สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 152

บทที่ 152 ผู้หญิงของโห้หลีเฉิน

ตอนที่เย้นหว่านฟื้นขึ้นมา รู้สึกถึงความเจ็บแหลมคมที่สมอง สติเลอะเลือนอย่างรุนแรง

“อื้ม”

เธอส่งเสียงเจ็บ กลับตกใจที่พบว่าปากของเธอถูกเทปกาวปิดเอาไว้ ส่งเสียงเต็มๆ ออกไปไม่ได้

“อื้อๆๆ อื้อ!”

เย้นหว่านอยากใช้มือรีบไปดึงเทปกาวออก จากนั้นยิ่งพบเข้าอย่างตระหนก……มือของเธอโดนคนใช้เชือกมัดไว้ด้านหลัง ตอนนี้ความสามารถในการเคลื่อนไหวของเธอโดนจำกัดไว้หมดแล้ว

พวกเขาทำอะไรกับเธอกันแน่?

เย้นหว่านมองไปรอบด้านด้วยความลนลาน มองเห็นที่นี่เป็นโรงงานที่ไม่มีการก่อสร้างที่แล้วเสร็จ รอบด้านรกรุงรัง วัสดุทิ้งร้าง และมองออกไปเห็นสถานที่ผ่านกระจกที่เปิดไม่ได้นั้น ด้านนอกเป็นป่าหญ้าหนาอันแสนเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา

สถานที่นี้ห่างไกลผู้คนมากๆ

“อื้อ……อื้อๆๆ”

ใครจะมาช่วยเธอกัน

เย้นหว่านทนความเจ็บที่ศีรษะ ดิ้นรนลุกขึ้นนั่ง พยายามย้ายร่างกายของตนเอง

เวลานี้ ด้านนอกกลับมีเสียงเท้าเร่งรีบดังขึ้น

หัวทองและอีกสองสามคนเดินเข้ามา มองเห็นเย้นหว่าน ชั่วขณะหนึ่งทำหน้าตาดุร้าย

“แม่คุณ ฟื้นแล้วเหรอ? ฟื้นมาได้เวลามาก ดูแล้วเธอคงอยากจะเล่นอย่างถึงอกถึงใจกับพวกฉันมากสินะ”

“อื้อ! อื้อๆ”

เย้นหว่านประหม่าจนร่างกายตึงแน่นทันที หวาดกลัวจนหนังศีรษะชา

เธอไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้ในที่สุดคนพวกนี้กำลังจะลงมือกับเธอแล้ว

เธอหวาดกลัวจนย้ายร่างกายถอยไปด้านหลัง เบ้าตาแดงก่ำถลึงตาใส่

“ลูกพี่ แม่คนนี้หน้าตาสวยขนาดนี้ รสชาติต้องไม่เลวมากแน่ๆ ฉันยังไม่เคยลองของดีขนาดนี้มาก่อน ครั้งนี้ให้ฉันก่อนได้มั้ย?”

ผู้ชายคนหนึ่งที่ย้อมผมสีเขียวถูมืออยู่ ตื่นเต้นอยากจะทำอะไรกับเย้นหว่านก่อน

ความคิดชั่วร้ายบนหน้าเขา เดิมทีไม่ปิดซ่อนสักนิดเดียว

อัปลักษณ์จนทำให้เย้นหว่านอยากอาเจียน

เธอพูดไม่มีเสียงออกมา ภายในใจหวาดกลัวสุดๆ ภาวนาอย่าให้พวกเขาเข้ามา ภาวนาชื่อของโห้หลีเฉิน อ้อนวอนขอให้เขามาหาเธอเจอ สามารถมาช่วยเธอไว้ได้

เขาเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้

ถ้าถูกผู้ชายพวกนี้ขืนใจเข้าให้ ชีวิตนี้เธอ……

“อื้อๆ อื้อๆๆ”

เย้นหว่านพยายามพูดให้มีเสียงออกมาจากปากสุดชีวิต ถอยไปข้างหลังไม่หยุด มือจับคลำไปทั่วเท่าที่จะทำได้ จับก้อนหินเจอหมายจะเอาไว้ในมือเตรียมป้องกันตัวเอง

“ผู้หญิงสวยขนาดนี้ ข้าไม่เคยลิ้นรสเลย ไสหัวไปออกไปกันได้แล้ว รอฉันจัดการก่อน”

หัวทองด่าไป ชั่วขณะนั้นเดินมาทางเย้นหว่านอย่างอดใจไม่ไหว

ผู้ชายคนอื่นผิวปากกันอย่างอิจฉาตาร้อน ผิวไปด้วย เริ่มถอนเสื้อผ้าของตนเองไปด้วย

ฉากยุ่งเหยิงตรงหน้าทำให้เย้นหว่านเกือบหมดหวัง

มองเห็นหัวทองเดินเข้ามาตรงหน้าของเธอแล้ว เธอเหมือนมีอารมณ์อยากตายขึ้นมา

หัวทองทำหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ นอนคว่ำลงมากดเย้นหว่าน “ไม่เสียแรงที่เป็นสาวงาม แม้แต่ถลึงตายังดูดีขนาดนั้น เสียงร้องของเธอต้องยิ่งเพราะมากแน่ๆ ถ้าเธอร้องกระเพื่อมขึ้นหน่อย เดี๋ยวฉันจะอ่อนโยนให้หน่อย เป็นยังไงบ้าง?”

หัวทองพูดด้วยการรอคอยเต็มเปี่ยม แวบหนึ่งดึงเทปกาวบนหน้าของเย้นหว่านออก

ผิวหน้าของเย้นหว่านถูกดึงจนเจ็บ เธอไม่ทันได้สนใจแล้ว รีบตะโกนเสียงดังทันที “ออกไป! อย่าแตะต้องฉัน ช่วยด้วย ช่วยด้วย……”

“ฮ่าๆๆ ตัดใจเถอะ ที่นี่เป็นที่ร้าง สองสามเดือนก็ไม่มีสักคนผ่านมา เธออย่าวาดหวังจะมีคนมาช่วยเธอเลย”

เขาบีบคางของเย้นหว่านเอาไว้ “อย่าดื้อ เรียกพี่ชายให้ฟังหน่อยสิ ฉันรับรองจะให้เธอสบายหน่อย”

พูดๆ อยู่ แรงที่เขาบีบคางของเย้นหว่านนับวันยิ่งมากขึ้น เหมือนขอเพียงเธอไม่เชื่อฟัง เขาจะถอดคางเธอออกมา

ด้านข้าง ผู้ชายสองสามคนหัวเราะอย่างน่าเกลียด