สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 190

บทที่ 190 ความจริง

มู่จื่ออี้เห็นเย้นหว่านถูกอุ้มไป จึงขมวดคิ้ว​ขึ้น​ เขาสังเกต​เห็น​ท่าทางดิ้นรน​ของ​เย้นหว่าน รวมถึงสีหน้า​ไม่พอใจของเธอด้วย

เห็นได้ชัด​ว่า​เธอ​ไม่เต็มใจ​ เขาจะปล่อยให้เธอถูกโห้หลีเฉินอุ้มไปได้ยังไง​

มู่จื่ออี้สีหน้า​เคร่งขรึม​ รีบเดินตามไป แต่เพิ่งเดินไปได้สองก้าว เว่ยชีก็เข้ามาขวางไว้ซะก่อน

“คุณ​ชายมู่ครับ คุณเย้นเป็นคู่หมั้น​ของ​เจ้านายผม ขอให้​คุณ​รักษา​ระยะห่าง​กับเธอไว้ด้วย”

“ถอยไป”

มู่จื่ออี้พูดขึ้นเสียง บรรยากาศ​รอบตัวดูหยิ่งผยอง​ ไม่เหมือนมู่จื่ออี้คนเดิมที่สดใส​ร่าเริง

เว่ยชีทำงานกับโห้หลี​เฉิน​มานาน จึงคุ้นชิน​กับสถานการณ์​แบบนี้ดี ทำให้​ไม่รู้สึกตกใจกับท่าทางของมู่จื่ออี้

เขายังคง​พูดด้วสีหน้า​นิ่งเฉย​ “คุณ​ชายมู่ครับ ช่วยคิดถึง​ฐานะของคุณด้วย อีกอย่าง คุณ​โห้กับคุณ​เย้นเป็นคู่หมั้น​กัน ทั้งสองคนต้องการเวลาคุยกันแบบส่วนตัว​ คุณ​ยังคิดจะไปเป็นก้างขวางคอ​อีกเหรอครับ”

เป็นก้างขวางคอ​อย่างนั้น​เหรอ​

มู่จื่ออี้ชะงัก​ไป​ เขารู้เรื่อง​ความสัมพันธ์​ของ​เย้นหว่านกับโห้หลี​เฉิน​ดี ว่ามันเป็นแค่เรื่อง​โกหก ดังนั้น​เขาถึงได้มีสิทธิ์​ที่จะ​จีบเย้นหว่าน

เขาขมวดคิ้ว​ แต่กลับ​ได้ยิน​เว่ยชีพูดขึ้น​มา​อีกครั้ง “เมื่อตะกี้​ ที่คุณเย้นออกมายืนบังคุณ​ไว้ ก็แสดงว่า​เธอไม่ต้องการ​ให้​คุณ​เข้ามาพัวพัน​เรื่อง​ของ​เธอกับคุณ​โห้ คุณ​ชายมู่ คุณ​เป็นคนฉลาด​ น่าจะเข้าใจว่าอะไรควรอะไรไม่ควร จริงไหมครับ”

ร่างกาย​ของ​มู่จื่ออี้นิ่งเกร็ง คิ้วขมวดกันจนเป็นปม​

ด้วยฐานะ​ของ​เขา เขาไม่​รู้สึก​กลัวโห้หลี​เฉิน​แม้แต่น้อย​ แต่เมื่อตะกี้​ตอนที่​เขากำลังต่อปาก​ต่อ​คำ​กับโห้หลี​เฉิน​อยู่​ เย้นหว่านกลับเดินมาขวางเขาไว้

เธอไม่อยากให้เขาเข้าไปยุ่งเกี่ยว​กับ​เรื่อง​ของ​พวกเธอ หรือว่าเป็นห่วง​ว่า​เขาจะโดนโห้หลีเฉินทำร้านกันแน่

แต่ไม่ว่าจะเป็นคำตอบไหน เย้นหว่านก็จงใจแยกเขาออกไปอยู่ดี

ถึงแม้​จะ​ไม่​ยินยอม​ที่โดนโห้หลี​เฉิน​พาตัวไป แต่เธอก็ไม่คิดจะหันมาขอความช่วยเหลือ​จากเขาเลย

