สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 157

บทที่ 157 คนอื่นไม่ได้ทั้งนั้น

กลับถึงห้อง เย้นหว่านนอนไม่หลับแล้ว นั่งอยู่บนเตียง อารมณ์สับสนยุ่งเหยิง

เธอไม่เข้าใจเลย ทำไมโห้หลีเฉินต้องอยากแต่งงานกับเธอแน่วแน่ขนาดนั้น แม้กระทั่งไม่สนใจความปลอดภัยของตนเองเพื่อไปช่วยชีวิตเธอ

ช่วงเวลานี้โห้หลีเฉินดีต่อเธอ เธอล้วนเห็นมากับตา แล้วจำใส่ใจ

แม้กระทั่งโห้หลีเฉินกับมู่หรุงซิ่นเป็นคู่รักกันเรื่องนี้ โห้หลีเฉินอยากแต่งงานกับเธอเพียงแค่เพื่อมีลูกให้มู่หรุงซิ่นในเรื่องนี้ ตอนนี้เธอเริ่มสงสัยอยู่บ้าง……

ได้ยินคนพูดเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ว่าที่ตนเองเห็นมากับตา ได้สัมผัสมากับตัว ถึงจริงยิ่งกว่า

เธอมักคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างโห้หลีเฉินกับมู่หรุงซิ่นไม่เหมือนที่มู่หรุงซิ่นบอกแบบนั้น แต่สรุปแล้วความสัมพันธ์เป็นอย่างไร เธอกลับไม่กระจ่าง

“แกร๊ก”

ตอนที่เย้นหว่านกำลังคิดไปทั่ว ประตูห้องโดนคนเปิดออกจากด้านนอก

ร่างสูงใหญ่ของโห้หลีเฉินปรากฏตัวที่หน้าประตู “ทำไมตื่นแล้วล่ะ? ฝันร้ายเหรอ?”

เย้นหว่านอึ้ง เธอฝันร้ายจริงๆ

เธอนึกขึ้นว่าตอนที่เธอตื่นขึ้นมา โห้หลีเฉินนั่งอยู่ด้านข้างของเธอ ยังกุมมือเธอเอาไว้ หรือว่าเพื่อปลอบโยนที่เธอฝันร้าย?

อารมณ์เธอผสมปนเป ชั่วพริบตาเดียวสับสนขึ้นอีกครั้ง

ก่อนจะส่ายหน้า เย้นหว่านพูดเบาๆ “ไม่มี คงเพราะนอนพอแล้ว”

โห้หลีเฉินเดินมาที่ข้างเตียง นั่งลงมาที่ขอบเตียงอย่างเป็นธรรมชาติมาก

เขาพินิจพิเคราะห์เธอไปตรงๆ หัวคิ้วยังคงขมวดไว้ “มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?” เธอดูเหมือนไม่ค่อยดีเท่าไร

“ไม่มี”

เย้นหว่านส่ายหน้าอีกครั้ง ว้าวุ่นใจมาก อยากถามเขาสักหน่อย กลับไม่รู้ว่าควรถามอย่างไร

และยิ่งไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับผลลัพธ์ที่ถามออกมาอย่างไร

โห้หลีเฉินสายตาล้ำลึก สัมผัสถึงอารมณ์ตกต่ำของเย้นหว่านได้อย่างว่องไว เหมือนท่าทางอารมณ์หนักหน่วงมาก

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากบอก

เขาไม่ได้ตามถามอีก “ฉินฉู่มาแล้ว ให้เขาตรวจร่างกายให้เธอสักหน่อย”

“ได้”

เย้นหว่านพยักหน้าตอบรับแล้ว

โห้หลีเฉินไม่ได้ขยับ เพียงมองเธอไว้ สายตายิ่งลึกขึ้น

เย้นหว่านสงสัย “เป็นอะไรไปแล้ว?”

ริมฝีปากบางของโห้หลีเฉินเม้มลง แววตาเหมือนมีความเศร้า ยิ่งเป็นความจำใจ

เขายกมือ วางไว้บนไหล่ของเย้นหว่าน ดึงกระชับคอเสื้อที่เปิดออกของเธอด้วยการกระทำที่เบาบาง จัดการให้เรียบร้อย

ชั่วขณะนั้นเย้นหว่านหน้าแดง เธอนอนอยู่บนเตียงไม่ทันสังเกต คาดไม่ถึงว่าเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย แม้กระทั่งเผยออกมาไม่น้อย

ยังโดนโห้หลีเฉินเห็นเข้าให้ด้วย

เขายังทนมองไม่ได้ลงมือจัดการให้เธออีก……

ในใจเย้นหว่านอับอายแทบแย่ไปหมดแล้ว

โห้หลีเฉินทำหน้าตาสงบ น้ำเสียงต่ำอยู่บ้าง “อยู่ต่อหน้าฉันจะเป็นยังไงก็ไม่เป็นไร แต่ว่าต่อหน้าคนอื่น ไม่ได้”

ดังนั้นเขาถึงมาก่อนที่ฉินฉู่จะเข้ามา เตือนสติเธอ จัดการเธอให้เรียบร้อย

เย้นหว่านหัวใจสั่นอย่างรุนแรง แก้มยิ่งแดงแล้ว

โห้หลีเฉิน เหตุผลนี้ช่าง……อะไรเรียกว่าต่อหน้าเขาแบบไหนก็ได้?

อยู่ต่อหน้าเขา เธอยิ่งอับอายเข้าใจไหม?

เย้นหว่านไม่กล้ามองเขาอีก หันหน้ามาทางอื่น

โห้หลีเฉินถึงบอกทางหน้าประตูไปทีหนึ่ง “เข้ามา”

ตามมาด้วยเสียงเปิดประตู “แกร๊ก” ฉินฉู่ถือกระเป๋าอุปกรณ์ทางการแพทย์เฉพาะทางเดินเข้ามา

บนใบหน้าสะอาดโดดเด่นของเขามีรอยยิ้มอยู่ ยิ้มกริ่มพุ่งมาทักทายกับเย้นหว่าน