคืองอยากถอนหมั้นกับเย้นหว่าน แต่ว่า......ความสัมพันธ์ยิ่งดีแล้ว?

หล่อนเกือบจะกดความสงสัยในใจไว้ไม่อยู่ หลุดปากพูด “พี่ พี่กับพี่เขยไม่เป็นอะไร?”

เย้นหว่านมึนงงนิดหน่อย เย้นซินถามแบบนี้หมายความว่าอะไร?

และเวลาเดียวกันนี้ สายตาเย็นเฉียบของโห้หลีเฉินกวาดไปทางเย้นซิน อันตรายจนทำให้คนหวาดกลัว

ร่างกายของเย้นซินขนลุกอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่ว่าสักกี่ครั้ง การเผชิญหน้ากับโห้หลีเฉิน หล่อนต่างรู้สึกหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณ

หล่อนกัดฟันแล้ว แสร้งทำลักษณะหน้าตาที่เป็นห่วง

“ขอโทษนะคะพี่ เมื่อคืนเป็นฉันไม่ดีเอง ทำให้พี่เขยเข้าใจผิด พี่เขยโกรธมากเลย ฉันรู้สึกผิดในใจทั้งคืน กลัวว่าพวกพี่จะทะเลาะไม่เข้าใจกันเพราะเหตุนี้ แล้วความสัมพันธ์จะไม่ลงรอย”

เย้นหว่านยิ่งสงสัยอีก “เธอไปหาเรื่องให้พี่เขยเธอโกรธได้อย่างไร?”

ที่เธอยิ่งประหลาดใจคือ ตอนนี้เย้นซินยังอยู่ที่นี่ได้อย่างไม่เป็นไร แถมยังมีชีวิตอย่างสงบ

เย้นซินสำลักค้าง การตอบสนองของเย้นหว่านนี่คืออะไร? อะไรเรียกว่าหล่อนหาเรื่องให้พี่เขยโกรธ......

เมื่อคืนเดิมทีพี่เขยไม่ได้โกรธกับเย้นหว่านเพราะเหตุนี้? นั่นเป็นไปไม่ค่อยได้ นอกใจเรื่องใหญ่ขนาดนั้น

เย้นซินพูดอย่างไม่พอใจ “ไม่ใช่ฉันที่หาเรื่องให้พี่เขยโมโห เป็นพี่กับ......”

“ใครบอกฉันโกรธ?”

เสียงเย็นของโห้หลีเฉินขัดคำพูดของเย้นซินขึ้น การแสดงออกยิ่งเย็นชา “เย้นซิน เธอเป็นห่วงเกินไปหน่อยแล้ว”

เสียงทุ้มต่ำเจือปนความอันตรายที่ทำให้คนขวัญผวา

ชั่วขณะหนึ่งเย้นซินก็เสียวสันหลัง

หล่อนเกือบจะเอ่ยปากโดยสัญชาตญาณ “ขอโทษค่ะ พี่เขย เป็น เป็นฉันคิดมากไปเอง”

เห็นท่าทางเย้นซินตกใจ ในที่สุดเย้นหว่านก็แข็งใจไม่ไหวเท่าไร โดยเฉพาะเป็นน้องสาวของตนเอง

เธอยิ้มแตะๆ ไหล่ของเย้นซิน พูดปลอบใจเบาๆ

“ไม่เป็นไร ถึงแม้พี่เขยเธอจะนิสัยไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ก็ไม่ใช่คนโกรธง่ายขนาดนั้น จะว่าไปถ้าเขาโกรธขึ้นมาจริงๆ เธอคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ดีๆ หรอก

ทำใจให้สบาย อยู่ที่บ้านดีๆ”

ฟังเย้นหว่านแต่ละคำแต่ละประโยคเรียก ‘พี่เขยเธอ’ โห้หลีเฉินที่แต่ไหนแต่ไรไม่ชอบผูกความสัมพันธ์อะไรกับคนอื่น เวลานี้กลับรู้สึกว่าสามคำนี้รื่นหูเป็นพิเศษ

อารมณ์ของโห้หลีเฉินเหมือนยิ่งดีสักหน่อย ฝ่ามือใหญ่โอบเข้ามา ดึงเย้นหว่านมาในอ้อมอกอีกครั้ง

กลิ่นอายของชายหนุ่มกระโจนมา ทำให้หัวใจเย้นหว่านหวั่นไหว

ไม่รู้ว่าทำไมเริ่มตั้งแต่เมื่อคืน โห้หลีเฉินก็ลงไม้ลงมือกับเธอสารพัด ไม่ก็จูงมือเธอ ไม่ก็กอดเธอไว้ อย่างกับเป็นแผ่นกอเอี๊ยะ