สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 161

บทที่ 161 สิ่งที่น่ากลัว

ในขณะที่เย้นหว่านถูกอุ้มอยู่นั้น รอบตัวเธอก็ถูกรายล้อมไปด้วยฮอร์โมนเพศชายที่ดึงดูดคนได้

“อืม”

เธอดิ้นขลุกขลักเนื่องจากไม่สบายตัว

ทว่าแขนของโห้หลีเฉินกลับเพิ่มแรงรัดแน่นขึ้น สุดท้ายเขาก็ก้าวขายาวๆเดินตรงไปยังห้องน้ำ

เนื่องจากโห้หลีเฉินเป็นคนรูปร่างสูง จึงทำให้พื้นที่ในห้องน้ำดูเล็กไปถนัดตา

และอึดอัดเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นเย้นหว่านใจเต้นแรง เธอรีบพูดออกมาว่า “ฉันอาบใต้ฝักบัวก็ได้ คุณวางฉันไว้ตรงนี้เถอะ”

ห้องน้ำเป็นสถานที่ส่วนตัวที่สุด

หากต้องอยู่ในนี้กับโห้หลีเฉิง เธอเกรงว่าจะไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นได้เลย

โห้หลีเฉินมองเธอด้วยแววตาเงียบสงบ เขายังคงปฏิเสธคำพูดของเย้นหว่านอย่างหนักแน่น

“ร่างกายเธอยังมีบาดแผล สัมผัสน้ำไม่ได้ ไม่เหมาะจะใช้ฝักบัว”

ในขณะที่พูดเขาก็อุ้มเธอไปที่อ่างอาบน้ำ และวางเธอไว้บนอ่าง

เมื่อมองไปที่อ่างอาบน้ำ เย้นหว่านก็นึกถึงภาพน่าอายที่เธอกับโห้หลีเฉินอยู่ในนั้นเมื่อครั้งที่แล้ว

อยู่ๆหน้าเธอก็แดงขึ้นมาทันทีและรีบผลักเขาออก

“ฉันรู้แล้ว ฉันจะเลี่ยงไม่ให้แผลโดนน้ำเอง”

เดิมทีคิดว่าโห้หลีเฉินจะออกไป แต่เย้นหว่านกลับประหลาดใจเมื่อเห็นว่าโห้หลีเฉินเปิดน้ำในอ่างให้ไหลออกมาด้วยท่าทีไม่รู้สึกรู้สา

เขาถึงขนาดเปิดน้ำในอ่างให้เธอด้วยเนี่ยนะ?

เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยสำหรับการบริการที่รอบคอบและพิถีพิถัน

เสียงของน้ำที่ไหลเชี่ยวเป็นเหมือนท่วงทำนองเพลง ซึ่งทำให้หัวใจของคนสั่นคลอนและกระวนกระวาย

ผ่านไปได้สักพักน้ำก็เต็มแล้ว

หลังจากที่โห้หลีเฉินปิดน้ำเสร็จ เขาก็หยิบผ้าขนหนูสีขาวมาชุบน้ำแล้วหันไปมองเย้นหว่านที่นั่งรออยู่ริมขอบอ่างอาบน้ำ

“ถอดเสื้อผ้า”

เย้นหว่านกระพริบตา และมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ

หมายความว่าอย่างไร?

โห้หลีเฉินพูดเสียงต่ำด้วยความอดทน “ตอนนี้เธอยังอาบน้ำไม่ได้ ต้องเช็ดตัวเท่านั้น”

เย้นหว่านมองผ้าขนหนูที่อยู่ในมือของเขาแล้วนิ่งไปสักพัก

ก็แค่เช็ดตัว เขากำลังถือผ้าขนหนูอยู่และยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วจะให้เธอถอดเสื้อผ้าอย่างไร?

หรือว่าเขาจะเช็ดตัวให้เธอ?

ดูเหมือนว่าเขาจะดูออกว่าเย้นหว่านกำลังคิดอะไรอยู่ โห้หลีเฉินมองเธอไปตรงๆและพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ

“ตอนที่เธอหลับ ฉันก็เช็ดตัวให้เธอตลอด”

ใบหูของเย้นหว่านกลายเป็นสีแดงทันที เขาไม่เพียงช่วยเธอพันแผล อีกทั้งยังเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธออีกด้วย เขาเป็นคนทำทั้งหมด?

นั่นก็หมายความว่าเขาเห็นทุกส่วนของร่างกาย รวมทั้งส่วนที่น่าอายของเธอหมดแล้วงั้นหรือ?

เย้นหว่านรู้สึกอับอายจนอยากกระโดดมุดหัวลงไปในน้ำ

“แคกๆ ฉันทำเอง ตอนนี้ฉันมีสติดีแล้ว ให้ฉันทำเองเถอะ”

เธอรีบคว้าผ้าขนมือมาจากมือโห้หลีเฉินด้วยความรวดเร็ว

แม้เธอจะไม่สามารถทายาด้วยตัวเองได้ แต่เรื่องง่ายๆอย่างเช็ดตัว เธอยังพอทำได้

โห้หลีเฉินจึงปล่อยเธอและเดินถอยออกไปข้างๆแค่เพียงไม่กี่ก้าว เพื่อให้เธอเช็ดตัวด้วยตัวเอง

แต่ร่างสูงของเขายังคงยืนอยู่ในห้องน้ำ ดึงดันที่จะไม่ออกไป

ในขณะที่เย้นหว่านเพิ่งกำลังโล่งอกได้ หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “คุณโห้ คุณจะไม่ออกไปใช่ไหม?”

“ฉันจะรอเช็ดหลังให้เธอ”

เสียงทุ้มของเขาพูดอย่างเป็นธรรมชาติ

แต่เย้นหว่านกลับขนลุก

เช็ดหลังให้เธอ? เช็ดหลัง? เช็ดหลังเนี่ยนะ?

ความสนิทชิดเชื้อในลักษณะนี้ทำให้คนรู้สึกอับอายจริงๆ...

แก้มเธอแดงระเรื่อ “ไม่ต้องหรอก ฉันเช็ดเองได้”