สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 155

บทที่ 155 อ่อนโยนหรือว่าภาพลวงตา

เย้นซินเหมือนจะหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณ ตอนนั้นหล่อนอยู่ด้านนอกโรงงานเก่า มองเห็นแวบๆ ว่าโห้หลีเฉินถีบผู้ชายคนนั้นกระเด็นไปอย่างไร จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็ปีนไม่ขึ้นแล้ว

ว่ากันว่าผู้ชายคนนั้นกระดูกหักไปหลายท่อน……

โห้หลีเฉินไม่เพียงพลังแข็งแกร่ง พลังทำลายล้างก็แข็งแกร่งจนทำให้คนอกสั่นขวัญแขวน

เวลานี้เย้นซินย่อมไม่กล้าท้าทายความอดทนของเขา ได้แต่พยักหน้า ค่อยๆ ปิดประตูลงจากไป

โห้หลีเฉินมองท่าทางที่เย้นหว่านนอนหลับสงบ นั่งอยู่ข้างเตียงไปตรงๆ ขนาดนั้น ปล่อยให้เธอจับมือไว้ เฝ้าเธออยู่

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

เธอลืมตาที่เห็นอย่างแรกคือเพดานที่คุ้นเคย ระลึกได้ที่นี่เป็นห้องของโห้หลีเฉิน ชั่วขณะนั้นในใจเธอก็สงบลง

จากนั้นเธอหันหน้ามองเห็นหน้าหล่อเหลาของโห้หลีเฉิน

เขานั่งอยู่ข้างเตียง สายตาจ้องมองเขาอย่างล้ำลึก ลักษณะท่าทางเหมือนอ่อนโยน

ชั่วพริบตาเดียวจิตใจเย้นหว่านก็เหม่อลอย

เธอเคยมองเห็นสายตาที่อ่อนโยนประเภทนี้ในตาของโห้หลีเฉินมาก่อน หรือว่าเธอถูกกระแทกจนสมองบอบช้ำ จนเกิดภาพหลอน?

เห็นเย้นหว่านเหม่อลอย โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยังมีตรงไหนไม่สบายอีกไหม?”

เสียงต่ำๆ ดึงสติของเย้นหว่านกลับมาแล้ว

ตรงหน้าท่านนี้ ความจริงเป็นโห้หลีเฉิน

เธอมองเขาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นชินนั้นเป็นที่น่าเดือดดาล ท่าทางดูเหมือนไม่เหมือนลักษณะปกติ เพียงแต่จ้องมองเธออย่างไม่หลีกเลี่ยงสักนิด

เมื่อสักครู่เธอคงมองผิดไปมั้ง

เย้นหว่านไม่ได้คิดมากอีก อยากส่ายหน้านิดหน่อย กลับพบว่าปวดศีรษะ ได้แต่เอ่ยปาก “คอแห้งนิดหน่อย”

“ฉันจะเทน้ำให้เธอ”

โห้หลีเฉินรีบอยากลุกขึ้นมา มือที่จับกับเย้นหว่านกลับถูกดึงไว้

ขณะเดียวกันสายตาของทั้งสองก็มองไปยังมือที่จับกันแน่นนั้น

เห็นเพียงมือน้อยของเย้นหว่านเหมือนเครือเถาวัลย์ จับมือของคนอื่นไว้ไม่ปล่อย

หรือว่าเธอจับเขาไว้แบบนี้มาตลอด? จับจนมือของเขาแดงไปหมด……

ชั่วขณะนั้นเย้นหว่านหน้าแดง ปล่อยมือออกอย่างรีบร้อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปาก ไม่ใส่ใจรอยแดงบนมือสักนิด ลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปเทน้ำ

ไม่นานก็นำน้ำอุ่นแก้วหนึ่งถือเข้ามา

เย้นหว่านพยายามลุกขึ้นนั่ง เธอรับน้ำเข้ามา “ขอบคุณค่ะ”

เธอยังมีความแปลกใจที่ได้รับความเอ็นดูอยู่บ้าง รบกวนคุณโห้เทน้ำมาให้เธอด้วยตนเอง นี่กลัวว่าคนทั่วไปจะไม่ได้ดื่มด่ำ

โห้หลีเฉินจ้องมองเธอ สายตาล้ำลึก

เขาลังเลไปสักพัก เหมือนพ่นคำพูดออกมาจากริมฝีปากอย่างยากลำบาก

“ต่อไปจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว”

เขาจะไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บอีก

นี่เป็นเหมือนคำพูดแบบกล่าวคำสาบาน ทำให้เย้นหว่านตะลึงทันที

มองดวงตาของโห้หลีเฉิน เหมือนระลอกคลื่นที่ลึกไม่เห็นก้นบึ้ง อยากม้วนเธอเข้าไป

หัวใจของเย้นหว่านเต้นเร็วทันใด ราวกับมีอะไรมาปกป้องรอยร้าวเล็กๆ ที่แตกออกไป

เรื่องนั้นสำหรับเธอถือว่าเป็นฝันร้าย แต่เวลานี้มีเขาอยู่ เธอกลับรู้สึกถึงความสงบ ได้รับการชดเชย

ราวกับขอเพียงมีเขาอยู่ข้างกาย เรื่องแบบนี้ไม่คุ้มค่าให้หวาดกลัว เขาจะต้องปกป้องได้ดีแน่

หลังจากดื่มน้ำเสร็จ เย้นหว่านนอนลงไปบนเตียงอีกครั้ง

เธอได้รับความตกใจเกินไป และได้รับบาดเจ็บไม่เบา ร่างกายแย่มาก มีอาการวิงเวียนอยากนอน