สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 153

บทที่ 153 ไม่เป็นไรแล้ว

“ตอนนี้ถ้าแกปล่อยฉันไป หรือว่ามัดฉันไว้ที่นี่ ล่อให้โห้หลีเฉินเข้ามา พวกแกยังมีเวลาทัน สามารถหนีออกไปได้”

เย้นหว่านให้คำแนะนำพวกเขา

ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว ที่สำคัญที่สุดคือรักษาชีวิต

“พวกแกไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตมาเดิมพันเพราะฉันมั้ง?”

คำพูดของเย้นหว่านทำให้สองสามคนนี้หวั่นไหวอยู่บ้างแล้ว

หัวเขียดึงๆหัวทองแล้วพูดอย่างใจอยู่บ้าง “ลูกพี่ ตอนนี้พวกเราหนีกันเถอะ ไปจากเมืองหนานให้ไกลๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ตาย โห้หลีเฉินน่าจะไม่ตามไกลเกินไป”

“จริงด้วย ลูกพี่ ถ้าไม่งั้นพวกเราไปกันเถอะ”

หัวทองสีหน้าสุดจะทน จ้องเย้นหว่านด้วยสายตาโหดเหี้ยม เหมือนกำลังสองจิตสองใจ

ชั่วขณะหนึ่งบรรยากาศตื่นเต้นพอสมควร ความสนใจของทุกคนตกอยู่บนตัวของหัวทอง

หลังจากนั้นพักหนึ่ง ในที่สุดหัวทองก็ตัดสินใจเรียบร้อย

“ได้”

คำเดียวนั้น เสมือนเปิดประตูใหญ่แห่งความหวังภายใต้ความมืดมิดให้เย้นหว่าน

เธอโล่งอกไปทีหนึ่ง แต่ไม่ทันได้ดีใจ กลับได้ยินหัวทองพูดคำพูดวิกลจริตออกมาด้วยความตื่นตระหนก

“ก่อนไปแก้ผ้าหล่อนให้หมดก่อน ที่นี่ทำให้ดังคึกโครมมากเท่าไร ยิ่งสามารถรั้งฝีเท้าของโห้หลีเฉินได้เท่านั้น”

โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะทำให้ตระกูลโห้ขายขี้หน้า

คู่หมั้นที่น่าอายแบบนี้ โห้หลีเฉินอาจจะไม่อยากเอาแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดว่าจะตามหาพวกเขาเพื่อคิดบัญชี?

แผนการของหัวทองวางหมากเรียบร้อย รีบขึ้นมาก่อนทันที จับเสื้อผ้าของเย้นหว่านดึงออก แล้วฉีก

“อย่าแตะต้องฉัน สารเลว ไสหัวไป!”

ตอนนี้เป็นฤดูร้อน เดิมทีที่เย้นหว่านใส่ก็ไม่มาก ไม่นานเธอได้ยินเสียงเสื้อโดนฉีกขาด

ผิวพรรณส่วนใหญ่ของเธอเปิดเผยออกมาแล้ว

สายตาของผู้ชายพวกนี้เปลี่ยนกันไปทีละคน มีคนเลียริมฝีปากพูดขึ้น

“ลูกพี่ ไม่งั้นจัดการหล่อนแล้วค่อยไปเถอะ? ใช้เวลาไม่กี่นาที ฉันไวมาก”

ชั่วขณะนั้นเย้นหว่านเย็นเฉียบไปทั้งตัว พยายามดิ้นรนอย่างฮึกเหิม แต่ว่ายังหลบเลี่ยงหัวทองดึงเสื้อผ้าของเธอฉีกขาดเป็นวงใหญ่ไม่ได้

เธอลนลานด่าทอ “ถ้าแกกล้าทำอะไรฉันจริงๆ โห้หลีเฉินจะต้องตามฆ่าพวกแกจนสุดขอบฟ้าแน่”

ผู้ชายคนนั้นกลัวนิดหน่อยแล้ว แต่ว่าสายตาที่มองเย้นหว่านยังคงเร่าร้อน ราวกับไฟเขียวแผ่กระจาย เหมือนจะกระโจนเข้ามาทางเธออย่างควบคุมไม่อยู่ทุกเวลา

เย้นหว่านหวาดกลัวที่สุด พยายามหลบการฉีกดึงของหัวทอง แต่กลับตามด้วยเสียง “แคว่ก” ในที่สุดเสื้อผ้าของเธอก็ขาดเป็นสองส่วน

มีเพียงเสื้อชั้นในที่แขวนบนตัวเธอ

และสายตาของหัวทองก็เปลี่ยนตามไปด้วย สายตาอัปลักษณ์ที่สุด ลมหายใจของเขาหนักหน่วง มือยื่นมาทางชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดบนตัวเย้นหว่านโดยตรง

ดึงเสื้อชั้นในทิ้ง เธอก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว

ถึงแม้ตอนนี้จะเปิดเสรี แต่เย้นหว่านยังไม่ได้เปิดเสรีถึงขั้นแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายพวกนี้ดูเหมือนท่าทางใกล้จะควบคุมไม่ไหวแล้ว

ไม่แน่ว่าต่อไปยังจะเกิดเรื่องที่ไม่สามารถควบคุมได้หรือเปล่า

เย้นหว่านดิ้นรนขยับตัวไปด้านหลัง ตะคอกเสียงโมโห “พอแล้ว!”

“เนื้อก็มาถึงปากแล้ว ฉันไม่ดูสักหน่อย จะพอได้ยังไง?”

หัวทองด่าขึ้นมา จากนั้นจับแขนของเย้นหว่านเอาไว้ มืออีกข้างยื่นมาทางเย้นหว่าน โหมเข้ามาอย่างพายุจะต้านทานไหว

ผู้ชายไม่กี่คนด้านข้างนี้หายใจแรง สายตาดุจดั่งหมาป่า เกือบไม่มีสติอะไรกันแล้ว แวบหนึ่งล้วนอยากกระโจนไปบนตัวเย้นหว่านกันหมด

เย้นหว่านหัวใจหนาวสั่น รู้สึกถึงความสิ้นหวัง ที่หนังศีรษะชา

เธอพยายามดิ้นรนนานขนาดนี้ จะหลบไม่พ้นจริงเหรอ?

เธอกัดฟันแน่น ไม่กล้ามองสายตาอัปยศอดสูของผู้ชายพวกนี้ หลับตาลงด้วยความหมดหวัง

มือของหัวทองยื่นมาถึงตรงหน้าของเธอแล้ว นิ้วมือแตะโดนส่วนที่อ่อนนุ่ม……

“ถ้ามือสกปรกของแกกล้าโดนอีกก็ลองดู”

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่ม ราวกับแท่งน้ำแข็ง