บทที่ 140 น้ำสามารถพยุงเรือให้ลอยได้ก็สามารถคว่ำเรือให้จมได้
“เธอสวยมากเลย”
“ไม่เพียงแค่สวย ยังมีฝีมืออีก ‘ฝันรัก’แถลงข่าวครั้งนี้ ต้องเป็นเสื้อผ้าที่ต่อไปดังที่สุด ได้รับความนิยมที่สุดแน่นอน”
“ชอบที่สุดก็เป็นผู้หญิงที่รวมความงามและความสามารถไว้ในคนเดียวแบบนี้ ถ้ามีโอกาส ฉันจะต้องตามจีบเธอแน่”
……
ในเวลาเดียวกันนั้น สื่อมวลชนผู้คนมองเย้นหว่านอย่างตะลึงในความงาม และมีเสียงเล็กๆ ถกเถียงกัน
โดยเฉพาะในสายตาเหล่าผู้ชาย สายตาที่มองเย้นหว่านยิ่งเร่าร้อน หลงใหล
บรรยากาศถูกยกขึ้นไปจุดสูงสุดแล้ว
อยู่หลังเวที รอยยิ้มที่มุมปากของโห้หลีเฉินกลับค่อยๆ จางไป สายตาเย็นเฉียบกวาดไปที่ผู้ชายทุกคนในงาน
ความมันวาวในสายตาพวกเขาทำให้เขาหงุดหงิดมาก แม้กระทั่งเสียใจอยู่นิดหน่อย ที่อยากให้เย้นหว่านแต่งตัวสวยขนาดนี้วิ่งออกมา
แม้กระทั่งเสียใจนิดๆ ที่อยากสร้างเธอเป็นนักออกแบบชื่อดัง ให้คนสามารถมองเธอได้ตามชอบใจ
เวลานี้เขาเพียงแค่อยากเก็บเธอกลับไป ผูกเธอไว้ข้างกายของตนเอง ใส่เธอไว้ในกระเป๋าของตนเอง มีเพียงเขาที่สามารถมองได้
เย้นหว่านไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินมีความคิดพวกนี้ เธออยู่บนรองเท้าส้นสูง เดินไปด้านหน้าเวทีอย่างสง่างาม
พิธีกรรอเธออยู่ตรงนั้น นางแบบใส่‘ฝันรัก’ที่เธอออกแบบรออยู่ที่นี่
เห็นแสงไฟล้วนส่องไปรวมบนเสื้อผ้าที่เธอออกแบบ เห็นนางแบบชื่อดังใส่เสื้อผ้าที่เธอออกแบบ แสดงออกมาได้อย่างงดงามที่สุด ในใจเย้นหว่านปลื้มใจอย่างพูดไม่ออก
เหมือนลูกที่ตนเองเลี้ยงดูมาอย่างยากลำบาก ในที่สุดก็เติบโตขึ้นแล้ว
พิธีกรเป็นมืออาชีพ บรรยากาศในงานอย่างคึกคัก ถึงแม้จะเป็นงานแถลงข่าวที่ไม่ค่อยยาว กลับถูกเขาแต่งแต้มออกมาได้ผลดีที่สุด
ตอนที่บรรยากาศถูกแต่งแต้มไปถึงจุดสูงสุด ทันใดนั้นภายในเสียงปรบมือและทอดถอนใจ ยังปรากฏเสียงที่ต่างออกไปอย่างฉับพลัน
แหลมคม เสียดสี
“นักออกแบบตัวเล็กๆ ที่ไร้ชื่อเสียงคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรที่จะได้รับการสนับสนุนของโห้ถิงกรุ๊ป มีแค่นักออกแบบแถวหน้าไม่ใช่เหรอถึงจะได้รับงานแถลงข่าว? พวกคุณทุกคนไม่เคยคิดบ้างเหรอ หล่อนใช้อะไรเพื่อให้ได้ทุกอย่างนี้มา?”
ถ้าไม่พูด สามารถเดาได้ว่าเย้นหว่านพึ่งโชคดี ผลงานโดนคนเห็นคุณค่าเข้า แต่พอถูกคนจงใจพูดออกมา นั้นก็ไม่เหมือนกันแล้ว ในนั้นรวมถึงเบื้องลึกมากมายที่ไม่อาจจะให้คนเห็นได้……
สื่อมวลชนเป็นพวกชอบซุบซิบ ดังนั้นกล้องทั้งหมดจึงล้วนค่อยๆ หันไปทางผู้หญิงที่พูดมาคนนั้น
พวกเขาถึงมองเห็นชัดเจนว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร และเวลานี้ทุกคนยิ่งตกใจใหญ่
“เป็นโอวน่อหย่า คาดไม่ถึงว่าจะเป็นนักออกแบบใหญ่โอวน่อหย่า”
“ตอนนี้หล่อนออกหน้ามาพูดเองแบบนี้ ต้องเป็นเพราะเรื่องนี้มีการโกงอยู่เบื้องหลังแน่”
“คุณพระ รีบถ่ายไว้เถอะ นี่ต้องเป็นข่าวใหญ่มากของวันนี้แน่”
เหล่าสื่อมวลชนเกือบคลุ้มคลั่งกันหมด พยายามกระหน่ำถ่ายโอวน่อหย่า
ข่าวแถลงข่าวที่ไร้เดียงสานั้นสามารถทำให้คนตื่นตระหนกได้ แต่กลับเทียบกับข่าวฉาวที่ชั่วร้ายไม่ได้ยิ่งขายได้ ยิ่งดึงดูดสายตาผู้คน
ส่วนคนที่ยื่นอยู่บนเวที เย้นหว่านขมวดคิ้วแล้ว ภายในไม่สบายใจชั่วขณะหนึ่ง
โห้หลีเฉินทุ่มเทมากขนาดนี้เพื่อจัดงานแถลงข่าวให้เธอ ถ้าโดนโอวน่อหย่าทำพังไป แย่งซีนไปแล้ว เธอไม่เพียงรู้สึกผิดกับตนเอง ยังรู้สึกผิดต่อโห้หลีเฉินด้วย
นิ้วมือค่อยๆ กุมเป็นหมัด เย้นหว่านมองโอวน่อหย่าด้านล่างเวทีแบบมองจากด้านบนลงมา
น้ำเสียงสงบ “คุณโอวน่อหย่า พูดจาต้องมีหลักฐาน ใครก็รู้ทั้งนั้น หลังจากวันนี้ฉันจะเข้าสู่วงการออกแบบอย่างเป็นทางการ คุณมาที่นี่เวลานี้ พูดจาคาดเดาแบบไม่มีหลักฐานแบบนี้ คิดจะทำอะไร?”
ถึงแม้เย้นหว่านจะไม่ได้พูดชัดเจน แต่ความหมายกลับชัดเจนแล้ว
โอวน่อหย่าอยากทำอะไร?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...