สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 169

บทที่ 169 การข่มกันของผู้หญิง

เย้นหว่านหยุดเท้า เธอหันกลับไปมองมู่หรุงชิ่น ใบหน้าเธอเริ่มซีดขึ้นมาเล็กน้อย

หัวใจของเธอขยับเล็กน้อย เธอแสร้งทำเป็นอายและพูดว่า

“ยังมีรอยช้ำเล็กๆน้อยๆค่ะ แต่โห้หลีเฉินบอกว่าอย่าเพิ่งเดิน เวลาไปไหนมาไหนเขาจึงต้องคอยอุ้มฉัน”

ยิ่งเพิ่มความประหลาดใจให้กับมู่หรุงชิ่น “โห้หลีเฉินเป็นคนอุ้มเธอขึ้นๆลงๆงั้นหรือ?”

เย้นหว่านพยักหน้า

เธอสังเกตเห็นมู่หรุงชิ่นมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป จากนั้นก็กดเสียงให้ต่ำลง “แผลที่อยู่บนร่างกายฉันก็มีโห้หลีเฉินเป็นคนช่วยดูแลเองให้ทั้งหมด”

เย้นหว่านจ้องหน้ามู่หรุงชิ่น และถามอย่างช่วยไม่ได้

“ตอนที่คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น โห้หลีเฉินก็ดูแลคุณแบบนี้ไม่ใช่หรือ?”

มู่หรุงชิ่นตัวแข็งทื่อ แววตาสัมผัสได้ถึงความผิดหวังอย่างรวดเร็ว

อุบัติเหตุทางรถยนต์ในครั้งนั้นที่เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ทำให้โห้หลีเฉินหันมาสนใจเธอได้เพียงเล็กน้อย เขาแค่มาเยี่ยมเธอและสัญญาว่าในอนาคตจะดูแลเธอ แค่นี้เธอก็พอใจมากแล้ว

เธอคิดว่าโห้หลีเฉินก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว นี่เป็นสิ่งที่เขาทำได้มากที่สุด และอบอุ่นที่สุดที่เขาสามารถทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้

เธอภูมิใจและพอใจกับมันมาตลอด

แต่ตั้งแต่ได้เจอกับเย้นหว่าน ทุกอย่างก็สูญเสียความสมดุล

ตอนนั้นเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ แต่โห้หลีเฉินกลับไม่เคยประคองเธอแม้แต่ครั้งเดียว

แล้วตอนนี้ล่ะ เย้นหว่านเป็นแผลเล็กๆน้อยๆตรงเท้า โห้หลีเฉินถึงกับอุ้มขึ้นอุ้มลง ทำเหมือนกับเธอเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบลายครามที่กลัวว่าเธอจะเจ็บหรือหกล้ม

ซึ่งตรงกันข้ามกับเธอ ภายในใจของโห้หลีเฉิน เธอไม่ได้มีความสำคัญมากไปกว่าหญ้าต้นหนึ่ง

เย้นหว่านสังเกตพฤติกรรมของมู่หรุงชิ่นที่แสดงออกมา และยังสังเกตเห็นความสูญเสียผ่านทางแววตาของมู่หรุงชิ่น

เธอลังเลและถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณมู่หรุง หรือว่าโห้หลีเฉินไม่ได้ดูแลคุณแบบนี้?”

มันทำให้เธอนึกย้อนไปตอนที่เข้ารับการรักษาตัวกับป่ายฉี มู่หรุงชิ่นเพิ่งจะเข้าไปรับการรักษา และตอนที่เธอต้องการจะถอดใจไม่ทำการรักษา โห้หลีเฉินกลับให้เว่ยชีมาอยู่ดูแลเธอ

อย่างไรก็ตามโห้หลีเฉินก็ยังไปตรวจสุขภาพเป็นเพื่อนเธอซึ่งมันไม่ได้สำคัญอะไร

ในตอนนั้นเย้นหว่านก็คิดว่ามันแปลกๆ เธอมองปฏิกิริยาของมู่หรุงชิ่นในตอนนี้ ความคิดที่อยู่ภายในใจเย้นหว่านก็แทบหลุดออกมา

เมื่อเห็นความสงสัยผ่านทางแววตาของเย้นหว่าน มู่หรุงชิ่นก็เรียกสติกลับมาได้และกลุ้มใจเล็กน้อย

เธอบอกว่า “แน่นอนว่าเฉินดูแลเอาใจใส่ฉันอย่างดี เขาก็เป็นคนแบบนี้แหละ ภายนอกดูเย็นชา แต่ที่จริงแล้วเป็นคนอ่อนโยนมาก เขามักจะรู้สึกผิดอยู่เสมอ ดังนั้นพอเขาเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็เลยต้องดูแลเธอเป็นอย่างดี”

น้ำเสียงของเธอสงบและใจกว้างราวกับว่าไม่ได้คิดอะไรกับเย้นหว่าน

มันยิ่งทำให้เธอดูเป็นคนรักมากขึ้น

คราวนี้เย้นหว่านกลับไม่ได้เป็นเหมือนหลายครั้งก่อนหน้านี้ ในใจเธอพยายามหลีกเลี่ยงความสงสัยและความไม่สบายใจ

เธอมองมู่หรุงชิ่นตรงๆและพูดว่า “คุณมู่หรุง อันที่จริงฉันกับโห้หลีเฉินก็เป็นชายโสดหญิงม่ายที่อยู่ในห้องเดียวกัน...คุณจะไม่หึงเลยหรือ?”

มู่หรุงชิ่นยิ้มหน้าแข็งค้าง

หึงงั้นหรือ แน่นอนว่าเธอหึง แต่เธอกลับไม่มีคุณสมบัติที่จะหึงด้วยซ้ำ

เธอแสร้งทำเป็นคนใจกว้างและพูดว่า “เธอเล่นบทเป็นคู่หมั้นกำมะลอกับเฉินได้ ฉันก็รู้สึกขอบคุณเธอมากแล้ว แม้ว่าฉันกับเฉินจะเป็นคนรักกันจริง แต่เธอก็เป็นคู่หมั้นในนามของเขา ถ้าเธอคิดจะแย่งเขาไป ฉันก็ไม่โทษเธอ

แค่เธอเต็มใจคอยสนับสนุนเขา ฉันก็ซาบซึ้งใจเธอมาโดยตลอด

เฉินยังบอกฉันว่าเธอจะไม่มีวันยอมรับคำขอแต่งงานของเขา”

เย้นหว่านใจสั่นไปชั่วขณะ เธอลืมเรื่องนี้ไปได้สักพักแล้ว ไม่คิดว่าตอนนี้มู่หรุงชิ่นจะยกมันขึ้นมาพูดอีกครั้ง

คิ้วสวยของมู่หรุงชิ่นดูเศร้าใจเล็กน้อย แต่กลับแฝงไปด้วยการยอมแพ้ต่อความรักที่ลึกซึ้ง