บทที่20 คำว่าชอบรู้สึกห่างเหินจากตัวเขามาก
ทันใดนั้น เย้นหว่านรู้สึกตื่นเต้นและตื่นตระหนกขึ้นมา ถึงเธอเป็นว่าที่ภรรยาของโห้หลีเฉิน
แต่คนส่วนใหญ่ในบริษัทไม่รู้ หนึ่งเดือนผ่านไป ถ้าเธอกับโห้หลีเฉินถอนหมั้น
ในบริษัทก็จะไม่มีคนพูดซุบซิบนินทาเยอะ งั้นดึกดื่นป่านนี้เธออยู่กับโห้หลีเฉิน แถมยังมีท่าทีกุ๊กกิ๊กแบบนี้
จะให้พนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นไม่ได้เด็ดขาด “คุณโห้คะ ขอบคุณคืนนี้ที่คุณช่วยฉัน
คราวหน้าฉันขอเลี้ยงข้าวคุณนะคะ” เย้นหว่านเอาเสื้อสูทยัดไปในมือของโห้หลีเฉิน
หันข้างก็วิ่งไปจากข้างกายของโห้หลีเฉิน เธอวิ่งออกจากห้องโถงบริษัทอย่างไวมากโดยที่ไม่หันกลับมามอง
มือของโห้หลีเฉินจับเสื้อสูทไว้ สีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งแย่ มีคนนับไม่ถ้วนใช้ทุกวิถีทาง
แทบอยากจะมีความสัมพันธ์ข้องเกี่ยวกับเขาสักนิดก็ยังดี แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่ยินยอมขนาดนั้นเชียว?
อาคารส้ายน่า รถเพิ่งจอดนิ่ง เว่ยชีก็ใช้เวลารวดเร็วที่สุดในการเปิดประตูรถด้านหลัง
แล้วยืนข้างๆประตูรถอย่างสุภาพ ดูออกคืนนี้คุณผู้ชายอารมณ์แย่เป็นพิเศษ
เขาทำตัวเงียบๆไม่กล้าทำให้เขาไม่พอใจ จะได้ไม่เป็นที่ระบายอารมณ์ของเขา
แต่มีคนจำนวนนึงที่ดูสีหน้าแววตาไม่เป็น ฉินฉู่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำและรองเท้าแตะคีบอยู่
เหมือนกับว่าอยู่บ้านตนเองยังไงอย่างงั้น เปิดประตูของวิลล่าแล้วเดินออกไปอย่างสง่างาม
เขาเดินวนรอบๆรถแล้วถามด้วยความสงสัย “พี่สะใภ้ล่ะ? เธอไม่สบายไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ได้มาพร้อมนายล่ะ?”
จู่ๆโห้หลีเฉินโทรหาเขา แถมยังให้เขามารอที่วิลล่า เขาก็เดาออกแล้วว่า เย้นหว่านไม่สบาย
เพราะไม่มีทางที่คนอย่างโห้หลีเฉินคนนี้จะป่วย ร่างกายของเขาแข็งแรงจนน่าทึ่ง
สามปีก็ไม่ต้องพบหมอครั้งนึง โห้หลีเฉินสีหน้ายิ่งบึ้งเข้าไปอีก เขาไม่สนใจฉินฉู่
ก็เดินเข้าไปด้านในโดยตรงเลย ตอนที่เว่ยชีเดินผ่านได้ตักเตือนฉินฉู่อย่างเสียงเบา
“คุณฉินครับ ไม่มีคนไข้ให้ตรวจแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะครับ”
“จู่ๆเย้นหว่านก็หายดีแล้วหรอ? เป็นไปไม่ได้” ฉินฉู่คิดอะไรขึ้นมาได้
มองดูร่างเงาที่ทั้งเย็นชาและแข็งกระด้างของโห้หลีเฉินแล้ว เขาหัวเราะด้วยความสนุกแล้วเดินตามไป
“หลีเฉิน นายทะเลาะกับพี่สะใภ้หรือ?” ทะเลาะ?
ผู้หญิงคนนั้นวิ่งไวกว่ากระต่ายเสียอีก ห่างเหินกับเขาจะตาย แม้แต่โอกาสทะเลาะกันยังไม่ให้เขาเลย
เห็นสีหน้าโห้หลีเฉินแย่ ฉินฉู่ก็แน่ใจการคาดเดาของเขาแล้ว หลายปีมานี้โห้หลีเฉิน
ยิ่งอยู่ยิ่งมีความเป็นผู้ใหญ่ เฉลียวฉลาดและมองการไกล ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขา
ระหว่างยิ้มและใจเย็นก็จัดการเรื่องทุกอย่างได้เสร็จสับแล้ว แทบจะไม่เคยเห็นเขาโกรธหรือโมโหเลย
ยากที่จะได้เห็นเขาโกรธเหมือนวันนี้ ฉินฉู่รู้สึกให้ความสนใจมาก ก็ไม่พลาดโอกาสซ้ำเติมนี้
“หลีเฉิน หลายปีมานี้นายก็ไม่ได้มีแฟน นายไม่รู้วิธีจีบหญิงใช่มั้ยล่ะ?
ตอนเช้าฉันเห็นพี่สะใภ้มีท่าทีเกรงใจและห่างเหินนายมากเลย ดูท่าแล้วเธอน่าจะไม่ค่อยชอบนายเท่าไหร่นัก”
โห้หลีเฉินสายตามืดมน คำว่า'ชอบ'คำนี้ เขาไม่เคยคิดพิจารณามาก่อน
เย้นหว่านคือผู้หญิงที่อยู่กับเขาคืนนั้น เขาหาเธอเจอ เธอก็ควรจะเป็นผู้หญิงของเขา
และเป็นภรรยาในอนาคตของเขา ส่วนความคิดของเธอ............
“เฮ้อ! นายทั้งเย็นชาและแข็งกระด้างแบบนี้ นิสัยไม่อ่อนโยนและไม่มีอารมณ์ ผู้หญิงจะชอบได้ยังไง?
ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป กลัวแต่ว่าที่ภรรยาปลอมคนนี้จะกลายเป็นของปลอมจริงๆซะแล้ว
แต่เราเป็นพี่น้องกันฉันมีวิธีจีบหญิง360วิธี จะให้ฉันสอนนายมั้ย?”
ฉินฉู่ยิ้มอย่างประสงค์ร้าย
ให้โห้หลีเฉินขอคำชี้แนะการจีบผู้หญิงจากเขา เรื่องมีเกียรติยศแบบนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...