สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 160

บทที่ 160 ใส่ใจดูแล

จูเหลียนอีงกลับยิ้มเต็มใบหน้า ไม่ใส่ใจสักนิด

“หลีเฉินยังไม่ถือสาอะไร เธอจะกังวลอะไร? ขอเพียงพวกเขาแต่งงานกันดีๆ ต่อไปมีความสุขก็พอ”

เฝิงเสวียนหลันไม่มีเสียงไปชั่วขณะหนึ่ง

เห็นคุณนายใหญ่ตระกูลโห้มีท่าทีปกป้องโห้หลีเฉินกับเย้นหว่าน ขอเพียงไม่ใช่ความผิดใหญ่หลวง

เรื่องแต่งงานนี้ ไม่อาจจะถอนได้

หล่อนไม่สามารถนั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนต่อไปได้แล้ว

คนอยู่ในเหตุการณ์ที่ไม่พอใจอีกคนยังมีเย้นซิน เห็นโห้หลีเฉินโปรดปรานเย้นหว่านขนาดนั้น หล่อนริษยาจนเกือบจะคลุ้มคลั่งแล้ว

หล่อนลำบากทำอะไรมากมายขนาดนั้น แต่ว่าในสายตาโห้หลีเฉินกลับไม่เคยมีหล่อนเลย

หากเป็นแบบนี้ต่อไป หล่อนคงได้แต่มองโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านแต่งงานกันไปหน้าตาเฉย ตำแหน่งคุณผู้หญิงตระกูลโห้ คงไม่มีโอกาสของหล่อนอีกแล้ว

หล่อนไม่พอใจ

ทุกคนเดินไปห้องอาหารโดยต่างคนต่างคิด

ในคฤหาสน์ของโห้หลีเฉินนี้ไม่มีห้องครัว และไม่มีคนอื่นๆ แต่ที่คฤหาสน์ด้านข้าง กลับเป็นห้องครัวน้อยโดยเฉพาะของเขา

ด้านในมีพ่อครัวใหญ่ผู้มีชื่อเสียงหลายคนพร้อมรับใช้ทุกเวลา กำลังทำกับข้าวให้โห้หลีเฉิน ตอนที่ต้องการจะทำส่งเข้ามาให้เรียบร้อย

วันนี้ก็เช่นกัน

เพราะคนมาก โห้หลีเฉินไม่ชอบคีบอาหารจานเดียวกับใครแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นจึงทำอาหารตะวันตก

ส่วนที่เป็นของจูเหลียนอีงนั้น เนื้อวัวเป็นแบบอ่อนนุ่ม ทว่าทำอย่างประณีต

หลังจากที่ทุกคนค่อยๆ เริ่มทานกัน สถานการณ์ยังถือว่ากลมเกลียว

ใบหน้าเล็กเย้นหว่านนั้นยังคงแดงระเรื่อ มองผู้คนอย่างเขินอาย พยายามกดความรู้สึกถึงการมีตัวตนของเธอให้เล็กลง

แต่ทว่าโห้หลีเฉินกลับทำเรื่องที่ยิ่งดึงดูดสายตาผู้คน

เห็นเพียงเขายกสเต๊กตรงหน้าของเธอออกไป จากนั้นนำสเต๊กที่เขาหั่นเรียบร้อยแล้ววางตรงหน้าเธอแทน

เขาทำอย่างเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง ราวกับเคยทำแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน

และพอมองจากในสายตาของจูเหลียนอีงและเฝิงเสวียนหลัน หลายสิบปียังไม่เคยเห็นเรื่องหายากสักครั้งเดียว

หลังจากที่จูเหลียนอีงตื่นตระหนก ก็พยักหน้าติดๆ กันอย่างพอใจ “ไม่เลว หลีเฉินของย่าดูแลคนอื่นเป็นจริงๆ แล้ว มีลักษณะของสามีที่ดี”

เย้นหว่านยังไม่หายแก้มร้อน ชั่วพริบตาเดียวยิ่งแดงเพิ่มขึ้น

สามีคำนี้ ความจริงพูดไปก็ห่างไกลมาก

เธอก้มหน้าสายตาประกายแวววาว รู้สึกส้อมในมือเหมือนถูกไฟลวก

ดังนั้นเธอจึงวางส้อมลงไป เปลี่ยนไปทานซุปแทน

เสียงไม่สูงไม่ต่ำของโห้หลีเฉินดังขึ้นมาข้างหูเธอ “ทำไม ไม่ชอบกินสเต๊กเหรอ?”

เย้นหว่านสำลัก นี่เขามองไม่ออกหรือไงว่าเธอกำลังเขินอายอยู่?

ต้องพูดออกเยอะแยะด้วย เช่นนั้นเธอควรตอบอย่างไร

พัวพันต่อไป เย้นหว่านพูดเสียงต่ำ

“คอแห้งนิดหน่อย อยากทานน้ำก่อน”

“ซุปยังร้อน รอให้เย็นหน่อย”

ขณะพูดโห้หลีเฉินหยิบถ้วยซุปของเย้นหว่านขึ้นมาเป็นธรรมชาติมาก จากนั้นหยิบช้อนขึ้นคน แถมยังใช้ปากเป่าๆ

ดูเป็นธรรมชาติเหลือเกิน เป็นวิธีทำซุปให้เย็นแบบติดดินมาก

เย้นหว่านกลับมองอย่างตกตะลึงพรึงเพริด ทั้งตัวเหมือนถูกทิ้งเข้าในที่นึ่ง ไม่เพียงหน้าเท่านั้น ทั่วทั้งตัวยังสุกไปหมด

คนที่อยู่บนโต๊ะอาหารล้วนมองโห้หลีเฉินด้วยสีหน้าต่างไปสารพัด เป็นใครก็นึกไม่ถึง โห้หลีเฉินที่สูงส่ง ปกติชอบความเป็นส่วนตัว คาดไม่ถึงว่าจะดูแลเย้นหว่านขนาดนี้

อ่อนโยนเอาใจใส่ ไม่ต่างอะไรกับผู้ชายทั่วไป