สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 151

บทที่ 151 เป็นเธอ

เธอไม่สามารถโดนพาไปอย่างเงียบๆ แบบนี้ได้เด็ดขาด

ในใจเย้นหว่านร้อนรน ภายใต้ความลนลาน จับของข้างกายขึ้นแล้วโยนไปใส่หัวทอง

หัวทองไม่ได้ระวังสักนิด ถูกลูกแก้วกลมขว้างใส่หน้า

เขาเจ็บ ชั่วขณะนั้นโมโหยกใหญ่ ด่าทอไปหลายประโยค จากนั้นกระโจนเข้ามาด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม บีบแขนของเย้นหว่านไว้

เรี่ยวแรงเขาเยอะมาก เดิมทีเย้นหว่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ไปถูกจับไว้ก่อนจะบังคับให้ลุกขึ้นมา

“นังผู้หญิงคนนี้ อย่ามาอวดดีกับฉัน ไม่งั้นจะเอาแกให้ตายไปตอนนี้!”

หัวทองข่มขู่อย่างชั่วร้าย บนหน้าที่อัปลักษณ์มีแรงอาฆาตที่ไม่หลอกลวงสักนิด

เย้นหว่านรู้ พวกเขาคนเหล่านี้ทำออกมาได้จริงๆ

เธอหวาดกลัวทั้งหัวใจ ไม่กล้าก่อความวุ่นวายอย่างฮึกเหิมอีก พึ่งหยุดไปนิดหน่อย หัวทองรีบนำเธอแบกไว้บนไหล่ทันที

เขาผอมมาก กระดูกที่ไหล่ทิ่มหน้าท้องของเธออย่างรุนแรง

เย้นหว่านกัดฟันข่มกลั้นความเจ็บ ศีรษะมึนเวียนจนซีดขาว แต่ในมือของเธอกลับจับกระดาษไม่กี่ใบที่ฉีกติดมือไว้แน่นตอนที่โยนของไปเมื่อสักครู่ บีบจนเป็นก้อนในมือ

สามสี่คนรีบออกไป ไม่ได้สังเกตการณ์กระทำเล็กๆ นี้ บวกกับคนหวาดกลัวล้วนจะจับของไว้ พวกเขาจึงไม่ได้สนใจ

ปล่อยให้หัวทองแบกเย้นหว่านไว้ สองสามคนหลังจากเก็บของที่เกี่ยวข้องกับสถานะพวกเขาอย่างรวดเร็ว รีบออกไปกัน

ที่นี่เป็นสถานที่เปลี่ยว คนผ่านมาสองคนยังไม่มี คนพวกนี้วิ่งไปทางด้านหลัง

เย้นหว่านถูกแบกอยู่บนไหล่ มองทางด้วยความยากลำบาก ตอนที่พวกเขาเลี้ยวโค้ง ค่อยๆ โยนกระดาษแผ่นหนึ่งลงบนพื้น

ด้านบนยังเปื้อนรอยเลือดที่มุมปากเธอ

คนพวกนี้เลี้ยวไปเลี้ยวมาในซอย ไม่นานก็ออกไปจากเขตถนนนี้ จากนั้นขึ้นรถตู้เก่าๆ คันหนึ่ง

“ปัง”

เสียงดังทีหนึ่ง เย้นหว่านถูกคนโยนไปในรถตู้อย่างหยาบคาย

พอได้รับอิสระ เย้นหว่านรีบยันตัวลุกขึ้นนั่ง ขดตัวอยู่ในมุมหนึ่งของรถตู้อย่างลุกลี้ลุกลน มองคนพวกนี้อย่างหวาดระแวง

หัวทองหัวเราะอย่างชั่วร้าย ทำตัวตามสบายอยู่บนรถตู้พูดจามา

“แม่หนู อย่ารีบร้อน ฉันรอถึงพื้นก่อนถึงจะทำอะไรเธอ ตอนนี้เธออยู่นิ่งๆ ไม่งั้น……”

“ฉัน ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้น”

เย้นหว่านรีบเอ่ยปาก สามารถยืดเวลาสักนิดก็คือความหวังเพิ่มมาอีกระดับ

“อย่าคิดเล่นตุกติกอะไร ไม่อย่างนั้นจะให้เธอตายแบบดูแย่มาก”

หัวทองข่มขู่มาอีกประโยคอย่างโหดร้าย เห็นเย้นหว่านตกใจจนรู้จักแต่พูดอะไร จึงไม่ทำอะไรออกไป แล้วหันหน้าไปพูดกับคนขับรถ

“ไปซอยทางด้านซ้าย พวกเราไปบนเขา”

บนเขา กลัวจะเป็นรังอีกที่ของพวกเขา

เย้นหว่านนึกถึงก็รู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว เธอขดตัวอยู่ที่มุมรถ จิตใจสับสนมองไปทางสิ่งก่อสร้างข้างนอกด้านหลังไม่ขาด นับวันยิ่งห่างไกลผู้คน

เย้นซินจะสามารถหาคนมาช่วยเธอทันเวลามั้ย?

สามารถหาร่องรอยที่เธอทิ้งไว้ รีบมา……ก่อนเธอจะเจอเหตุร้ายไหม?

เย้นหว่านกำกระดาษที่เหลือในมือไว้แน่น ใจก็เหมือนคนที่จมน้ำในมหาสมุทร ดิ้นรนในความยากลำบาก อ้อนวอนให้สามารถมีคนมาช่วยเธอได้

อยู่สถานที่แบบนี้ เย้นหว่านรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วเป็นพิเศษ และรู้สึกว่าทุกนาทีทุกวินาทีช้าจนทำให้คนทุกข์ทน เธอไม่รู้ว่านั่งรถมานานเท่าไร ทันใดนั้นรถก็จอดลงมา

ผู้ชายคนที่ขับรถหันหน้ามา พูดอย่างประหม่า “ลูกพี่ ถนนออกนอกเมืองมีตำรวจเต็มเลย เหมือนกำลังตรวจแอลกอฮอล์ พวกเราจะเข้าไปไหม?”

“แกก็ไม่ได้กินเหล้า จะกลัวอะไร”

หัวทองด่าด้วยความรังเกียจ มองไปด้านหน้าทีหนึ่ง พอมองไปทางนี้ ไฟโกรธเขายิ่งมากขึ้น

“แกนี่มันโง่รึไง ตำรวจมากขนาดนี้ ขบวนมากขนาดนั้น จะมาตรวจแอลกอฮอล์ได้ยังไง? นี่มันปิดถนนแล้ว ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ หรือว่าพวกเขากำลังจับใคร”

ได้ยินคำพูดนี้ เย้นหว่านดวงตาเป็นประกายแล้ว

เหมือนเป็นจิตใต้สำนึก เธอรู้สึกว่าปิดถนนด้านหน้า การกระทำมากขนาดนั้น ต้องเป็นฝีมือโห้หลีเฉินแน่