สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 168

บทที่ 168 ไล่คน

เย้นหว่านรู้สึกทึ่งกับท่าทีของโห้หลีเฉินที่มีต่อเธอ สายตาเธอลอบมองไปที่มู่หรุงชิ่น

เห็นใบหน้าที่ซีดลง แต่เธอก็ไม่แสดงออกมากเกินไป แค่คล้อยตามฉินฉู่อย่างเงียบๆด้วยรอยยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบ

ทำตัวเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง

อาหารมื้อนี้จบลงอย่างมีชีวิตชีวา

วันนี้ฉินฉู่และเพื่อนคนอื่นได้เห็นภาพจู๋จี๋ระหว่างโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านมามากจนเลี่ยน พอหลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จก็อ้างอยากทานขนมเพื่อหาโอกาสอยู่ต่อ

แต่โห้หลีเฉินกลับไม่ได้สนใจ เขาอุ้มเย้นหว่านกลับไปทำแผลที่ห้องด้วยตัวเอง

หลังจากที่ทายาเสร็จ เย้นหว่านก็นอนลงบนเตียง อันที่จริงแล้วเธอกำลังอยู่ในช่วงพักฟื้นจึงไม่สามารถออกไปข้างนอกได้

แต่โห้หลีเฉินยังคงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอยู่บนโซฟาตามปกติ

ฉินฉู่และเพื่อนคนอื่นๆยังคงอยู่ชั้นล่าง เขาจะไม่สนใจหน่อยหรือ?

เย้นหว่านปวดขมับเล็กน้อย เธอเป็นกังวลมากกับการต้อนรับแขกของโห้หลีเฉิน

เธอคิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า “คุณโห้ คุณลงไปอยู่ข้างล่างกับพวกเขาเถอะ”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวพวกเขาก็ไปกันเอง”

เขาไม่ไหวติง

เย้นหว่านเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง “พวกเขาอุตส่าห์มาเป็นแขก ปล่อยพวกเขาไว้แบบนี้มันจะดูไม่ดี”

โห้หลีเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตาของเขาดูเหมือนถูกย้อมด้วยแสงและจ้องไปที่เย้นหว่าน

“มาเป็นแขก?”

น้ำเสียงของเขาทุ้มและดูคลุมเครือ “เธอเป็นห่วงว่าบ้านของเราจะต้อนรับแขกไม่ดี?

หัวใจเย้นหว่านอ่อนยวบอย่างรวดเร็ว ที่เขาพูดอยู่ก็คือ บ้านของเรา

คำทั้งสามคำนี้เหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ที่โยนลงไปในทะเลสาบในหัวใจเย้นหว่าน และทันใดนั้นคลื่นพายุก็ถูกเคลื่อนออก

เธอหน้าแดงและไม่กล้ามองหน้าโห้หลีเฉิน

“ฉันก็แค่อยากเตือนคุณเรื่องมารยาทเท่านั้นเอง”

เธอไม่ได้มีตำแหน่งเป็นเจ้าของบ้าน

แววตาของโห้หลีเฉินดูลึกซึ้งขึ้น เสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความสุขเล็กน้อย

“ฉันจะลงไปอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาเอง คนอื่นจะได้ไม่รู้สึกว่าบ้านของเราไม่มีมารยาท”

เย้นหว่าน “...”

แก้มเธอแดงขึ้นเรื่อยๆ โห้หลีเฉินพูดคำว่าบ้านของเราได้คล่องปากแบบนั้นได้อย่างไร?

เขาเป็นคนอย่างไรกันแน่

เย้นหว่านกำลังลุกลี้ลุกลนและนอนอยู่บนเตียงโดยแสร้งทำเป็นตายใต้ผ้าห่ม

โห้หลีเฉินมองตรงไปที่เธอ จากนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ที่เตียงและขยับผ้าห่มให้เธอ

“ฉันจะรีบขึ้นมา ถ้าเธอมีอะไรก็เรียกฉันได้”

เย้นหว่านเม้มปากโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังก้องเข้ามาในหัวใจของเธอทีละคำ

ความรู้สึกแบบนี้เหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน ไม่ว่าสามีจะไปที่ไหน เขาจะรายงานให้ภรรยาของเขาทราบอย่างอ่อนโยน และสัญญาว่าจะกลับมาในไม่ช้า

แต่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเธอและโห้หลีเฉิน

ทว่าความเป็นจริงล่ะ?

ความเป็นจริงนี้มันทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อ ราวกับเรื่องเพ้อฝัน

ในเวลาเดียวกัน ใจของมู่หรุงชิ่นก็เริ่มร้อนรน

เธอเริ่มเสียใจด้วยซ้ำที่มาในวันนี้

เดิมทีเธอคิดจะใช้เหตุผลว่ามาเยี่ยมเย้นหว่านเพื่อจะได้เจอกับโห้หลีเฉิน และจะได้ถือโอกาสอยู่กับโห้หลีเฉินได้นานตราบเท่าที่เธอต้องการ แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่โต๊ะอาหารนั้นกลับไม่เป็นไปอย่างที่เธอคิดเอาไว้

โห้หลีเฉินไม่ค่อยทานอาหารกับเธอ แววตาที่สูงส่งของเขาไม่สนใจเลยว่าเธอชอบทานอะไร ดังนั้นเขาจึงไม่รู้รสชาติที่เธอชอบซึ่งเป็นเรื่องปกติ

อย่างไรก็ตามไม่คิดว่าเขากลับรู้ว่าเย้นหว่านชอบอะไร

อาหารที่อยู่บนโต๊ะทั้งหมดล้วนเป็นอาหารจานโปรดของเย้นหว่าน ซึ่งไม่ใช่อาหารประเภทที่มู่หรุงชิ่นทานได้

โห้หลีเฉินทั้งยังดูแลเอาใจใส่เย้นหว่านทุกขั้นตอนอย่างพิถีพิถัน ตั้งแต่ต้นจนจบเขามองมู่หรุงชิ่นแทบนับครั้งได้

ความแตกต่างนี้มองเพียงแว๊บเดียวก็รู้แล้วว่าโห้หลีเฉินดีกับใคร และไม่ดีกับใคร