มู่จื่ออี้รู้สึก​เหมือน​โดนก้อนหินขนาดใหญ่​ที่น้ำหนัก​หลายร้อยกิโลกรัม​ทับลงมาที่หัวใจ เขายืนมองโห้หลีเฉินอุ้มเย้นหว่านเดินจากไป และ​ไม่เดินตามไปอีก

ภายใต้​สายตา​ของ​ทุกคนในงาน โห้หลี​เฉิน​อุ้มเย้นหว่านไว้ แล้ว​เดิน​ตรงไปบริเวณ​โต๊ะ​พักผ่อน​ในงาน

เขาวางเธอลงบนโซฟา​ ก่อนจะใช้ร่างสูงใหญ่​โน้มตัวลงไปหา

กลิ่นกายของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้​เหลือ​ระยะ​ห่างแค่นิดเดียว

เย้นหว่านตื่นตกใจ จ้องหน้า​เขาอย่างระวังตัว​ และ​เริ่มทำตัวไม่ถูก​

เพราะว่า​ที่นี่เป็นที่สาธารณะ​ ยังมีสายตา​อีกหลายคู่ที่กำลังจ้องมองอยู่ โห้หลี​เฉิน​คิดจะทำอะไรของเขากันแน่

“คุณ​โห้ คุณ​ คุณ​อย่าเข้ามาใกล้ถึงขนาดนี้นะ”

เธอยกมือขึ้น พยายามผลักโห้หลี​เฉิน​ออกห่าง แต่ร่างกาย​ของ​เขาเหมือนภูเขาลูกใหญ่​ที่ไม่ขยับเขยื้อน​แม้แต่น้อย

โห้หลีเฉินมองหน้าเย้นหว่านอยู่ตลอด​เวลา สายตา​ของ​เขาลึกลับ​และ​อันตราย​มาก​

“ตอนนี้​ดีขึ้น​บ้างหรือยัง”

ดีขึ้น​บ้างหรือยังอะไรของเขา

เย้นหว่านมึนงง เธอนิ่งเงียบ​ไป​สักพัก​ ก่อนจะนึกขึ้น​ได้​ ที่เขาพูดคงหมายถึง​เรื่อง​ที่​เธอบอกว่าตัวเองไม่สบาย แต่ที่เธอพูดก็แค่​พูดประชด​เท่านั้น​เอง​

เย้นหว่านทำตัวไม่ถูก​พอเห็นโห้หลีเฉินอยู่ใกล้ขนาดนี้ เธอจึงรีบพยักหน้า​ตอบ “ดีขึ้น​มากแล้วค่ะ”

“งั้นก็ดี”

โห้หลี​เฉิน​แววตาเจ้าเล่ห์​แฝงรอยยิ้ม ก่อนจะถอยออกมา

พอโห้หลี​เฉิน​ถอยห่าง​ออกไป แสงไฟก็ส่องลงมาบนร่างของเย้นหว่าน เธอถอนหายใจ​อย่าง​โล่งอก​ เหมือน​ตัวเองได้รับอิสรภาพ​สักที

แต่เธอยังไม่ทันได้สัมผัสถึงอิสระ​ ก็รู้สึกว่าโซฟาด้านข้างยับตัวลงไป

เธอเงยหน้า​ขึ้น​มอง​ จึงเห็นว่าโห้หลีเฉินนั่งลง​ข้าง​ๆเธออย่างสบายอารมณ์​ เขาอ้าแขน​หนึ่งข้างขึ้น ทำท่าจะโอบกอด​เธอ

นี่มันในงานเลี้ยง​นะ มีสายตา​ตั้งหลายคู่กำลังมองพวกเธออยู่ แต่โห้หลี​เฉิน​กลับทำตัวเหมือนอยู่ที่บ้านของตัวเอง อยากกอดก็กอด น่าอายจริงๆ​ อีกทั้งมู่หรุงชิ่นของเขาก็ยังยืนอยู่ที่นี่ด้วย